ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 40

39

จบประโยคของฉันอารันก็ถอนหายใจแรงเฮือกเบ้อเริ่ม ก่อนจะยอมหลีกทางให้เชฟคีย์พาฉันเดินออกไป เดี๋ยวถึงโรงพยาบาลแล้วฉันค่อยส่งข้อความไปบอกเดียวกับเอิร์นว่าขอตัวกลับก่อน

“อ้าวแป้งเป็นไรอะ นี่ดิมกำลังจะเข้าไปเลย” เดินออกมาจากคลับปุ้บ ดิมก็ตรงเข้ามาทัก นี่ฉันเกือบลืมดิมไปแล้วนะ

“พอดีขาเจ็บน่ะ”

“เหรอ งั้นเดี๋ยวดิมขอเบอร์ไว้หน่อยได้มั้ย ?”

“ไม่ได้” ประโยคนี้เชฟคีย์เป็นคนตอบ จากนั้นเขาก็พาฉันเดินออกมาโดยที่ไม่ได้รอฟังการตอบกลับจากดิม

ฉันเองก็ไม่ได้ถามว่าทำไมถึงไม่ได้ เพราะคิดว่าอาจจะเป็นคำสั่งของเฮียแปง

โรงพยาบาล

เมื่อมาถึงฉันก็ถูกพาตัวเข้าไปตรวจและเอกซเรย์ข้อเท้า โชคดีที่ไม่มีส่วนไหนหักหรือแตก แค่พลิกธรรมดา พันผ้าเพื่อกันเคลื่อนเอาไว้สักสามสี่วันก็จะหายเป็นปกติ

“เฮียแปงไม่อยู่เหรอคะถึงให้เชฟคีย์มารับ” ฉันถามในสิ่งที่คาใจมาสักพัก

“มันติดประชุมน่ะ”

“ไม่ใช่ว่าตามแป้งมาตั้งแต่แรกแล้วเหรอคะ” ฉันหรี่ตามองเพื่อสังเกตพิรุธของเชฟคีย์

“อืม…จะว่างั้นก็ได้นะ”

“ไม่โกหกหน่อยเหรอคะ” แอบตกใจเหมือนกันที่เขาสารภาพมาตรงๆ

“ถ้าเป็นคนอื่นก็อาจจะ แต่พอเป็นแป้งผมไม่อยากโกหก”

จู่ๆ สรรพนามที่เชฟคีย์ใช้แทนตัวเองมันก็เปลี่ยนไป ปกติเขาจะแทนตัวเองว่าเชฟ แต่ก็อาจจะเป็นเพราะเราสนิทกันขึ้นแล้วอีกอย่างเชฟคีย์เองก็เป็นเพื่อนกับเฮียแปง

“ไม่น่าล่ะ เฮียถึงยอมให้แป้งไปหลังจากคุยกับเชฟคีย์”

“ยังเจ็บเท้ามากอยู่หรือเปล่า”

“นิดหน่อยค่ะ” ฉันก้มมองข้อเท้าตัวเองที่บวมเอามากๆ ยิ่งพันผ้ายิ่งดูบวมเข้าไปใหญ่

ครืด~ ครืด~

ระหว่างนั้นโทรศัพท์มือถือของเชฟคีย์ก็ดังขึ้น เขาจึงขอตัวเดินเลี่ยงออกไปรับ ไม่นานก็เดินกลับมาด้วยสีหน้าที่แตกตื่นเอามากๆ

“แป้ง…คือผม…” เชฟคีย์เรียกฉันแล้วเงียบไป สีหน้าเขาดูเหมือนกำลังลำบากใจอยู่มาก

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“เมื่อกี้คนที่บ้านผมโทรมาบอกว่าแม่ลื่นในห้องน้ำ…”

“เชฟรีบไปดูคุณแม่เถอะค่ะ เดี๋ยวแป้งโทรให้คนขับรถมารับ^_^”

ไม่รอให้เชฟคีย์พูดจบฉันก็พูดแทรกขึ้น เพราะรู้ว่าเขาคงลำบากใจที่จะถามว่าฉันกลับเองได้หรือเปล่า

เชฟคีย์ไม่ตอบอะไร แต่เงยหน้าสบตากับฉันอย่างรู้สึกผิด ฉันไม่อยากให้เขารู้สึกแบบนั้นเลย ชีวิตคุณแม่สำคัญกว่าฉันตั้งเยอะ

“ไปเถอะค่ะ แป้งโอเค อย่าคิดมากเลยนะคะ”

“ขอบคุณที่เข้าใจนะครับ งั้นเดี๋ยวผมไปก่อนนะ”

“ค่ะ ขอให้คุณแม่ปลอดภัยนะคะ^_^”

“ครับ”

จากนั้นเชฟคีย์ก็เดินจากไป ส่วนฉันก็เปิดกระเป๋าหยิบโทรศัพท์เพื่อที่จะโทรไปบอกให้คนขับรถที่บ้านมารับ ทว่าตัวเองดันซุ่มซ่ามทำโทรศัพท์ตกลงบนพื้น

เพราะว่าแขนสั้นและกำลังเจ็บขา จึงทำให้การก้มลงหยิบมันยากกว่าปกติ แต่แล้วในระหว่างนั้นก็มีบุคคลใจดีช่วยหยิบมันขึ้นมา ทว่าเขากลับไม่ยอมส่งคืนให้ฉัน ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมอง

“อารัน!!” เป็นเขาอีกแล้ว นี่อย่าบอกนะว่าตามฉันมาน่ะ

“นั่งดีๆ” อารันบอกเสียงเรียบ แล้วเดินอ้อมไปด้านหลัง ก่อนจะเข็นรถเข็นพาฉันออกไป