ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 41

40

ตึกตัก! ตึกตัก!

ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจฉันถึงยังหวั่นไหวกับอะไรแบบนี้ ไม่รู้ว่าทำไมต้องรู้สึกมีความหวังลึกๆ ทุกครั้งที่อารันแสดงออกเหมือนรักฉันจริงๆ

แล้วไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงยัง…ไม่เลิกรักเขาสักที…

“อย่าเลยค่ะ…” ถึงจะรู้สึกกับอารันมากแค่ไหน แต่ฉันก็ต้องยับยั้งชั่งใจเอาไว้ “…กลับไปเป็นอาหลานกันเหมือนเดิมมันก็ดีอยู่แล้ว…”

“….”

“เพราะแป้งกลัว…” ฉันก้มหน้าพูดพร้อมกับหยดน้ำตาที่ค่อยๆ รื้นขึ้นมาคลอเบ้า “…กลัวว่าจะเกลียดอารันมากไปกว่านี้”

สิ้นสุดคำพูดนั้น พวงแก้มทั้งสองข้างของฉันก็ถูกอาบไปด้วยหยดน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างช้าๆ

“เข้าใจแล้ว…” อารันตอบกลับด้วยน้ำเสียงโศกเศร้า ก่อนจะตามมาด้วยเสียงปิดประตู ทำให้รู้ว่าเขาออกจากห้องนี้ไปแล้ว

ฉันเงยหน้าขึ้นมองที่ประตู ก่อนจะนอนฟุบหน้าร้องไห้กับหมอน ทั้งที่ตอนแรกแค่น้ำตาไหลเฉยๆ แต่ทำไมตอนนี้ฉันถึงได้สะอึกสะอื้นฟูมฟายหนักขนาดนี้กัน

“อึก…ฮือ~”

มันเจ็บปวดเหมือนหัวใจจะขาดออกจากกันจริงๆ การเดินออกจากชีวิตใครสักคนมันไม่ง่านเลยนะ รักแทบตายแต่สุดท้ายต้องเสียน้ำตา

ในหัวของฉันมันยังเอาแต่นึกถึงภาพวันวานเก่าๆ ที่เรามีความสุขด้วยกัน ทุกสัมผัส ทุกอ้อมกอดของอารันฉันยังจำมันได้ไม่เคยลืม

มันยากที่จะต้องข่มตานอน เพราะทุกครั้งใบหน้าของอารันจะปรากฏขึ้นมาในหัวฉันตลอด แต่พอลืมตาความเจ็บปวดในใจมันก็ชัดเจนและทวีความรุนแรงขึ้นทุกวินาที

ฉันจะจัดการความรู้สึกและผ่านพ้นค่ำคืนนี้ไปได้ยังไง…

วันต่อมา

วันนี้ฉันมีสอบจึงตื่นแต่เช้า ทั้งที่เมื่อคืนแทบจะไม่ได้นอน ลุกขึ้นไปส่องกระจกดูก็พบว่าใบหน้ามีแต่คราบน้ำตา แถมดวงตาก็ยังปูดบวมเอามากๆ

ถ้าเฮียแปงเห็นฉันในสภาพนี้จะต้องถูกดุแน่ๆ เลย

ฉันรีบไปอาบน้ำแต่งตัว ทั้งที่หัวใจยังปนเปื้อนความหม่นหมอง จากนั้นก็เอาช้อนแช่ช่องฟรีซมาประคบที่ตาเพื่อลดอาการบวม

ถึงจะช่วยได้ไม่มากแต่ก็ดีขึ้นกว่าตอนแรกแหละนะ

จัดการตัวเองเสร็จแล้วฉันก็ลงมาด้านล่าง น่าแปลกที่ไม่เจอเฮียแปง ปกติเขาจะเป็นคนไปส่งฉันที่มหาลัยนี่นา

หรือว่าเมื่อคืยจะยังเคลียร์งานไม่เสร็จ

“ขอโทษที่มาช้านะครับ” เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับร่างของเชฟคีย์ที่เดินเข้ามาด้วยท่าทางรีบร้อน

“เชฟคีย์ มะ…มาได้ไงคะเนี่ย” รู้สึกตกใจไม่น้อยเลยที่เห็นเขา

“พอดีไอ้แปงมันยังเคลียร์งานไม่เสร็จ ผมเลยอาสามารับแป้งไปส่ง” เสียงของเชฟคีย์ติดหอบเล็กน้อย ดูท่าเขาจะรีบมามากเลยนะ ทั้งที่คุณแม่ก็ยังป่วยอยู่

ฉันควรจะรู้สึกดีใจหรือควรจะรู้สึกผิดดีล่ะเนี่ย

“ค่ะ…แล้วคุณแม่ของเชฟเป็นยังไงบ้างคะ”

“โชคดีที่ไม่เป็นอะไรมากครับ แค่หัวแตกแล้วต้องเย็บนิดหน่อย ส่วนอื่นๆ เอกซเรย์ดูแล้วไม่ได้บาดเจ็บอะไร”

“โล่งอกไปทีนะคะ^_^” พอได้ยินแบบนี้ก็ค่อยรู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย ถึงอย่างนั้นฉันก็เกรงใจเชฟคีย์อยู่ดี

ทำไมเฮียแปงถึงได้รบกวนเพื่อนตัวเองมากขนาดนี้กัน

“ขอบคุณนะที่เป็นห่วงแม่ผม ไว้วันนี้ตอนเย็น…ไปเยี่ยมท่านด้วยกันมั้ยครับ ?”

“แป้งน่าจะต้องอยู่ติวหนังสือให้เพื่อนน่ะค่ะ เป็นช่วงสอบพอดี…ไว้ถ้าปิดเทอมแล้วแป้งจะให้เฮียแปงพาไปเยี่ยมที่บ้านนะคะ^_^”

“พูดแล้วนะครับ^_^”

“ค่ะ^_^”

(ข้อสอบสำหรับลูกสาวพ่อคงจะง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก)

“คุณพ่อก็พูดเกินไปค่ะ”

(ช่วงนี้เป็นไงบ้างลูก เหนื่อยมั้ย ขอโทษนะที่พ่อเพิ่งได้โทรหา)

น้ำเสียงห่วงใยของพ่อที่ลอดผ่านปลายสาย ทำเอาฉันตื้นตันใจจนอยากจะร้องไห้ออกมา

ขอบตามันร้อนผ่าว ภายในอกอัดแน่นไปด้วยความคิดถึงที่มีต่อคุณพ่อ ยิ่งเพิ่งผ่านเรื่องที่เจ็บปวดอย่างสาหัสมา หากได้อ้อมกอดอุ่นๆ จากท่านมันคงจะดีไม่น้อยเลยจริงๆ

“ปะ…แป้งสบายดีค่ะ” ฉันพยายามคุมโทนเสียงให้เป็นปกติแล้วเงยหน้าขึ้นเพื่อกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล

(แป้งสบายดีพ่อก็หายห่วง)

“….” ฉันเม้มปากแน่นไม่ได้พูดตอบอะไร เพราะกลัวจะหลุดเสียงสะอื้นจนคุณพ่อได้ยิน

(ที่พ่อโทรมาก็เพราะคิดถึง และอยากจะฝากแป้งไปเอาเอกสารกับคิรันให้หน่อยที่บริษัทให้หน่อย)

หัวใจฉันมันกระตุกวูบเมื่อได้ยินชื่อของอารัน จะทำยังไงดี ฉันไม่อยากไปเจอหน้าเขา แต่ถ้าปฏิเสธก็คงต้องผิดสังเกตแน่ๆ

“เฮียแปงล่ะคะ” ฉันลองโยนให้เฮียแปงดูก่อน เผื่อจะได้ไม่ต้องไปเอง

(พ่อโทรหาแล้วแปงไม่รับสายเลย คงจะยุ่งๆ เอกสารนี้สำคัญมาก พ่อรบกวนแป้งหน่อยได้มั้ยลูก)

“ดะ…ได้ค่ะ…เดี๋ยวแป้งไปเอาให้…” ไม่มีเวลามาคิดลังเลอะไรมาก ในเมื่อคุณพ่อพูดมาแบบนั้นแล้วฉันจะเลือกอะไรได้

(ขอบใจนะลูก แล้วพ่อจะรีบกลับ คิดถึงหนูนะ)

“แป้งก็คิดถึงคุณพ่อค่ะ”

หลังจากนั้นคุณพ่อก็วางสายไป ฉันปาดเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าแล้วคิดหาทางออกว่าจะเอายังไงดี ไม่อยากไปเจอหน้าเขาเลย เพราะกลัวว่าความหวั่นไหวมันจะเล่นงานจนฉันไม่สามารถก้าวพ้นความเจ็บปวดนี้ไปได้