ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 44

43

หลังตอบแชตเดียวเสร็จฉันก็ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดไปข้างนอก ตอนแรกว่าจะลงมาหาอะไรกินในครัวเพราะรู้สึกหิว แต่ตอนนี้มันตื่นเต้นจนกินอะไรไม่ลง

“จะไปไหน” เฮียแปงที่เปิดประตูห้องออกมาพร้อมกันถามขึ้นเมื่อเห็นฉันเปลี่ยนชุด

“ไปหาเพื่อนค่ะ”

“คงไม่ใช่มันใช่มั้ย ?”

“ปะ…แป้งจะไปหาเขาทำไมล่ะคะ”

“ก็ดี งั้นเดี๋ยวเฮียไปส่ง”

“มะ…ไม่เป็นไรค่ะ…เดี๋ยวแป้งไปเอง…”

เฮียแปงใช้สายตาเรียบนิ่งจ้องหน้าฉัน ทว่าฉันกลับสัมผัสได้ถึงไอความไม่พอใจที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเขา

“ก็ได้ค่ะ ให้เฮียไปส่งก็ได้” ถ้าฉันไม่ยอมให้เฮียไปส่ง เฮียต้องไม่อนุญาตให้ฉันออกไปเจอเดียวแน่ๆ

ส่วนสาเหตุที่ฉันไม่ค่อยอยากให้เฮียไปส่งก็เพราะกลัวว่าตัวเองจะเก็บอาการว้าวุ่นไว้ไม่อยู่จนทำให้เฮียสงสัย

เรื่องที่อารันกับเดียวเคยมีอะไรกันฉันไม่อยากให้เฮียรู้ เพราะถ้าเฮียรู้เมื่อไหร่ เขาไม่ปล่อยอารันเอาไว้แน่ แล้วถ้าสองคนนี้ฟาดฟันกันขึ้นมา แน่นอนว่าคุณพ่อก็จะต้องรู้เรื่องราวทั้งหมด

ซึ่งฉันไม่อยากให้ทุกอย่างบานปลายไปจนถึงขั้นนั้น…

ฉันคงต้องพยายามเก็บอาการสักหน่อย เฮียแปงจะได้ไม่ผิดสังเกตและไม่รู้เรื่องบ้าๆ พวกนี้

สวนสาธารณะ

ฉันกับเดียวนัดเจอกันที่สวนสาธารณะแถวๆ มหาวิทยาลัย เป็นที่ที่พวกเราเจอกันครั้งแรกและได้มาเป็นเพื่อนกันจนถึงทุกวันนี้

“จะให้เฮียรอรับมั้ย” เฮียแปงหันมาถามเมื่อรถจอดสนิท

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวแป้งเรียกแท็กซี่กลับเอง”

“อืม ถ้ามีอะไรก็โทรมา”

“จะรับสายและไม่หายไปเหมือนก่อนหน้านี้ใช่มั้ยคะ”

“เฮียไปทำงาน”

“ยุ่งถึงขนาดรับสายน้องนุ่งไม่ได้เลยรึไง”

สำหรับเรื่องนี้พูดกี่ทีก็ยังไม่หายเคือง เพราะถ้าวันนั้นคนที่ไปเอาเอกสารคือเฮียแปง ฉันก็คงจะไม่ต้องเจ็บปวดเพิ่ม

บางเรื่องไม่ต้องไปรู้มันก็ดีอยู่แล้ว เพราะรู้ไปก็เท่านั้น ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา

“งานสำคัญ พลาดไม่ได้”

“ค่าาา งั้นแป้งไปหาเพื่อนก่อนนะคะ เจอกันที่บ้านค่ะ”

เฮียแปงพยักหน้าให้ ฉันจึงเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินไปหาเดียวที่นั่งรออยู่ตรงโต๊ะไม้หินใกล้ริมแม่น้ำ

โชคดีที่ระหว่างทางตอนนั่งรถมา ฉันเอาแต่เล่นโซเชียลเพื่อเก็บอาการ จึงทำให้เฮียแปงไม่สงสัยอะไร

จู่ๆ ฝีเท้าของฉันมันก็หยุดชะงักอัตโนมัติ เมื่อเดินมาใกล้จะถึงแล้วเห็นเดียวกำลังนั่งหันหลังรอฉันอยู่

สิ่งผิดปกติแรกที่สัมผัสได้เลยคือ…ความรู้สึกของฉัน….มันเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

ฉันไม่สามารถมองเดียวให้เป็นเหมือนเดิมได้ ยิ่งถ้าได้เห็นหน้า ฉันคงจะยิ่งเจ็บปวดเอามากๆ

เจ็บยิ่งกว่าตอนเห็นคุณอ้อมกับอารันอยู่ด้วยกันต่อหน้าซะอีก

อาจจะเป็นเพราะเดียวคือเพื่อนรักของฉัน ไม่เหมือนกับคุณอ้อมที่รู้จักกันเผินๆ

ความรู้สึกเหมือนโดนหักหลังยังไงอย่างงั้น แต่ฉันก็ยังไม่ได้ตัดสินหรอกนะ เพราะไม่รู้ว่าเดียวรู้หรือเปล่าว่าตอนนั้นฉันกับอารันกำลังคุยกันอยู่

ถึงจะรู้สึกขมขื่นมากแค่ไหน แต่ฉันก็ต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริง จึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามกับเดียว

“รอนานมั้ย ขอโทษทีนะพอดีรถติดนิดหน่อย” ฉันพยายามทำตัวให้เป็นปกติ เพราะไม่แน่ใจว่าเดียวรู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้วจริงหรือเปล่า

“ไม่นานหรอก”

“แล้วเดียวเรียกแป้งออกมามีธุระอะไรเหรอ ?” มือของฉันประสานกันแน่นจนมันชุ่มไปด้วยเหงื่อ บอกตรงๆ ว่าตอนนี้ฉันประหม่าเอามากๆ

มันลุ้นระทึกและหัวใจเต้นตุ้บตั้บแรงยิ่งกว่าดูหนังสยองขวัญซะอีก

“คือเดียวอยาก…”

กว่าเดียวจะพูดออกมาได้แต่ละคำ ใจฉันแทบจะขาดออกจากกัน

“เดียวอยาก…”

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แต่ไม่ใช่ของฉัน น่าจะเป็นของเดียว เธอชะงักคำพูดอีกครั้งแล้วหยิบมันขึ้นมาดู

เดียวคล้ายจะสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองฉัน จากนั้นเธอก็ขอตัวเดินออกไปรับโทรศัพท์ ซึ่งค่อนข้างไกลจากฉันประมานนึงเลย

อาการนี้ คงไม่ใช่อารันโทรมาหรอกใช่ไหม

ตึกตัก! ตึกตัก!

ใจฉันเต้นแรงและร้อนรุ่มดั่งมีลาวาแผดเผา อยากรู้ว่าคนที่โทรหาเดียวใช่อารันจริงหรือเปล่า แล้วถ้าใช่เขาจะโทรหาเธอในเวลานี้ทำไม

อย่าบอกนะว่าอารันรู้เรื่องที่เดียวนัดฉันออกมาคุย เลยโทรมาสั่งห้ามให้เธอพูดอะไรทั้งนั้น

ไม่ได้การ!