ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 45

44

ถึงจะใจหายมากแค่ไหน แต่ฉันก็จะไม่แสดงอาการออกไปอย่างเด็ดขาด เพราะมันยังรู้สึกแย่กับสิ่งที่เดียวทำ ถึงจะบอกว่าไม่ได้ตั้งใจและขอโทษ แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเลย

เพราะยังไงสุดท้ายแล้วคือเดียวไม่ได้แคร์หรือมองฉันเป็นเพื่อนเลย

“เอาเถอะ แป้งจะไม่ถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก…” หลังจากที่เงียบอยู่นานฉันก็พูดขึ้น “…ขอให้โชคดีแล้วกันนะ”

ถ้าคิดว่าฉันจะรั้งเดียวหรือขอร้องให้เธออยู่ด้วยกันเหมือนเดิม บอกเลยว่าคิดผิด

ฉันอาจจะดูโง่ในสายตาของคนอื่น แต่ถ้าอะไรที่ฉันเลือกแล้วว่าจะไม่เอา ฉันก็ไม่เอาเลยเหมือนกัน ก่อนตัดมันอาจจะยาก แต่ถ้าได้ตัดขึ้นมาแล้ว ก็ไม่ง่ายที่จะต่อ

“อืม…ขอให้โชคดีเหมือนกัน”

สองอาทิตย์ต่อมา

วันนี้เป็นวันที่คุณพ่อจะกลับมาจากทำงานต่างประเทศ ฉันจึงให้เชฟคีย์มาสอนทำอาหารไว้รอต้อนรับท่านตั้งแต่เช้า เพราะคุณพ่อจะมาถึงและลงเครื่องตอนช่วงบ่าย

“พอได้มั้ยคะ” ฉันถามด้วยความลุ้น เมื่อให้เชฟลองชิมปลาทับทิมสามรสที่ลองลงมือทำเอง

เมนูนี้เป็นของโปรดของคุณพ่อเลยนะ

“อืม…เชฟว่ามันอร่อยแล้วนะ” ฉันคลี่ยิ้มออกมาแทบจะทันทีเพราะลองผิดลองถูกไปหลายรอบแล้ว ทว่าก็ต้องสะดุดเพราะคำพูดต่อไปของเชฟ “แต่…”

“ตะ…แต่อะไรเหรอคะ”

“มันรสจัดเกินไปสำหรับผู้สูงอายุ ปรุงเหมือนเดิมแค่ลดปริมาณลงมาหน่อย”

“อ๋อ…โอเคเลยค่ะ^_^”

ทีแรกฉันก็นึกว่ามีอะไรผิดพลาดมากกว่านี้ แต่พอรู้ว่าแค่ลดรสชาติให้อ่อนลงมาหน่อยก็รู้สึกดีใจ นึกว่าต้องเริ่มใหม่ตั้งแต่ศูนย์ซะแล้ว

ฉันกับเชฟคีย์ใช้เวลาเกือบครึ่งวันในการเตรียมอาหาร มันทุลักทุเลนิดหน่อยเพราะฉันอยากทำเองทุกขั้นตอน สุดท้ายอาหารทั้งสี่อย่างที่ฉันตั้งใจทำก็เสร็จสมบูรณ์ แถมยังออกมาหน้าตาน่ากินมากๆ ด้วย

“ไม่อยากจะเชื่อเลยค่ะว่าแป้งจะทำทุกอย่าง” ฉันมองอาหารตรงหน้าด้วยความภูมิใจขณะที่แม่บ้านกำลังทยอยยกออกมาจัดโต๊ะเสิร์ฟ

“เก่งมากครับ^_^” มันสะดุ้งเล็กน้อยเพราะจู่ๆ เชฟคีย์ก็ใช้มือลูบศีรษะฉันเบาๆ

“ดะ…เดี๋ยวแป้งไปอาบน้ำก่อนนะคะคุณพ่อใกล้จะมาแล้ว”

“ครับ”

จากนั้นฉันก็รีบเดินแยกขึ้นไปอาบน้ำที่ชั้นบน อาบเสร็จก็ได้ยินเสียงรถขับเข้ามาจอด ต้องเป็นคุณพ่อมาแล้วแน่ๆ จึงรีบแต่งตัวแล้ววิ่งลงมาที่ชั้นล่างด้วยความตื่นเต้นดีใจ

ทว่าฝีเท้าของฉันกลับหยุดชะงัก รอยยิ้มในตอนแรกค่อยๆ หุบลงจนจางหายไป เมื่อผู้ชายคนแรกที่ฉันเจอไม่ใช่คุณพ่อ

แต่กลับเป็นอารัน…

ทำไมอารันถึงมายืนอยู่ตรงหน้าฉันในตอนนี้ แล้วคุณพ่อล่ะ

“แป้งลูก…” ในระหว่างนั้นเสียงของคุณพ่อก็ดังขึ้น ก่อนที่ร่างของท่านจะเดินออกมาจากห้องทำงานของตัวเอง

“คุณพ่อ…” ฉันฉีกกว้างพร้อมกับวิ่งเข้าไปสวมกอดท่านอย่างแนบแน่นด้วยความคิดถึง

คุณพ่อหัวเราะในลำคอเบาๆ ด้วยความเอ็นดูแล้วกอดตอบฉัน ไอความอบอุ่นแผ่ซ่านจากร่างกายของคุณพ่อแล่นเข้ามาสู่หัวใจที่กำลังบอบช้ำของฉัน

อยู่ๆ มันก็อยากจะร้องไห้ขึ้นมา ยิ่งผู้ชายใจร้ายอย่างอารันยืนอยู่ข้างหลัง ฉันยิ่งรู้สึกแย่ อยากจะร้องไห้แล้วฟ้องคุณพ่อให้หมดว่าเขาทำอะไรกับฉันเอาไว้บ้าง

แต่ฉันก็ต้องพยายามอดทนไว้ เพราะไม่อยากให้ท่านมาเครียดกับเรื่องไร้สาระแบบนี้

ฉันค่อยๆ ผละกอดออกช้าๆ แล้วพาคุณพ่อมานั่งที่โต๊ะอาหารโดยไม่ได้สนใจอารันอีกเลย ส่วนเขาก็เอาแต่ยืนมองฉันในทุกๆ การกระทำ

น่าอึดอัดจริงๆ

“คุณพ่อ แป้งทำอาหารเอาไว้รอเยอะแยะเลยค่ะ ของโปรดของคุณพ่อทั้งนั้นเลยนะ^_^” ฉันนำเสนออย่างภาคภูมิใจ

“นี่ลูกสาวพ่อทำเองหมดเลยเหรอ” คุณพ่อหันมาเลิกคิ้วถามฉันเหมือนไม่อยากจะเชื่อ เพราะปกติแล้วฉันทำอาหารไม่เป็น “แน่ใจนะว่ากินได้”