ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 46

45

พรึ่บ!

อารันลุกขึ้นพรวดจากเก้าอี้จนเกิดเสียงดัง ทำเอาทุกคนต่างพากันมองไปที่เขาเป็นตาเดียว คงจะมีแค่คุณพ่อที่กำลังงุนงงว่าอารันเป็นอะไร เพราะทั้งฉัน เฮียและเชฟคีย์ต่างเข้าใจสถานการณ์กันดี

“ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีธุระ ขอตัวก่อนนะครับ” อารันยกมื้อไหว้คุณพ่อ ก่อนจะเดินผลุนผลันออกไปจากบ้าน

ฉันที่เห็นแบบนั้นก็รู้สึกว่ายังไม่สะใจพอ จึงรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งตามเขาไป

“จะรีบกลับไปไหนเหรอคะ” ตะโกนท้วงเขาให้หยุดเดินเมื่อเราอยู่ห่างจากตัวบ้านมาพอสมควร

อารันชะงักฝีเท้าแต่ยังหันหลังให้ฉันอยู่ ร่างสูงพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ จนไหล่สั่น

“ตามอามาทำไม”

“รับไม่ได้จนต้องรีบลุกออกมาเลยเหรอคะ”

“แล้วจะให้นั่งอยู่ทำไม”

ฉันยังไม่ตอบอะไรแต่เดินไปดักหน้าอารันแทนเพราะเขาไม่ยอมหันหน้ามาสักที

“แป้งถามให้อารันตอบ ไม่ได้ถามเพื่อให้อารันถามกลับค่ะ”

“ถ้าบอกว่าทนมองไม่ได้แล้วจะเลิกยุ่งกับมัน ?”

“ทำไมแป้งต้องปิดกั้นตัวเองด้วยคะ”

“งั้นก็ไม่ต้องมาสนใจสิว่าอาจะรู้สึกยังไง”

“คุณอาเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่าคะ” พอฉันพูดแบบนี้อารันก็ขมวดคิ้วยุ่งอย่างไม่เข้าใจ “ที่แป้งตามอารันออกมา แป้งไม่ได้แคร์ค่ะว่าอารันจะรู้สึกยังไง”

“จะตามมาสมน้ำหน้า ?”

“ไม่ได้ตามมาสมน้ำหน้าค่ะ แค่อยากให้อารันรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่แป้งต้องเจอ”

“แล้วพอใจรึยัง ?”

คำถามและสีหน้าที่แสดงออกถึงความเจ็บปวดของอารันทำเอาหัวใจฉันมันกระตุกวูบตุ้บๆ อย่างไม่มีสาเหตุ จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนผิด ทั้งที่ฉันเป็นผู้ถูกกระทำก่อนแท้ๆ

ฉันต้องพยายามข่มความหวั่นไหวไม่ให้ก่อตัวขึ้นอีก เพราะนับวันการแสดงออกของอารันมันจะสมจริงเกินไปแล้ว นี่ถ้าไม่ติดว่าฉันรู้ทันเรื่องทุกอย่าง ก็คงจะเชื่อไปสนิทใจแล้วว่าอารันกำลังเจ็บปวดอยู่จริงๆ

ประสบการณ์ที่ผ่านมามันสอนให้ฉันไม่ควรเชื่ออะไรจากผู้ชายคนนี้อีก

ฉันเลือกที่จะไม่ตอบอะไรแล้วเดินเลี่ยงเพื่อกลับเข้าบ้าน ทว่าก็กลับถูกมือหนาคว้าข้อมือเอาไว้

หมับ!

“อ๊ะ! ปะ…ปล่อยแป้งนะ” อารันดึงฉันเข้าไปกอดโดยที่ไม่ได้กลัวเลยว่าคุณพ่อจะออกมาเห็น

“อย่ายุ่งกับมันได้มั้ย…” น้ำเสียงสั่นเครือที่คล้ายคนกำลังจะร้องไห้ของคนตรงหน้าทำให้ฉันชะงักแล้วนิ่งงันไปทันที

มันรู้สึกตกใจและสับสนในเวลาเดียวกัน อารันไม่ได้จะร้องไห้จริงๆ ใช่ไหม…

กอดฉันพักนึงเขาก็ค่อยๆ ผละตัวออก นัยน์ตาสีดำสนิทจ้องลึกเขามาสะกดฉันให้ตกอยู่ในภวังค์

“อาทนเห็นแป้งอยู่ใกล้คนอื่นไม่ได้…อาจะขาดใจอยู่แล้ว…”

“….”

ม่านน้ำตาบางๆ รื้นขึ้นมากองที่ขอบตาของอารัน ยิ่งทำให้หัวใจที่ไม่รักดีของฉันพานรู้สึกหวั่นไหว

ใบหน้าคมคายขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงมาใช้ริมฝีปากปิดริมฝีปากอิ่มของฉันอย่างแนบชิด

เป็นเพียงการจูบแบบปากแตะปาก ไม่ได้ดูดดื่มอะไร

แต่ที่น่าแปลกใจคือทำไมฉันถึงยืนนิ่งให้เขาจูบ ยอมรับแบบคนขี้ขลาดเลยว่าลึกๆ แล้วฉันก็คิดถึงสัมผัสจากอารัน

ด้วยสถานการณ์และบรรยากาศมันทำให้ฉันเผลอไผลไปชั่วขณะ

อารันเริ่มขยับริมฝีปากขบเม้มกลีบปากฉันเบาๆ และฉันเองก็เผลอจูบตอบเขาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ จากจูบธรรมดาถูกแปรเปลี่ยนเป็นจูบนัวเนีย

เรียวลิ้นร้อนสอดเข้ามาแลกน้ำลายกันอย่างดูดดื่ม มือหนาปัดป่ายไปทั่วเรือนร่างฉัน ทำเอารู้สึกวูบวาบในท้องน้อยแปลกๆ

ครืด~ ครืด~

ในตอนนั้นเองที่โทรศัพท์มือถือของอารันดังขึ้นทำให้ฉันได้สติกลับมา จึงรีบผลักเขาออกแล้วฟาดฝ่ามือลงบนแก้มสาก

เพียะ!!