ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 47

46

คลับ

ฉันตกลงมาตามคำชวนของดิมเพราะรู้สึกเบื่อที่ต้องอยู่ห้องคนเดียว อีกอย่างวันนี้ฉันก็อยากจะดื่มเพื่อดับอารมณ์ฟุ้งซ่านที่รบกวนจิตใจ

เวลาผ่านมาเกือบๆ เดือน ถามว่าฉันทำใจได้หรือยัง ตอบเลยว่ายังไม่ได้ แต่ฉันแค่รู้สึกเจ็บกับมันน้อยลง ไม่ถึงขั้นร้องไห้ฟูมฟายเหมือนช่วงแรก

แต่ก็มีบางครั้งที่ดาวน์มากๆ จนน้ำตาไหล

เมื่อไหร่ถึงจะหลุดพ้นความรู้สึกพวกนี้อย่างเด็ดขาดสักทีนะ

มาคลับครั้งฉันไม่ได้แต่งตัวเซ็กซี่อะไรเลย แค่สวมเสื้อส่ายเดี่ยวทับด้วยคาร์ดิแกนบางๆ และกางเกงยีนส์ขาสั้น

ถึงอย่างนั้นตอนเดินเข้ามาก็ยังถูกพวกผู้ชายมองด้วยสายตาหื่นกามอยู่ดี ฉันล่ะไม่ชอบใจเลยจริงๆ

“นึกว่ามาไม่ถูกซะแล้ว” ดิมทักฉันเป็นเชิงแซวเมื่อมสถึงที่โต๊ะ

“แป้งก็ไม่ได้เด็กน้อยขนาดนั้นสักหน่อย”

“คราวก่อนยังเห็นมีผู้ปกครองไปคุมอยู่เลย แฟนเหรอ?”

ดิมคงจะหมายถึงเชฟคีย์ เพราะตอนนั้นเชฟคีย์อุ้มฉันที่ขาเจ็บเดินออกมาจากคลับแล้วบังเอิญสวนกับดิมที่กำลังจะเดินเข้าไป

“อ๋อ นั่นเพื่อนพี่ชายแป้งเอง”

“เพื่อนจริงอะ ทำไมดูหวงแป้งจัง”

“อาจจะเพราะพี่ชายแป้งฝากฝังไว้ล่ะมั้ง” ฉันยิ้มตอบแห้งๆ ก่อนจะถามดิมกลับ “แล้วสรุปเรียกแป้งออกมาดื่มหรือเรียกมาสอบประวัติกันแน่เนี่ย”

“ฮ่ะๆ แค่ถามเล่นนิดหน่อยเอง กลัวว่าจะโดนเขาทำหน้ายักษ์ใส่อีก” ดิมหัวเราะในลำคอก่อนจะชงเหล้าให้ฉันแล้วยื่นแก้วให้

“ขอบใจนะ^_^” ฉันรับแก้วมาแล้วยกดื่มอย่างไม่คิดอะไร

บรรยากาศของคลับที่นี่ค่อนข้างแตกต่างจากในกรุงเทพพอสมควร แต่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือมันช่วยเยียวยาจิตใจที่ว้าวุ่นของฉันให้สงบลง

แม้จะแค่ชั่วคราวก็ตาม…

ฉันกับดิมนั่งดื่มเหล้ากันโดยที่ต่างคนต่างก็ไม่ค่อยได้พูดคุยอะไร แต่น่าแปลกที่ฉันไม่ได้รู้สึกอึดอัดเลยสักนิด ทั้งที่เราเพิ่งเจอกันแค่สองครั้งด้วยซ้ำ

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

ดิมชงเหล้าให้ฉันเข้มมาก และตัวฉันก็ดื่มไปหลายแก้ว จึงทำให้เริ่มรู้สึกมึนหัวเอามากๆ

“เดี๋ยวแป้งพักก่อนนะ…” ตาฉันเกือบจะลายจนจับโฟกัสไม่ได้ ต้องพักดื่มสักหน่อยแล้ว ไม่อยากเมาจนภาพตัด

“ไหวมั้ย จะกลับก่อนรึเปล่า”

“ยังหรอก กลับไปก็เหงาเปล่าๆ แต่เดี๋ยวขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึง”

“ให้พาไปมั้ย”

“ไม่เป็นไร แป้งไปได้”

พูดจบฉันก็ลุกขึ้นยืนตรง มีเซบ้างเล็กน้อย เลยพยายามทรงตัวให้นิ่งแล้วค่อยๆ เดินไปยังห้องน้ำ โชคดีที่คลับนี้ไม่ได้ใหญ่มาก จึงหาห้องน้ำเจอได้ง่าย

พอเข้ามาในห้องน้ำฉันก็เข้าไปฉี่ จากนั้นก็ออกมาล้างหน้า ยืนหลับตานิ่งๆ สักพัก พอรู้สึกดีขึ้นแล้วถึงเดินกลับออกไปที่โต๊ะ

ไม่รู้ว่าดิมไปไหน สงสัยจะออกไปสูบบุหรี่ ฉันจึงนั่งรอพลางหยิบแก้วเหล้าที่ดิมชงไว้ยกขึ้นจิบเบาๆ เพราะกลัวจะเมาจนภาพตัด

ฉันนั่งดื่มพลางเล่นโทรศัพท์มือถือไปได้ราวๆ ครึ่งชั่วโมง แต่ดิมก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับ ไปสูบบุหรี่อะไรนานขนาดนั้น

ตอนเจอกันครั้งแรกก็เหมือนกัน เขาบอกว่าเดี๋ยวตามเข้ามา แต่ก็ล่อไปเป็นชั่วโมงเลย

แต่ช่างเถอะ นั่งดื่มคนเดียวก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร

หนึ่งชั่งโมงต่อมา

ฉันลุกออกจากโต๊ะแล้ววางเงินไว้จำนวนนึง เพราะเริ่มรู้สึกแปลกๆ มันมึนและหนักหัวมาก ทว่าสิ่งที่แปลกคือร่างกายของฉันมันร้อนวูบวาบไปทั้งตัว

ร้อนเหมือนกำลังถูกไฟเผา มันอึดอัดแปลกๆ ในท้องน้อย แข้งขาสั่นเกร็ง แถมยังหายใจอย่างหอบถี่ ตรงจุดอ่อนไหวก็วาบหวิวแปลกๆ ความรู้สึกคล้ายกับตอนถูกอารันเล้าโลมแล้วเกิดความต้องการยังไงอย่างงั้น

นี่ฉันเป็นอะไรไป…

ฉันเดินเซออกมาจนถึงหน้าคลับ กำลังจะเดินกลับไปที่โรงแรม ทว่าก็ดันถูกใครบางคนเดินมาดักหน้าเอาไว้

“จะรีบไปไหนครับ ?” เสียงนี้มันคุ้นหู แต่ไม่ใช่เสียงของดิมแน่ๆ

“พี่แทน!” พอเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าเป็นพี่แทน คนคุยเก่าของเอิร์น เขามาที่นี่ได้ยังไง

ฉันหันหลังตั้งท่าจะเดินหนีไปที่อื่น แต่ก็ถูกพี่แทนคว้ามือเอาไว้แล้วดึงกระชากเข้าหาตัว

“อ๊ะ! ทำอะไรคะ! ปล่อยนะ!” ฉันพยายามจะดิ้น แต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้ ยิ่งตอนนี้ร่างกายเกิดความผิดปกติ ยิ่งยากที่จะต่อต้าน

“พี่มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย รบกวนเวลาแป้งไม่นานหรอก” พี่แทนกระซิบใกล้กับใบหูด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ทำเอาขนอ่อนตามร่างกายมันลุกซู่