กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 104

อวี๋จาวยิ้มเยาะ "พวกท่านและเขาไม่ใช่พวกเดียวกันหรอกหรือ"

“ไม่ใช่อย่างแน่นอน พวกข้ามาที่นี่เพื่อรับเจ้ากลับบ้าน”

หลานจืออวี๋โต้แย้งเสียงดัง

“บ้านงั้นหรือ ยอดเขาตู๋เยว่ไม่ใช่บ้านของข้า ข้า อวี๋จาว เป็นดาวแห่งความชั่วร้าย เติบโตขึ้นมาโดยไม่มีพ่อไม่มีแม่ ข้าไม่มีครอบครัว”

แม้อวี๋จาวจะกล่าวเช่นนี้แต่ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงกลับสงบนิ่งเป็นอย่างมาก

ก่อนหน้านี้นางเคยรู้สึกต่ำต้อยและเศร้าเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ตอนนี้นางกลับรู้สึกว่านี่คือข้อได้เปรียบของการฝึกตนในวิถีไร้รักของนาง

นางไม่ต้องกังวลกับอิทธิพลของความรัก และความห่วงหน้าพะวงหลังจนลังเลที่จะก้าวไปข้างหน้า

“ไม่ ไม่ใช่นะ น้องหก พวกเราทุกคนคือครอบครัวของเจ้า ยอดเขาตู๋เยว่ก็คือบ้านของเจ้า”

ฟางเฉิงหล่างแสดงท่าทีอย่างร้อนใจ

เขาเป็นคนที่เลี้ยงดูอวี๋จาวจนเติบใหญ่ และเขาเข้าใจดีถึงความกังวลต่าง ๆ ในใจของอวี๋จาว

ความรักในครอบครัวที่นางห่วงใยมากที่สุดในอดีต ตอนนี้มากล่าวว่าไม่ต้องการอีกต่อไป นางไม่ต้องการมันแล้วจริง ๆ หรือ

“อวี๋จาว เจ้าอย่าได้พูดคำที่โกรธเคือง เจ้าดูสิ นี่คืออะไร” หลานจืออวี๋พูดพร้อมกับหยิบอาวุธลับที่เขาเตรียมไว้ออกมา “นี่คือขลุ่ยจื่ออวิ๋นที่มีค่าที่สุดของเจ้า ตอนนี้ข้าจะมอบมันคืนให้กับเจ้า แล้วเจ้าก็กลับไปพร้อมกับพวกข้า เหตุการณ์ที่ผ่านมา พวกเราก็ลบล้างกันไป”

หลานจืออวี๋ยื่นขลุ่ยจื่ออวิ๋นให้กับอวี๋จาว ด้วยแววตาแห่งความภาคภูมิใจ

หากอวี๋จาวรู้ความ ในเวลานี้ก็ควรจะคล้อยตาม ตอบตกลงที่จะกลับไปที่ยอดเขาตู๋เยว่กับพวกเขา ยอมรับความผิดต่อท่านอาจารย์ และกลับมามีสถานะเป็นลูกศิษย์สายตรงอีกครั้ง

อวี๋จาวนิ่งเฉย

นางรู้สึกว่าตนเองได้พูดอย่างชัดเจนเป็นอย่างมากแล้ว ทำไมฟางเฉิงหล่าง และ หลานจืออวี๋ถึงฟังไม่เข้าใจ

เดิมทีไผ่เมฆาม่วงไม่ใช่ไม้หายาก แต่เป็นเพราะความรู้สึกที่อวี๋จาวมีให้กับหลานจืออวี๋ จึงทำให้ขลุ่ยจื่ออวิ๋นมีคุณค่าต่อนางเป็นพิเศษ

บัดนี้ หากอวี๋จาวไม่ชอบใจหลานจืออวี๋แล้ว นางจะชอบใจกับขลุ่ยเลานี้ได้อย่างไร

“ศิษย์พี่หลาน หลานจืออวี๋ ข้าจะพูดอีกครั้ง ข้าจะไม่กลับไปที่ยอดเขาตู๋เยว่ และไม่ต้องการเป็นศิษย์น้องของพวกท่านอีกต่อไป

ขลุ่ยจื่ออวิ๋นเลานี้ ท่านอยากจะมอบให้กับผู้ใดก็มอบให้กับผู้นั้น มันไม่เกี่ยวอะไรกับข้า ถ้าหากพวกท่านไม่มีเรื่องอันใดแล้วก็ออกไปเสียเถิด ข้ายังต้องกลับไปฝึกตน”

“ทั้งสองท่าน ข้าได้ตัดสินใจไปแล้ว ได้โปรดกลับไปเถิด”

ฟางเฉิงหล่างไม่เต็มใจที่จะจากไป และอวี๋จาวก็ขี้เกียจเกินกว่าจะพูดอะไรออกไป หากเขาต้องการยืนอยู่ที่นี่ก็ให้เขายืนไป

นางหันหลังกลับและผลักรั้วให้เปิดออก

“น้องหก อย่าจากไป”

ฟางเฉิงหล่างโบกมือให้หลานจืออวี๋หลีกทางออกไป จากนั้นก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดอวี๋จาวไว้

เสียงลมพัดดังขึ้นข้างหลังอวี๋จาว

สายตาของนางเย็นชา ขณะก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง

เสียงหึ่งดังขึ้น

เมื่อมือของฟางเฉิงหล่างกำลังจะสัมผัสอวี๋จาว สิ่งป้องกันที่มองไม่เห็นก็โผล่ขึ้นมาและขวางกั้นมือของเขาเอาไว้