กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 105

อวี๋จาวไม่หันกลับมามองและเดินเข้าไปข้างในต่อไป

ฟางเฉิงหล่างยืนอยู่ห่างจากอวี๋จาวเพียงก้าวเดียว มองดูนางจากไป แต่ไม่สามารถหยุดนางได้ น้ำตาก็ไหลออกมาจากหางตาของเขา

เขามีลางสังหรณ์อยู่ลึก ๆ ว่าน้องหกจะไม่มีวันมองย้อนกลับมา

“ศิษย์พี่ใหญ่ ท่าน...”

ความหงุดหงิดและความโกรธบนใบหน้าของหลานจืออวี๋ หยุดกะทันหันเมื่อเห็นน้ำตาของฟางเฉิงหล่าง

ศิษย์พี่ใหญ่...ร้องไห้อยู่หรือ

เขาและศิษย์พี่ใหญ่รู้จักกันมานานหลายปีขนาดนี้ แต่เขาไม่เคยเห็นศิษย์พี่ใหญ่หลั่งน้ำตาแม้แต่หยดเดียว

และไม่รู้ว่าเป็นเพราะแรงกระตุ้นจากศิษย์พี่ใหญ่หรือไม่ แต่ในเวลานี้หลานจืออวี๋ก็รู้สึกแน่นหน้าอกอย่างรุนแรง อารมณ์แปลก ๆ ของความเปลี่ยนแปลงพุ่งพล่านไปมาในอกของเขา ทำให้โพรงจมูกของเขาแสบร้อนขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“ฟางเฉิงหล่าง หลานจืออวี๋ พวกเจ้าคิดจะทำอะไร”

คนทั้งสองคนที่ถูกเรียกชื่อหันกลับมา และเห็นโจวจินเยว่บนไหล่เขาที่ท่าทางโกรธแค้นควบม้าเข้าหาพวกเขาด้วยความเร็วมาก

ภายในไม่กี่ลมหายใจ โจวจินเยว่ก็มาถึงทั้งสองคน ด้วยความโกรธผสมกับความรังเกียจเล็กน้อยบนใบหน้าที่สวยงามของนาง

“ศิษย์พี่โจว”

ฟางเฉิงหล่างและหลานจืออวี๋โค้งคำนับด้วยเสียงต่ำ

โจวจินเยว่ยิ้มหยัน “พวกเจ้าไม่อยู่ที่ยอดเขาตู๋เยว่ของเจ้า กลับมาทำอะไรกันที่นี่”

“รับน้องหกกลับบ้าน”ฟางเฉิงหล่างกล่าวอย่างเคร่งขรึม

หลานจืออวี๋กัดฟันและไม่พูดอะไร

“ฟางเฉิงหล่าง ตอนนี้เจ้ากลับรู้จักสำนึกตนแล้ว ก่อนหน้านี้ไปมัวทำอะไรอยู่ ก่อนหน้านี้ข้าเคยเตือนเจ้าใช่หรือไม่ ให้เจ้าทำตัวดีกับศิษย์น้องอวี๋เสียหน่อย เป็นเจ้าที่พูดกับข้าว่าอย่างไร เจ้าพูดว่าเจ้ารู้ว่าต้องทำอะไร ยังพูดอีกว่ายอดเขาตู๋เยว่ไม่เคยปฏิบัติไม่ดีต่อศิษย์น้องอวี๋ ตอนนี้ศิษย์น้องอวี๋ก็ถูกไล่ออกมาจากยอดเขาตู๋เยว่แล้ว เจ้ายังมีอะไรที่อยากจะพูดอีก”

ทันทีที่ฟางเฉิงหล่างและหลานจืออวี๋มาถึงลานด้านใน โจวจินเยว่ก็ได้รับข่าวและรีบตามมาทันที

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่นางไม่รู้ก็คือฟางเฉิงหล่างและหลานจืออวี๋ได้พูดคุยกับอวี๋จาวจบแล้ว นางคิดว่าพวกเขากำลังขวางกั้นประตูเรือนของอวี๋จาว และบังคับให้อวี๋จาวออกมา

อวี๋จาวถูกไล่ออกมาแล้วยังถูกทั้งสองคนตอแยอีก โจวจินเยว่เริ่มโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ และไม่ต้องการรักษาสันติผิวเผินนี้อีกต่อไป

เสียงของคนจำนวนมากพูดไปพูดมาทำให้เรื่องผิดกลายเป็นถูก เรื่องถูกกลายเป็นผิดได้ คนที่ฟังมีมาก คนที่เชื่อก็ย่อมมากตามไปด้วย

เมื่อเวลาผ่านไป อวี๋จาวก็กลายเป็นคนร้ายจากปากของพวกเขา

ในหมู่พวกเขาหลานจืออวี๋ มีส่วนร่วมมากที่สุด นับว่าขาดไปไม่ได้

“อวี๋จาว เป็นคนใจแคบอยากได้ความโปรดปรานจากอาจารย์ไว้เพียงผู้เดียว นางไม่ลังเลเลยที่จะทำร้ายศิษย์น้องเล็ก เป็นความผิดที่ชั่วร้ายอย่างที่สุด”

หลานจืออวี๋กระตุกมุมปากของเขาแล้วเยาะเย้ย

เขาอาจจะพูดแรงไปหน่อย แต่ทุกอย่างที่เขาพูดเป็นความจริง และเขาไม่ได้รู้สึกว่าเขาทำอะไรผิด

“เอาล่ะ งั้นเจ้าบอกข้ามาว่าศิษย์น้องอวี๋รังแกเย่ฉงซินอย่างไร เจ้าเห็นด้วยตาของเจ้าเองหรือไม่” โจวจินเยว่มองเขาด้วยดวงตาที่ลุกเป็นไฟ

“นางทำร้ายศิษย์น้องเล็กลับหลัง และยังพยายาม... พยายาม...”

หลานจืออวี๋พยายามคิดย้อนกลับไป แต่พบว่าไม่มีหลักฐานใดที่ชัดเจนเลย

ตอนอวี๋จาวพูดไม่ดีเกี่ยวกับเย่ฉงซินต่อหน้าเขา ส่วนใหญ่เป็นน้ำเสียงบ่นว่า ต่อมาเห็นว่าเขาไม่ชอบฟัง แม้แต่คำบ่นก็ไม่มีแล้ว