กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 113

แต่อวี๋จาวคิดว่าในเมื่อออกมาฝึกหาประสบการณ์ที่ด้านนอกแล้ว หากใช้เวลาทั้งหมดไปกับการเดินทางและการค้นหาวัตถุดิบสำหรับหลอมอาวุธ มันคงน่าเบื่อหน่ายเกินไป แถมยังไม่มีส่วนช่วยในการฝึกตนของนางเลยสักนิด

ดังนั้น ระหว่างทางอวี๋จาวจึงคอยสังเกตว่ามีขบวนคาราวานเดินทางอยู่หรือไม่

หากมีนางก็จะเข้าไปทักทายพูดคุย ดูว่าจะขอติดรถม้าไปด้วยได้หรือไม่

หากโชคไม่ดี นางก็จะหยุดพักในเมือง หรือไม่ก็ป่าเขาที่มีสัตว์อสูรออกมาเพ่นพ่านระยะหนึ่ง เพื่อสัมผัสวัฒนธรรมและวิถีชีวิตท้องถิ่นของพื้นที่นั้น ๆ

นางเดิน ๆ หยุด ๆ อยู่เช่นนี้ เวลาหนึ่งเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ในวันนี้ อวี๋จาวบังเอิญเดินทางมาถึงหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง

ในหมู่บ้านไม่มีผู้บำเพ็ญเพียรอยู่เลย มีเพียงชาวบ้านธรรมดาที่หาเช้ากินค่ำ

อวี๋จาวคิดว่าในเมื่อตนเองได้มาถึงที่นี่ ย่อมนับได้ว่ามีนางมีวาสนากับสถานที่แห่งนี้ ดังนั้นนางจึงได้ร่ายเวทมนตร์เปลี่ยนไปสวมชุดเรียบง่าย แล้วเดินเข้าไปในหมู่บ้าน

"ขายดอกไม้จ้า ขายดอกไม้ แม่นางซื้อดอกไม้หรือไม่ ทั้งสดทั้งสวยเลยล่ะ"

"แม่นาง รับซาลาเปาร้อน ๆ หอม ๆ สักลูกไหมจ๊ะ"

"ผลไม้เคลือบน้ำตาล ผลไม้เคลือบน้ำตาล"

อวี๋จาวเดินทอดน่องไปตามถนนที่เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา ความทรงจำในอดีตอันห่างไกลผุดขึ้นมาในสมองของเขา

อวี๋จาวบังเอิญถูกเซียนชิงเหยี่ยนค้นพบโดยบังเอิญตอนอายุหกขวบ และพากลับนิกายเต๋าทั้งห้า ตัดขาดจากโลกปุถุชนตั้งแต่นั้นมาก็ก้าวเข้าสู่วิถีบำเพ็ญเซียน

ก่อนหน้านั้น นางเป็นขอทานไร้ชื่อในเมืองเล็ก ๆ ที่ชายแดน ชีวิตประจำวันคือการเดินขอทานไปตามท้องถนนกับกลุ่มขอทานที่กินไม่อิ่มท้อง

ถ้าวันไหนโชคดี อาจได้กินอิ่มสักมื้อ แต่ถ้าโชคไม่ดีก็อาจต้องทนหิวติดต่อกันหลายวัน

หนึ่งในความทรงจำที่ติดอยู่ในใจของอวี๋จาวมากที่สุด คือตอนที่นางกำลังเร่ร่อนขอทานอยู่นั้นได้พบกับเด็กหญิงรุ่นราวคราวเดียวกัน อีกฝ่ายสวมชุดผ้าไหมชั้นดี มีบ่าวรับใช้ล้อมรอบ ปลายรองเท้าปักมุกงดงามแวววาว ขนมหวานที่อีกฝ่ายทิ้งอย่างไม่ไยดีนั้น มันมีรสชาติแสนวิเศษอย่างที่นางในวัยหกขวบไม่สามารถจินตนาการใดมาก่อน

ทุกวันนี้อวี๋จาวจำรสชาติของขนมหวานนั่นไม่ได้แล้ว แต่นางมั่นใจได้ว่ามันเป็นสีสันอันสดใสที่พบเห็นได้ยากในชีวิตอันมืดมนของนาง

"ขนมเพิ่งออกจากเตาใหม่ ๆ หอมหวานอร่อยมากจ้า"