กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 112

หลังจากใช้เวลาพักอยู่ในโรงเตี๊ยมโดยไม่ออกไปที่ใด

ในที่สุดเมื่อยามราตรีมาเยือน เงียบสงบจนเหลือเพียงโคมไฟประดับสองข้างทาง นางจึงกระโดดลงจากหน้าต่างห้องพัก

นางเดินเลาะไปตามถนนพลางกวาดสายตามองรอบ ๆ อย่างรวดเร็ว ไม่นานก็พบสัญลักษณ์เรืองแสงสีเหลืองบนกำแพงซอกซอย

รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของอวี๋จาว นางเคาะอิฐที่มีสัญลักษณ์นั้นเบา ๆ ตามจังหวะสามยาวสองสั้น

ไม่นานนัก เสียงเสียดสีเบา ๆ ก็ดังแว่วมาจากกำแพง

หินก้อนใหญ่เคลื่อนตัวออก เผยให้เห็นประตูบานหนึ่งซึ่งเปิดออกอย่างไร้เสียงต่อหน้าอวี๋จาว

นางจึงก้าวผ่านประตูเข้าไป โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

หลังจากก้าวเข้าไปที่นั่นเสมือนโลกอีกใบ

โถงกว้างสว่างไสวด้วยแสงจากโคมระย้า ทำให้ทุกอย่างดูเหมือนกลางวัน

ทางเข้ามีผู้บำเพ็ญเพียรสองคนยืนอยู่

คนหนึ่งฝั่งซ้ายเป็นสตรีรูปร่างเย้ายวน

ส่วนอีกคนหนึ่งฝั่งขวาเป็นบุรุษหนุ่มที่ดูสง่างามและมีเสน่ห์

เมื่อผู้บำเพ็ญเพียรหนุ่มเห็นอวี๋จาว เขารีบเดินเข้ามาหาพร้อมโค้งคำนับ “คารวะท่าน”

แม้ว่าน้ำเสียงของผู้บำเพ็ญเพียรหนุ่มจะไม่อ่อนหวานเหมือนสตรี แต่แฝงไว้ด้วยความยั่วเย้า

อวี๋จาวไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ เพียงตอบอย่างเรียบเฉย “ข้าต้องการพบผู้ค้นหา”

นางเข้ามายังสถานที่ลึกลับแห่งนี้ ซึ่งเป็นที่รู้จักในนาม วิหารสมบัติหมื่นภพ สำนักค้าที่ใหญ่ที่สุดในยุทธจักรแห่งเซียน

ภายในแบ่งเป็นสามแผนกใหญ่คือ ถาม ค้น และขอ

ถาม ใช้สำหรับซื้อขายข้อมูลเฉพาะ ค้น ใช้สำหรับตามหาคนหรือของ และ ขอ คือการมอบหมายงานให้หมื่นสมบัติเป็นผู้จัดการ

เมื่ออวี๋จาวบอกว่านางจะพบกับผู้ค้นหา หมายความว่านางมาเพื่อใช้บริการค้นหาคนหรือสิ่งของ

ผู้บำเพ็ญเพียรหนุ่มที่รับหน้าที่จึงทราบว่านางไม่ใช่แขกใหม่ที่ไม่รู้ธรรมเนียม เขาเก็บท่าทีหยอกเย้าแล้วกล่าวอย่างสุภาพว่า “เชิญท่านตามข้ามา”

ก่อนพาอวี๋จาวไปยังห้องส่วนตัว

ในห้องมีแผงกั้นอยู่ตรงกลาง และบริเวณระดับไหล่ของอวี๋จาวเปิดช่องเล็ก ๆ ไว้

ผู้บำเพ็ญเพียรหนุ่มกล่าวว่า “โปรดรออยู่ตรงนี้ ผู้ค้นหาจะมาพบกับท่านในไม่ช้า”

หลังจากที่ผู้บำเพ็ญเพียรหนุ่มออกไป ช่องเล็ก ๆ ก็เปิดขึ้น ไม้กระดานขนาดฝ่ามือลอยออกมาผ่านช่อง