กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 17

ไปทวงหินวิญญาณที่เคยให้ซูหมิงยืมงั้นหรือ

ไม่ได้

ยังไม่ต้องพูดถึงว่าเขายินดีคืนให้หรือไม่ แต่จะให้ถามว่าซูหมิงมีหินวิญญาณคืนด้วยหรือเปล่า

เป็นที่รู้กันว่าหินวิญญาณที่ตกถึงมือเขานั้น ไม่มีทางเหลือถึงวันรุ่งขึ้น ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่มาดักรออยู่หน้าประตูของอวี๋จาวแต่เช้าเพื่อขอยืมหินวิญญาณ

ไปยืมงั้นหรือ

อวี๋จาวก็ไม่รู้ว่าจะไปขอยืมจากใครได้บ้าง

นางมักจะคุยกับศิษย์พี่เพียงเท่านั้น ในนิกายเต๋าทั้งห้านางไม่มีคนสนิทเลยแม้แต่ผู้เดียว

อวี๋จาวรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

การฟื้นฟูพลังหลังการบรรลุฐานฝึกตนโดยที่ขาดหินวิญญาณนั้นย่อมเพิ่มอุปสรรคขึ้นอีกหลายขั้น

ขณะนั้นเอง นางก็ฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ ก่อนจะปรบมือด้วยความดีใจ

นางเกือบลืมไปแล้วว่าวันนี้เป็นวันที่นิกายจะแจกจ่ายเบี้ยเลี้ยง ซึ่งนางจะได้รับหินวิญญาณระดับกลางสิบก้อน

หินวิญญาณระดับกลางหนึ่งก้อนเทียบเท่าหินวิญญาณระดับล่างหนึ่งร้อยก้อน สิบก้อนก็ซื้อของได้ไม่น้อย บวกกับหินวิญญาณที่มีในมือ น่าจะเพียงพอแล้ว

อวี๋จาวจึงเก็บของตรงหน้าเข้าถุงเก็บของ ออกจากที่พักและมุ่งหน้าไปยังหอคุณธรรมเพื่อลงทะเบียนรับเบี้ยเลี้ยง

ข่าวที่ว่านางได้คืนดีกับเย่ฉงซิน หลังผ่านไปหลายวันก็แพร่กระจายไปทั่วนิกายเต๋าทั้งห้า

หลังจากเหตุการณ์นี้ บรรดาศิษย์อื่น ๆ ก็ดูจะมีท่าทีที่สุภาพขึ้น ไม่กล้าแสดงคำพูดที่ก้าวร้าวเช่นแต่ก่อน

อวี๋จาวแม้จะไม่ใส่ใจคำซุบซิบนินทาเหล่านั้น แต่ก็รู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวเงียบสงบขึ้นมาก

ไม่นานนัก นางก็มาถึงหอคุณธรรม เข้าไปยังจุดรับเบี้ยเลี้ยงด้วยท่าทีคุ้นเคย

มีศิษย์มากมายที่มารอรับเบี้ยเลี้ยงแล้ว ต่างตั้งแถวเรียงกันเป็นห้าแถว

อวี๋จาวเลือกแถวหนึ่งแล้วก็ยืนรออย่างสงบ พร้อมกับฟังเสียงสนทนาของศิษย์คนอื่น ๆ ที่กำลังพูดคุยกัน

“ศิษย์น้องอวี๋”

เสียงอันสดใสดังขึ้นจากด้านหลัง

นางหันไปเห็นใบหน้าของหญิงสาวที่งดงามดุจดอกบัว

"ศิษย์พี่โจว"

นางพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง