กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 17

ไปทวงหินวิญญาณที่เคยให้ซูหมิงยืมงั้นหรือ

ไม่ได้

ยังไม่ต้องพูดถึงว่าเขายินดีคืนให้หรือไม่ แต่จะให้ถามว่าซูหมิงมีหินวิญญาณคืนด้วยหรือเปล่า

เป็นที่รู้กันว่าหินวิญญาณที่ตกถึงมือเขานั้น ไม่มีทางเหลือถึงวันรุ่งขึ้น ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่มาดักรออยู่หน้าประตูของอวี๋จาวแต่เช้าเพื่อขอยืมหินวิญญาณ

ไปยืมงั้นหรือ

อวี๋จาวก็ไม่รู้ว่าจะไปขอยืมจากใครได้บ้าง

นางมักจะคุยกับศิษย์พี่เพียงเท่านั้น ในนิกายเต๋าทั้งห้านางไม่มีคนสนิทเลยแม้แต่ผู้เดียว

อวี๋จาวรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

การฟื้นฟูพลังหลังการบรรลุฐานฝึกตนโดยที่ขาดหินวิญญาณนั้นย่อมเพิ่มอุปสรรคขึ้นอีกหลายขั้น

ขณะนั้นเอง นางก็ฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ ก่อนจะปรบมือด้วยความดีใจ

นางเกือบลืมไปแล้วว่าวันนี้เป็นวันที่นิกายจะแจกจ่ายเบี้ยเลี้ยง ซึ่งนางจะได้รับหินวิญญาณระดับกลางสิบก้อน

หินวิญญาณระดับกลางหนึ่งก้อนเทียบเท่าหินวิญญาณระดับล่างหนึ่งร้อยก้อน สิบก้อนก็ซื้อของได้ไม่น้อย บวกกับหินวิญญาณที่มีในมือ น่าจะเพียงพอแล้ว

อวี๋จาวจึงเก็บของตรงหน้าเข้าถุงเก็บของ ออกจากที่พักและมุ่งหน้าไปยังหอคุณธรรมเพื่อลงทะเบียนรับเบี้ยเลี้ยง

ข่าวที่ว่านางได้คืนดีกับเย่ฉงซิน หลังผ่านไปหลายวันก็แพร่กระจายไปทั่วนิกายเต๋าทั้งห้า

หลังจากเหตุการณ์นี้ บรรดาศิษย์อื่น ๆ ก็ดูจะมีท่าทีที่สุภาพขึ้น ไม่กล้าแสดงคำพูดที่ก้าวร้าวเช่นแต่ก่อน

อวี๋จาวแม้จะไม่ใส่ใจคำซุบซิบนินทาเหล่านั้น แต่ก็รู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวเงียบสงบขึ้นมาก

ไม่นานนัก นางก็มาถึงหอคุณธรรม เข้าไปยังจุดรับเบี้ยเลี้ยงด้วยท่าทีคุ้นเคย

มีศิษย์มากมายที่มารอรับเบี้ยเลี้ยงแล้ว ต่างตั้งแถวเรียงกันเป็นห้าแถว

อวี๋จาวเลือกแถวหนึ่งแล้วก็ยืนรออย่างสงบ พร้อมกับฟังเสียงสนทนาของศิษย์คนอื่น ๆ ที่กำลังพูดคุยกัน

“ศิษย์น้องอวี๋”

เสียงอันสดใสดังขึ้นจากด้านหลัง

นางหันไปเห็นใบหน้าของหญิงสาวที่งดงามดุจดอกบัว

"ศิษย์พี่โจว"

นางพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

อวี๋จาวเองก็ร้องไห้อย่างเจ็บปวดเช่นกัน

โจวจินเยว่เป็นหนึ่งในไม่กี่คนในนิกายเต๋าทั้งห้าที่ไม่ได้ถูกเย่ฉงซินจูงจมูก และปฏิบัติต่อนางด้วยความเอ็นดูเช่นเดิมเสมอมา

อวี๋จาวรู้จักโจวจินเยว่ตั้งแต่ตอนที่นางเพิ่งเข้ามาในสำนัก

ตอนนั้นนางเพิ่งหกขวบ เซียนชิงเหยี่ยนพานางมายังยอดเขาตู๋เยว่และฝากนางไว้กับฟางเฉิงหล่าง

แม้ว่าฟางเฉิงหล่างจะสงบและเอาใจใส่ แต่เขาไม่เคยมีประสบการณ์ในการดูแลศิษย์น้องมาก่อน นอกจากนี้มีความแตกต่างระหว่างชายและหญิงซึ่งทำให้รู้สึกกระอักกระอ่วนไม่น้อย

ท้ายที่สุดโจวจินเยว่ก็เป็นคนรับตัวอวี๋จาวไปดูแลจนกระทั่งนางดูแลตัวเองได้ แล้วจึงส่งกลับไปยังเขาตู๋เยว่

แต่เมื่อนางกลับไปที่เขาตู๋เยว่ นางก็รู้สึกไม่คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อม จึงร้องไห้ทุกวันอยากเจอศิษย์พี่โจว แต่ศิษย์พี่โจวที่เป็นศิษย์พี่ใหญ่ย่อมไม่ค่อยมีเวลาว่าง บวกกับศิษย์พี่ทั้งห้าคนที่คอยอยู่เคียงข้าง จนอวี๋จาวก็ค่อย ๆ เลิกพูดถึงไปเอง

แต่ในใจของอวี๋จาว ก็ยังมีที่ว่างไว้สำหรับศิษย์พี่โจวเสมอ

ตอนนี้เมื่อเห็นศิษย์พี่โจวยืนอยู่ตรงหน้านางอีกครั้ง อวี๋จาวรู้สึกขอบคุณสวรรค์ที่ให้โอกาสนางอีกครั้ง

ครั้งนี้นางจะต้องหยุดยั้งไม่ให้โศกนาฏกรรมเกิดขึ้น

“ศิษย์น้องอวี๋ ทำไมตาถึงแดงล่ะ อย่าบอกนะว่าเป็นเพราะคิดถึงศิษย์พี่มาก ” โจวจินเยว่พูดติดตลกด้วยรอยยิ้มและทัศนคติที่น่ารัก

“ใช่” อวี๋จาวพยักหน้าอย่างแรง “ข้าคิดถึงศิษย์พี่มาก ๆ”