กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 18

คิดถึงมาก

โจวจินเยว่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้นแววตาของนางก็ฉายแววสงสาร

อวี๋จาวเป็นคนชอบเก็บความรู้สึกไว้ข้างใน ไม่เคยพูดคำพูดโจ่งแจ้งกับนางเลย คิดว่าคงเป็นเพราะเรื่องที่เซียนชิงเหยี่ยนรับลูกศิษย์ ทำให้รู้สึกน้อยใจไม่น้อย

โจวจินเยว่รับภารกิจของสำนักเมื่อสามเดือนที่แล้ว และได้ยินข่าวเกี่ยวกับอวี๋จาวทันทีที่นางกลับมาเมื่อวานนี้

แม้นางจะไม่เคยไปที่คุกมืด แต่ก็รู้ว่านั่นเป็นสถานที่ซึ่งผู้บำพ็ญเพียรไม่ควรอยู่นาน เซียนชิงเหยี่ยนโหดร้ายเกินไปนัก ถึงกับทำใจส่งลูกศิษย์ไปสถานที่เช่นนั้นได้

พวกฟางเฉิงหล่างก็ไร้ประโยชน์เช่นกัน แค่มองดูอย่างนิ่งดูดาย ไม่รู้จักจะห้ามปรามกันเลย

โจวจินเยว่โทษตัวเองที่กลับมาสายเกินไป และยังตำหนิผู้คนในยอดเขาตู๋เยว่ว่าโหดร้าย คิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างจริงจัง "ศิษย์น้องอวี๋ ถ้าหากเจ้ารู้สึกไม่มีความสุข ก็มาหาข้าได้ที่ยอดเขารื่อจ้าว มีข้าอยู่ พวกเขาไม่กล้าทำอะไรหรอก"

ความต้องการปกป้องคุ้มครองนั้นสุดจะบรรยาย

ดวงตาของอวี๋จาวปกคลุมไปด้วยหมอกจาง ๆ ชั้นหนึ่ง

นางกำลังคิดว่า ในชาติที่แล้วถ้าหากศิษย์พี่โจวไม่ประสบเคราะห์กรรมที่คาดไม่ถึง ในตอนที่นางถูกทอดทิ้ง คงจะมีสักคนยืนขึ้นมาพูดแทนนางใช่หรือไม่

อวี๋จาวกลั้นน้ำตา พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม "ได้ ข้าเชื่อศิษย์พี่โจว"

โจวจินเยว่ไม่ได้ตอบ เพียงแค่ยิ้มและลูบหัวของอวี๋จาว จากนั้นก็เปลี่ยนไปพูดถึงประสบการณ์การการออกไปปฏิบัติภารกิจในครั้งนี้

อวี๋จาวตั้งใจฟังมาก

ระหว่างที่สนทนานั้น เวลาผ่านไปเร็วมาก

จำนวนลูกศิษย์ที่อยู่ตรงหน้าอวี๋จาวลดลงทีละคน

เมื่อไม่มีใครอยู่ข้างหน้า อวี๋จาวก็ยื่นป้ายประจำตัวของนางออกไป

“ศิษย์พี่จาง ข้ามาที่นี่เพื่อรับเบี้ยเลี้ยง”

ศิษย์พี่จางเป็นชายหนุ่มที่มีใบหน้ากลม ดวงตากลมโต เขามีหน้าตาน่ามอง และมีรอยยิ้มที่เป็นมิตร

เขาเป็นลูกศิษย์ของผู้อาวุโสซุนแห่งหอหอคุณธรรม เขามักจะปรากฏตัวในหอคุณธรรม ลูกศิษย์เกือบทั้งหมดของนิกายเต๋าทั้งห้าไม่มีใครไม่รู้จักเขา รวมถึงอวี๋จาวเช่นกัน

ศิษย์พี่จางเห็นอวี๋จาว ก็มีสีหน้าประหลาดใจอยู่บนใบหน้า “ศิษย์น้องอวี๋ เจ้ามาที่นี้ได้อย่างไร”

อวี๋จาวรู้สึกงุนงง "วันนี้เป็นวันแจกเบี้ยเลี้ยง ข้ามาที่นี่เพื่อรับเบี้ยเลี้ยง"