กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 221

หวังเชียนกัดฟันพูดอย่างเย็นชาออกมา ทุกคำพูดเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บจนน่ากลัว

เขากำลังอารมณ์เสียอย่างหนัก เพราะเตาหลอมยาใหม่ล่าสุดเกิดระเบิดขึ้นมา และดูเหมือนโชคไม่เข้าข้าง เพราะยังมีคนมารบกวนเขาในช่วงเวลาแบบนี้อีก มันจึงกลายเป็นโอกาสให้เขาระบายความโมโห

เถียนฮั่นและกัวหมิงเอินโอดครวญอยู่ในใจ

พวกเขาเองก็ไม่อยากเข้ามารบกวนหวังเชียน แต่เรื่องที่เกิดขึ้นเริ่มเกินควบคุม และไม่สามารถปิดบังได้อีกต่อไป

"ศิษย์น้องหวังเชียน คนของหอปริศนาเพิ่งส่งข่าวมา..."

“หอปริศนาหรือ”

หวังเชียนซึ่งกำลังยุ่งอยู่กับการหลอมยา ถึงกับนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเขาเคยออกคำสั่งให้ไล่ล่าในหอปริศนา

ดวงตาของเขาเป็นประกายขึ้นมา "อวี๋จาวตายแล้วหรือ ตายอย่างไร เอาศพนางกลับมาด้วยหรือเปล่า"

เถียนฮั่นตอบอย่างลำบากใจ "อวี๋จาวยังไม่ตาย"

"ยังไม่ตาย" สีหน้าของหวังเชียนเปลี่ยนไป เขามองเถียนฮั่นอย่างเย่อหยิ่ง "ยังไม่ตาย แล้วมาหาข้าด้วยเหตุใด หรืออยากมาเอาหน้าหรือ"

เถียนฮั่นกัดฟัน พยายามอธิบายต่อ "หอปริศนาบอกว่าไม่มีใครกล้ารับภารกิจลอบสังหารอวี๋จาว ดังนั้นพวกเขาตัดสินใจถอนภารกิจออกจากกระดานรายชื่อ และไม่คืนค่าหัวให้เรา"

หวังเชียนโมโหจนแทบระเบิด "ภารกิจล้มเหลว แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าจะไม่คืนค่าหัวอีกหรือ"

“เพราะ...เพราะ...”

เถียนฮั่นพูดตะกุกตะกัก ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะความตื่นเต้นหรือกลัว

หวังเชียนชี้ไปที่กัวหมิงเอิน "เจ้าพูดมา"

กัวหมิงเอินถอนหายใจอย่างหมดหนทาง ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงขมขื่น "อวี๋จาวฆ่าทุกคนในหอปริศนาที่ถูกส่งไปลอบสังหารนางหมดสิ้น หอปริศนาเสียหายหนักมาก จึงตัดสินใจยึดค่าหัวไว้เป็นการชดเชย"

หวังเชียนฟังแล้วไม่แน่ใจว่าควรตกใจกับความสามารถในการต่อสู้ของอวี๋จาว หรือความไร้ยางอายของหอปริศนา

"เจ้าว่าใครฆ่าใครทั้งหมดนะ"

"อวี๋จาวฆ่านักฆ่าทั้งหมด”

"นางทำได้อย่างไรในเมื่ออยู่แค่ช่วงปลายของการสร้างรากฐานปราณ"

"นางก้าวสู่ระดับสร้างแก่นปราณแล้ว"

"แม้จะเป็นระดับแก่นปราณแต่ก็ไม่น่า..."

หวังเชียนเริ่มตระหนักถึงบางอย่าง อวี๋จาวมีอาจารย์เป็นยอดนักพรตแห่งยุทธจักรผู้เลื่องชื่อว่าเซียนชิงเหยี่ยน

สีหน้าของหวังเชียนเริ่มผ่อนคลาย "ถ้าอย่างนั้น พวกเราทำเหมือนเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น และห้ามพูดถึงอีก โดยเฉพาะต่อหน้าศิษย์พี่มู่ ก็ยิ่งต้องปิดปากให้สนิท"

"ตกลง" กัวหมิงเอินยิ้มประจบ "ศิษย์น้องหวังเชียน ข้ากับศิษย์พี่เถียนอยู่ฝ่ายเจ้ามาตลอด ตำแหน่งว่าที่ประมุขสำนักต้องเป็นของเจ้าเท่านั้น"

เถียนฮั่นรีบเสริม "ใช่ ศิษย์น้องหวังเชียน หากเจ้าได้เป็นประมุขในอนาคต อย่าลืมช่วยชี้แนะข้ากับศิษย์น้องกัวด้วย"

"ฮ่า ๆ ๆ ได้สิ ได้แน่นอน"

ความลับที่พวกเขามีร่วมกันทำให้หวังเชียนเริ่มมองพวกเขาในแง่ดีขึ้น

ในอนาคตเมื่อเขาได้เป็นประมุขของสำนัก ย่อมต้องมีลูกสมุนของตนเอง กัวหมิงเอินและเถียนฮั่น แม้ว่าความสามารถจะธรรมดา แต่ก็พอจะใช้เป็นเบี้ยล่างในเกมหมากได้

ทั้งสามคนต่างมีแผนการในใจของตนเอง บรรยากาศจึงดูเหมือนผ่อนคลายลงได้บ้าง

……

เมืองเฮยเจีย

หลังจากที่อวี๋จาวและจี้หานโจวเข้ามาในเมือง สิ่งแรกที่พวกเขาสัมผัสได้คือความเงียบ

ถนนกว้างใหญ่สองข้างทางเต็มไปด้วยร้านค้าเรียงราย ผู้ฝึกตนเดินสวนไปมาอย่างพลุกพล่าน แต่กลับไร้เสียงใด ๆ ราวกับทุกสิ่งถูกปิดกั้นไว้ ความเงียบนี้ดูน่าขนลุกอย่างยิ่ง