กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 220

ยังจำเป็นต้องถามอีกหรือ

แน่นอนว่าต้องตบสักฉาดให้หลานจืออวี๋ตื่นสิ

นางสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ "ศิษย์พี่สาม ท่านต้องคิดหาวิธีปลุกพี่รองให้ตื่น"

ซูหมิงเหลือบมองหลานจืออวี๋ที่กำลังจมอยู่ในโลกของตนเอง แล้วก้มมองดูมือของตนด้วยใบหน้าโศกเศร้าเสียใจ "ศิษย์พี่รอง ข้าต้องขออภัยด้วย"

เพี้ยะ! เสียงตบหน้าดังขึ้น

เพราะเกรงว่าตบครั้งเดียวจะไม่ได้ผล ซูหมิงจึงใส่แรงอย่างเต็มที่ โดยไม่ได้ออมมือเลยแม้แต่น้อย ที่ไม่ทันตั้งตัว

หลานจืออวี๋ ที่ไม่ทันตั้งตัว ถูกฝ่ามืออันหนักหน่วงของซูหมิงตบจนลอยละลิ่ว ร่างของเขาพุ่งออกไปพร้อมวาดเส้นโค้งงดงามกลางอากาศ

"ศิษย์พี่รอง"

เย่ฉงซินตกตะลึง

ซูหมิงยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก

หลานจืออวี๋ที่ยังไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น พยุงหัวที่ยังหมุนคว้างลุกขึ้นจากกองใบไม้ ในดวงตาเต็มไปด้วยความงุนงง

"ศิษย์พี่รอง ๆ ท่านเป็นเช่นไรบ้าง ข้าไม่ได้ตั้งใจ ทั้งหมดเป็นเพราะท่าทางในเมื่อสักครู่ของท่านมันน่ากลัวเกินไป"

"ศิษย์พี่รอง ท่านยังเวียนหัวอยู่หรือไม่ ร่างกายมีตรงส่วนใดผิดปกติหรือเปล่า"

หลานจืออวี๋มองดูซูหมิงที่มีท่าทางเป็นพิรุธ และเย่ซงฉินที่แสดงความเป็นห่วง ความทรงจำที่เลือนรางของเขาฟื้นคืนมาทีละน้อย

เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อครู่เขาทำอะไรลงไป ความร้อนผ่าวอย่างรุนแรงพุ่งตรงจนถึงขมับ เขาอายจนแทบอยากตายให้รู้แล้วรู้รอด ไม่อยากลืมตาขึ้นมาอีกเลย

"ศิษย์พี่รอง เมื่อครู่เกิดสิ่งใดขึ้นหรือ เหตุใดท่านถึงได้มาเต้นรำอยู่กลางป่าเล่า ท่านบอกว่าจะมาดูคนอื่นต่อสู้กันมิใช่หรือ แล้วพวกเขาเล่า ไปที่ใดกันหมด เหตุใดถึงเหลือท่านเพียงคนเดียว"

หลานจืออวี๋ไม่เคยรังเกียจปากนกปากกาของซูหมิงอย่างในวันนี้มาก่อนเลย

เขาไม่อยากแม้แต่จะนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

ขณะเดียวกันนั้น ในใจเขายังมีความโกรธและความตกใจกลัวที่ไม่อาจบอกกับผู้ใดได้

อวี๋จาว นางแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน

ภายใต้เวทมนตร์มายาของนาง ตนไม่สามารถต่อต้านได้เลย ถูกนางปั่นหัวเล่นตามอำเภอใจ

นางเปลี่ยนแปลงไปมากยิ่งนัก ทำให้เขาเกิดความสงสัยอย่างรุนแรง

นางใช่อวี๋จาวจริง ๆ หรือ

"ศิษย์พี่รอง เหตุใดท่านถึงเงียบไปล่ะ หรือว่า..."

"หุบปาก"

หลานจืออวี๋ตวาดเสียงดัง ซูหมิงหุบปากไปด้วยความรู้สึกน้อยใจ