เขามีฐานะในราชวงศ์ แต่ราชวงศ์นั้นไร้ค่าในแดนบำเพ็ญเพียร ทองที่ใช้กันอยู่ในโลกภายนอกถือเป็นของไร้ค่าในที่นี่
อวี๋จาวกล่าว "เยี่ยงนั้นก็คืนหินวิญญาณนับสิบก้อนที่เอาไปตั้งแต่ตอนที่อยู่หอคุณธรรมมาให้ข้าก่อน"
"ไม่ได้" ซูหมิงกล่าวปฏิเสธฉับพลัน และกล่าวด้วยท่าตั้งมั่นว่า "หินวิญญาณเหล่านั้นจะนำไปเซื้อของขวัญการเข้าสำนักให้ศิษย์น้องเล็ก มันมีเหตุต้องใช้ จึงคืนไม่ได้"
อวี๋จาวเกือบจะหัวร่อเพราะซูหมิง
ใช้หินวิญญาณของนางซื้อของขวัญให้เย่ฉงซินอย่างนั้นหรือ
ซูหมิงกำลังยืมดอกไม้มาถวายพระอยู่จริง ๆ ด้วย
โชคดีที่อวี๋จาวได้คาดเดาเอาไว้แล้ว นางจ้องมองไปยังแหวนเก็บสรรพสิ่งบนนิ้วมือของซูหมิงอย่างหมายมั่น "ไม่มีเงินก็คืนหนี้เป็นสิ่งของมา"
เป้าหมายที่แท้จริงของนางไม่ใช่เพื่อขอคืนหินวิญญาณที่ถูกยืมไป แต่เป็นสิ่งของที่อยู่ในแหวนเก็บสรรพสิ่งของซูหมิงต่างหาก
ในเมื่อมีความทรงจำมากกว่าผู้อื่นตั้งหนึ่งชาติ เยี่ยงนั้นนางก็ต้องใช้ให้เป็นประโยชน์ ถึงจะไม่เป็นการปล่อยโอกาสให้เสียเปล่า
ซูหมิงผงะไปทันทีที่ได้ยินข้อเรียกร้องของอวี๋จาว แววตาของเขาดูไม่พอใจทันที
ของในแหวนเก็บสรรพสิ่งของเขา นอกจากจะมีของที่สำนักและอาจารย์ให้มาแล้ว ยังมีสิ่งของประหลาดและหายากที่เขาใช้เวลาเก็บมานานหลายปีอีกด้วย
มีทั้งของที่มีมูลค่าสูงและของที่มีมูลค่าต่ำ ยิ่งไปกว่านั้นก็คือพละกำลังที่เขาสูญเสียไป รวมถึงความอาลัยอาวรณ์
"อวี๋เสี่ยวจาว..."
ซูหมิงลองขัดขืนเป็นครั้งสุดท้าย
อวี๋จาวงอนิ้วชี้เคาะโต๊ะสองครั้ง ด้วยท่าทางที่ไม่สบอารมณ์เล็กน้อย "ศิษย์พี่สาม ศิษย์พี่โจวกำลังรอข้าอยู่ด้านล่างนะ"
ดังนั้น หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว
ใบหน้าของซูหมิงเดี๋ยวเขียวเดี๋ยวซีด แต่สุดท้ายก็แสดงท่าทางหมดความอดทนต่อหน้าอวี๋จาว ในยามที่ลุกขึ้นยืนเดินมาหา ก็ได้พยักหน้าตอบรับด้วยความอับอาย
เขานำสมบัติที่เขารวบรวมเอาไว้ครึ่งหนึ่ง มาวางตรงหน้าของอวี๋จาว และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หมดอาลัยตายอยากว่า "เจ้าเลือกไปสักชิ้นเถอะ"
"หนึ่งชิ้นหรือ" มุมริมฝีปากของอวี๋จาวกระตุกโค้ง แต่ในแววตานั้นมีไร้ร่องรอยขบขัน "ศิษย์พี่สาม ข้าอยากจะขอถามท่านหน่อย ในสิ่งของเหล่านี้มีชิ้นไหนที่พอจะชดใช้หินวิญญาณชั้นกลางจำนวนหกร้อยเก้าสิบแปดก้อนได้อย่างนั้นหรือ"
ซูหมิงส่งเสียงอึกอัก แต่สุดท้ายก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา
เมื่อเห็นเขานิ่งเงียบไป อวี๋จาวถึงได้สำรวจของที่ซูหมิงแสดงออกมาให้เห็นอย่างถี่ถ้วน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก