กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 23

เขามีฐานะในราชวงศ์ แต่ราชวงศ์นั้นไร้ค่าในแดนบำเพ็ญเพียร ทองที่ใช้กันอยู่ในโลกภายนอกถือเป็นของไร้ค่าในที่นี่

อวี๋จาวกล่าว "เยี่ยงนั้นก็คืนหินวิญญาณนับสิบก้อนที่เอาไปตั้งแต่ตอนที่อยู่หอคุณธรรมมาให้ข้าก่อน"

"ไม่ได้" ซูหมิงกล่าวปฏิเสธฉับพลัน และกล่าวด้วยท่าตั้งมั่นว่า "หินวิญญาณเหล่านั้นจะนำไปเซื้อของขวัญการเข้าสำนักให้ศิษย์น้องเล็ก มันมีเหตุต้องใช้ จึงคืนไม่ได้"

อวี๋จาวเกือบจะหัวร่อเพราะซูหมิง

ใช้หินวิญญาณของนางซื้อของขวัญให้เย่ฉงซินอย่างนั้นหรือ

ซูหมิงกำลังยืมดอกไม้มาถวายพระอยู่จริง ๆ ด้วย

โชคดีที่อวี๋จาวได้คาดเดาเอาไว้แล้ว นางจ้องมองไปยังแหวนเก็บสรรพสิ่งบนนิ้วมือของซูหมิงอย่างหมายมั่น "ไม่มีเงินก็คืนหนี้เป็นสิ่งของมา"

เป้าหมายที่แท้จริงของนางไม่ใช่เพื่อขอคืนหินวิญญาณที่ถูกยืมไป แต่เป็นสิ่งของที่อยู่ในแหวนเก็บสรรพสิ่งของซูหมิงต่างหาก

ในเมื่อมีความทรงจำมากกว่าผู้อื่นตั้งหนึ่งชาติ เยี่ยงนั้นนางก็ต้องใช้ให้เป็นประโยชน์ ถึงจะไม่เป็นการปล่อยโอกาสให้เสียเปล่า

ซูหมิงผงะไปทันทีที่ได้ยินข้อเรียกร้องของอวี๋จาว แววตาของเขาดูไม่พอใจทันที

ของในแหวนเก็บสรรพสิ่งของเขา นอกจากจะมีของที่สำนักและอาจารย์ให้มาแล้ว ยังมีสิ่งของประหลาดและหายากที่เขาใช้เวลาเก็บมานานหลายปีอีกด้วย

มีทั้งของที่มีมูลค่าสูงและของที่มีมูลค่าต่ำ ยิ่งไปกว่านั้นก็คือพละกำลังที่เขาสูญเสียไป รวมถึงความอาลัยอาวรณ์

"อวี๋เสี่ยวจาว..."

ซูหมิงลองขัดขืนเป็นครั้งสุดท้าย

อวี๋จาวงอนิ้วชี้เคาะโต๊ะสองครั้ง ด้วยท่าทางที่ไม่สบอารมณ์เล็กน้อย "ศิษย์พี่สาม ศิษย์พี่โจวกำลังรอข้าอยู่ด้านล่างนะ"

ดังนั้น หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว

ใบหน้าของซูหมิงเดี๋ยวเขียวเดี๋ยวซีด แต่สุดท้ายก็แสดงท่าทางหมดความอดทนต่อหน้าอวี๋จาว ในยามที่ลุกขึ้นยืนเดินมาหา ก็ได้พยักหน้าตอบรับด้วยความอับอาย

เขานำสมบัติที่เขารวบรวมเอาไว้ครึ่งหนึ่ง มาวางตรงหน้าของอวี๋จาว และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หมดอาลัยตายอยากว่า "เจ้าเลือกไปสักชิ้นเถอะ"

"หนึ่งชิ้นหรือ" มุมริมฝีปากของอวี๋จาวกระตุกโค้ง แต่ในแววตานั้นมีไร้ร่องรอยขบขัน "ศิษย์พี่สาม ข้าอยากจะขอถามท่านหน่อย ในสิ่งของเหล่านี้มีชิ้นไหนที่พอจะชดใช้หินวิญญาณชั้นกลางจำนวนหกร้อยเก้าสิบแปดก้อนได้อย่างนั้นหรือ"

ซูหมิงส่งเสียงอึกอัก แต่สุดท้ายก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา

เมื่อเห็นเขานิ่งเงียบไป อวี๋จาวถึงได้สำรวจของที่ซูหมิงแสดงออกมาให้เห็นอย่างถี่ถ้วน

ณ ห้องน้ำชา ปาเป่าจาย

"ท่านเซียน น้ำชาขอรับ" ผู้ดูแลหลิวยกน้ำชาใช้เข้าไปให้อย่างระมัดระวัง

"รบกวนผู้ดูแลหลิวแล้ว"

หลังจากที่โจวจินเยว่กล่าวขอบคุณด้วยความเกรงใจ ก็รับจอกน้ำชามาวางบนโต๊ะเบา ๆ และกวาดสายตามองไปยังชั้นสองอยู่เรื่อย ๆ

ผู้ดูแลหลิวรู้สึกตกใจที่ได้รับการตอบรับที่แตกต่างออกไป บอกว่าการกล่าวขอบคุณนั้นเป็นเรื่องที่สมควรทำ ท่านเซียนช่างสุภาพเสียจริง ๆ

เขาลอบชื่นชมอยู่ในใจ สมควรแล้วที่ท่านเซียนโจวนั้นเป็นถึงศิษย์ของเจ้าสำนัก ท่านมีบุคคลิกที่น่านับถือโดยแท้จริง

ในความทรงจำของเขา ศิษย์ของสำนักมักจะทำตัวสูงส่ง

โดยเฉพาะพวกทำตัวอวดดีจากนิกายเต๋าทั้งห้าเหล่านั้น การรับลูกศิษย์นั้นเข้มงวดยิ่ง ลูกศิษย์ที่กราบเข้าสำนักได้ ย่อมต้องเป็นผู้โดดเด่นกว่าคนวัยเดียวกัน การที่จะทำตัวเย่อหยิ่งนั้น ถือเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลเช่นกัน

ผู้ดูแลหลิวที่คุ้นชินกับท่าทีเย่อหยิ่งของลูกศิษย์ในสำนักอย่างซูหมิง เมื่อได้มาเจอกับบุคคลที่มีนิสัยอ่อนโยนเฉกเช่นโจวจินเยว่ ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย บนใบหน้าจึงปรากฏรอยยิ้มที่จริงใจขึ้นมาหลายส่วน

หลังจากนำของว่างสามอย่างมาส่งให้กับโจวจินเยว่แล้ว ผู้ดูแลหลิวก็ขอตัวอย่างรู้งาน และไม่ได้รบกวนโจวจินเยว่อีก