กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 26

ในสายตาของคนภายนอก ลูกศิษย์ของยอดเขาตู๋เยว่ต่างเป็นผู้มีจิตใจกว้างขวาง กลับมีนิสัยที่แย่เช่นนี้

โจวจินเยว่กล่าว "เช่นนั้นรายชื่อของเจ้าก็ถูกเฉวียนเหยี่ยแย่งไปเหมือนกันใช่หรือไม่"

อวี๋จาวยิ้มอย่างขมขื่นและพยักหน้า

เฉวียนเหยี่ยเบ่งอำนาจเผด็จการ แม้ว่านางจะอยากไปในอาณาจักรลับหนามมานานแล้ว แต่นางก็ยังไม่อาจต้านทานการคุกคามจากพลังของเฉวียนเหยี่ยได้

“ช่างน่ารังเกียจนัก”

โจวจินเยว่โกรธมากจนมือของนางสั่นไปหมด

นางนึกว่าอวี๋จาวใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในยอดเขาตู๋เยว่ แต่คิดไม่ถึงว่านั้นจะเป็นถ้ำปีศาจ

หากรู้แต่แรก ไม่สู้ให้นางมาอยู่ที่ยอดเขาหลักต้องแต่แรก จะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานมากมายเช่นนี้

“ศิษย์น้องอวี๋ เจ้าไปอยู่กับข้าที่ยอดเขาหลักเถอะ” จู่ ๆ โจวจินเยว่ก็ยื่นข้อเสนอขึ้นมา

อวี๋จาวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงส่ายหัว

โจวจินเยว่ร้อนใจเล็กน้อย “ทำไมล่ะ เจ้ากังวลว่าข้าจะปกป้องเจ้าไม่ได้อย่างนั้นหรือ”

“ศิษย์พี่โจว ข้าไม่อยากให้ท่านมาพัวพันด้วย อีกอย่างข้าไม่ใช่ข้าในเมื่อก่อนแล้ว ท่านไม่ต้องกังวล ต่อจากนี้ไปพวกเขาทำร้ายข้าไม่ได้อีก”

อวี๋จาวรู้สึกซาบซึ้งมากกับการให้ความช่วยเหลือของศิษย์พี่โจว ดังนั้นนางยิ่งจะนำปัญหามาให้กับศิษย์พี่โจวไม่ได้

ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการกับคนในยอดเขาตู๋เยว่

อีกอย่าง หนี้จากชาติที่แล้วจะต้องชดใช้ในชาตินี้

นางไม่อยู่ข้างกายคนพวกนั้น แล้วจะมองดูพวกเขาตกหุบเหวทีละคน ไม่สามารถเห็นเดือนเห็นตะวันได้อีกได้อย่างไร

มีความมุ่งมั่นอย่างแน่วแน่อยู่ในสายตาของอวี๋จาว โจวจินเยว่รู้ว่านางตัดสินใจแล้วจึงไม่โน้มน้าวนางอีกต่อไป เพียงแค่บอกนางว่าหากประสบปัญหาอันใด ก็ให้มาหานางที่ยอดเขาหลัก

อวี๋จาวขอบคุณนาง และยืนหยัดอีกครั้งว่าจะช่วยศิษย์พี่โจวให้ผ่านภัยพิบัติแห่งความตายไปให้ได้

หลังจากกลับมาที่นิกายแล้ว ทั้งสองก็แยกย้ายกันไป

อวี๋จาวรีบเข้าไปในถ้ำและเริ่มนับสมบัติของตนเอง

คราวนี้ นางคว้าโอกาสนำสิ่งของสิบสามอย่างมาจากมือซูหมิง ถือว่าเป็นการหักลบหนี้

สิบสองชิ้นในนั้นเป็นสมบัติแห่งลิขิตอันยิ่งใหญ่ ซึ่งจะกลายเป็นประเด็นร้อนในโลกบำเพ็ญเพียรในอนาคต ขนนกอันงดงามนั่นก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย

มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่ค่อนข้างพิเศษ

อวี๋จาวเอื้อมมือออกไปหยิบถุงเงินที่เต็มไปด้วยฝุ่นออกมา ซึ่งปักด้วยภาพปักษาที่คดเคี้ยวและอัปลักษณ์มาก

เมื่อเปิดถุงเงินออก แผ่นกระดาษสีเหลืองก็ตกลงบนฝ่ามือ

......

“ให้ตายเถอะ อวี๋จาวบ้าไปแล้ว คาดไม่ถึงว่านางจะเอาขลุ่ยจื่ออวิ๋นให้คนอื่นไปแล้วจริง ๆ”

ซูหมิงลุกขึ้นยืนดังปัง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเเชื่อ

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเขายุ่งอยู่กับการซื้อของขวัญให้ศิษย์น้องเล็ก ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สนใจข่าวคราวของนิกายเลย

หลังจากกลับมาที่นิกายวันนี้ถึงได้รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันก่อน เลยรีบมาพบศิษย์พี่รองทันทีเพื่อถามเกี่ยวกับสถานการณ์

หลานจืออวี๋เหลือบมองเขาอย่างเย็นชา หมัดที่กำแน่นเผยให้เห็นอารมณ์ภายในที่แท้จริงของเขา

ซูหมิงค่อย ๆ นั่งลง แต่ส่วนลึกในใจของเขาก็ยังไม่อยากจะเชื่อ

อวี๋จาวให้ความสำคัญกับขลุ่ยจื่ออวิ๋นมากเพียงใด เขารู้ดีเป็นอย่างยิ่ง

ในตอนนั้นเขายืมมาเล่นพียงครู่เดียว ยังทำให้อวี๋จาวแทบจะตัดความสัมพันธ์กับเขา

หลังจากนั้นเขาก็ไม่กล้าแตะขลุ่ยนั่นอีกเลย

ซูหมิงอดไม่ได้ที่จะพึมพำด้วยเสียงต่ำ "ถุงเงินที่ให้ข้ามาก็เอากลับไปแล้ว นางต้องการจะทำอะไรกันแน่"

เสียงของเขาเบามาก แต่ก็ลอยเข้าหูของหลานจืออวี๋อย่างชัดเจน