กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 27

สีหน้าของหลานจืออวี๋เปลี่ยนไปเล็กน้อย “นางเอาถุงเงินปักษากลับไปด้วยหรือ”

ซูหมิงพยักหน้าอย่างเคอะเขิน

ตอนได้ถุงเงินนี้มาเขาดีใจมากแค่ไหน ตอนนี้ก็รู้สึกอายมากแค่นั้น

“ของที่เคยให้ออกไปแล้วยังเอาคืน ช่างขี้เหนียวจริง ๆ”

ใบหน้าของหลานจืออวี๋มืดมนโดยสิ้นเชิง

ไม่กี่วันมานี้เขายังจินตนาการว่าอวี๋จาวจะก้มหัวให้เขาเพื่อยอมรับผิด ถึงกัดฟัน เอาแต่อยู่ถ้ำโดยไม่ออกไปไหน

สุดท้ายคนที่รอกลับไม่มาสักที แต่กลับพบซูหมิงที่มาพร้อมกับข่าวร้าย

ถุงเงินลายปักษาเป็นสิ่งที่อวี๋จาวเย็บด้วยมือของนางเอง

เนื่องจากไม่มีใครชี้แนะ ไม่รู้ว่านางโดนเข็มทิ่มไปกี่ครั้ง น้ำตาตกไปกี่รอบ

ทั้งหมดนี้หลานจืออวี๋ได้เห็นกับตาตัวเอง แถมยังรู้สึกไม่พอใจอีกด้วย

แต่ยามนี้ อวี๋จาวกลับเอาถุงเงินที่เปื้อนเลือดจากปลายนิ้วของนางคืนกลับไปจากมือของซูหมิง

จู่ ๆ หลานจืออวี๋ก็รู้สึกเหน็บหนาวขึ้นมา

ดูเหมือนว่าครั้งนี้อวี๋จาวจะจริงจัง

นางโกรธจริง ๆ แล้ว

อีกด้านหนึ่ง

ซูหมิงยังคงโกรธเคืองอยู่

“ก่อนหน้านี้นางให้ข้ายืมหินวิญญาณมากี่ครั้งแล้ว จะให้ยืมอีกสักครั้งจะเป็นไรไป อีกอย่างคราวนี้ข้าก็มีเรื่องที่ต้องใช้ด้วย”

เมื่อคิดถึงภาพที่เกิดขึ้นในตอนเช้า ซูหมิงก็คับแค้นใจอย่างยิ่ง

ในตอนที่กำลังจะพูดเรื่องที่เขาโดนรีดไถนั่นเอง หางตาของเขาก็มองเห็นเงาร่างทรงโปร่งสายหนึ่ง ซึ่งกำลังขยับเข้ามาาอย่างรวดเร็ว

เขาและหลานจืออวี๋ยืนขึ้นคารวะ "ศิษย์พี่ใหญ่"

พวกเขาอาจมีความคิดเห็นต่าง ๆ นานาต่อศิษย์พี่ศิษย์น้องคนอื่น ๆ แต่กับเฉิงหล่างพวกเขาเชื่อและศรัทธาอย่างมาก

ฟางเฉิงหล่างมองดูพวกเขาทั้งสองอย่างเย็นชาโดยไม่พูดอะไร และนั่งลงบนที่นั่งว่างข้าง ๆ พวกเขา

หลานจืออวี๋และซูหมิงมองหน้ากันด้วยสึกสับสนงุนงง

หลานจืออวี๋เยาะเย้ยอย่างเย็นชา

รนหาที่เองแท้ ๆ โทษคนอื่นไม่ได้

เมื่อซูหมิงเห็นว่าหลานจืออวี๋เงียบไป ก็คิดที่จะซ้ำเติมอีก ฟางเฉิงหล่างกลับชี้หน้าเขา และตะโกนขึ้นเสียงด้วยความโกรธ "ซูหมิง เจ้ายังมีหน้าไปว่าคนอื่นอีก ดูสิ่งที่เจ้าทำสิ"

“ข้า ข้าทำอะไรหรือ…” ความโอหังของซูหมิงหายไปกว่าครึ่ง แต่เขายังคงเถียงคอแข็ง

“ฮึ ไม่ได้ทำอะไรงั้นหรือ” ใบหน้าของฟางเฉิงหล่างมืดครึ้มจนแทบจะมีน้ำหยดออกมา "เช่นนั้นเจ้าบอกมาว่าหลายปีมานี้เจ้ายืมหินวิญญาณจากอวี๋จาวไปเท่าไหร่”

เป็นอวี๋จาวอีกแล้ว

นางไปฟ้องศิษย์พี่ใหญ่

จะรังแกกันเกินไปแล้ว

ซูหมิงกำหมัดแน่นและตะโกนด้วยความโกรธ "ใช่ ข้ายืมหินวิญญาณของนางมานิดหน่อย แต่ข้าก็คืนไปแล้วมิใช่หรือ คาดไม่ถึงว่านางจะกล้าไปฟ้องท่าน นางอยากจะโดนจัดการแล้วจริง ๆ"

ซูหมิงถลกแขนเสื้อขึ้นทำท่าวิ่งออกไป แต่ถูกฟางเฉิงหล่างจับกลับมาก่อน

“นิดหน่อยหรือ นั่นเรียกว่านิดหน่อยหรือ หินวิญญาณหกร้อยเก้าสิบแปดก้อน นั่นมันหินวิญญาณหกร้อยเก้าสิบแปดก้อนเลยนะ นั่นเป็นทรัพย์สินที่น้องหกใช้เวลาเจ็ดปีในการเก็บสะสม ล้วนถูกเจ้าใช้ไปจนหมดหมด เจ้ายังต้องการอะไรอีก”