กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 32

ฟางเฉิงหล่างเตือนเป็นนัยๆจ้องไปที่ซูหมิงให้หยุดปาก และส่งสัญญาณให้เขาหยุดพูดเรื่องไร้สาระ

นอกจากนี้เขายังต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อแก้ไขข้อขัดแย้งระหว่างศิษย์พี่ศิษย์น้องทุกคน จะให้ซูหมิงทำพังไม่ได้

เฉวียนเหยี่ย และซุยเจี๋ยก็มองหน้ากัน

ดูเหมือนว่าในช่วงนี้จะมีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นโดยที่พวกเขาไม่รู้

หลังจากนั้นไม่นาน

หลานจืออวี๋ก็มาถึง

“พวกเราทุกคนมารวมตัวกันครบแล้วสินะ” เขาไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนสักนิดเลย พร้อมทรุดนั่งลงตรงข้ามกับฟางเฉิงหล่างด้วยท่าทางวางมาด “เริ่มได้แล้ว”

ไม่รู้ว่าหลานจืออวี๋ตั้งใจขัดจังหวะหรือไม่ แต่เขามักจะเป็นคนสุดท้ายที่มาถึงทุกครั้ง

ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่เขาปรากฏตัว นั่นหมายความว่างานเลี้ยงกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว

แต่ทุกเรื่องย่อมมีข้อยกเว้นอยู่เสมอ

เย่ฉงซินกระซิบเบา ๆ "ศิษย์พี่รอง ยังเริ่มงานเลี้ยงไม่ได้หรอก ศิษย์พี่หกยังมาไม่ถึงเลย"

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ทุกคนก็มีปฏิกิริยาที่แตกต่างกัน

ซุยเจี๋ยและเฉวียนเหยี่ยที่ยังไม่รู้เรื่องก็ดูประหลาดใจ สีหน้าของหลานจืออวี๋และซูหมิงกลับเข้มขึ้น ส่วนฟางเฉิงหล่างก็เป็นผู้ที่มีอารมณ์ที่ซับซ้อนที่สุด

เขาไม่เคยคิดว่า อวี๋จาวจะหายไป

อวี๋จาวเคยกล่าวไว้ว่ายอดเขาตู๋เยว่คือบ้านของนาง ท่านอาจารย์และศิษย์พี่ทั้งห้าเป็นดั่งครอบครัว ดังนั้นนางย่อมมาร่วมรับประทานอาหารค่ำกับครอบครัวทุกครั้ง

นางผิดสัญญา

ในชาติก่อนแกนพลังของอวี๋จาวได้รับความเสียหาย และพลังบำเพ็ญก็ลดลงอย่างมาก

หลังจากกลับเข้าร่างแล้ว นางสามารถดูดซับพลังจิตวิญญาณได้เพียงครึ่งหนึ่ง ส่วนที่เหลือก็ล้นออกมาอีกครั้งเมื่อหายใจออก

สิ่งนี้มักจะทำให้ อวี๋จาวรู้สึกอ่อนแอไร้พลัง

ตอนนี้อาการบาดเจ็บของนางยังไม่ร้ายแรงถึงขั้นไม่อาจรักษาให้หายได้ ผลกระทบยังไม่มากนัก นางจึงได้สัมผัสกับความสุขในการเริ่มฝึกฝนครั้งแรกที่เคยผ่านมาเนิ่นนาน

เมื่ออวี๋จาวอาการดีขึ้น ก็มีเสียงดังมาจากด้านนอกประตู

ทันใดนั้นนางก็ตื่นจากภวังค์และความโกรธก็ฉายแววผ่านดวงตาของนาง

จิตสำนึกของนางก็กระจัดกระจาย และร่างของฟางเฉิงหล่าง เย่ฉงซิน และคนอื่น ๆ ก็ปรากฏตัวต่อหน้านางทีละคน

ผู้ที่ทำให้เกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่คือเฉวียนเหยี่ยที่ตอนนี้กำลังทุบประตูอยู่

“อย่านะ อย่าไปเด็ดขาด” ซูหมิงรีบหยุดเย่ฉงซิน “พวกเขาก็โต้ตอบกันเช่นนี้มาตลอด ไม่ต้องห่วง”

ฟางเฉิงหล่างรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติและกำลังจะก้าวไปข้างหน้า ทว่าหลานจืออวี๋กลับกดแขนเขาไว้อย่างแรง แล้วพูดว่า "ดูสิ"

ตอนนี้หลานจืออวี๋และซูหมิงต่างก็มีความคิดเช่นเดียวกัน เมื่อครู่อวี๋จาวหยิ่งผยองเกินไป เวลานี้เฉวียนเหยี่ยสมควรต้องลงโทษนางแล้ว

ฟางเฉิงหล่าง ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหยุด ลึกๆแล้วรู้สึกไม่สบายใจนัก

แม้ว่าในตอนนี้เฉวียนเหยี่ยจะเริ่มแสดงความโอหังในฐานะราชาสัตว์ร้ายในอนาคต แต่รูปร่างหน้าตาของเขายังคงมีความเป็นเด็กอยู่

เขามีอายุใกล้เคียงกับ อวี๋จาวแต่สูงกว่าหนึ่งช่วงหัว อวี๋จาวต้องเงยหน้าขึ้นมองเขา

ตอนนั้นเองที่อวี๋จาวค้นพบว่า เมื่อได้มองเฉวียนเหยี่ย อีกครั้ง นางก็อยู่ในอารมณ์สงบมาก

ความกลัวในอดีตดูเหมือนจะหายไปพร้อมกับความตาย

นางยังสามารถพูดสิ่งที่นางไม่เคยกล้าพูดมาก่อนได้อย่างใจเย็น

นางถามเฉวียนเหยี่ย "เจ้ากลัวที่จะทำร้ายข้าด้วยหรือ"

เฉวียนเหยี่ยตกตะลึง เขาต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะเข้าใจว่าอวี๋จาวหมายความว่าอะไร