กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 84

ซูหมิงแทบจะจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่อวี๋เสี่ยวจาวแสดงท่าทีออดอ้อนเขาคือเมื่อใด

อย่างไรก็ตาม ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใดที่นิสัยของอวี๋เสี่ยวจาวเริ่มแปลกไป และทำตัวไม่น่ารักมากขึ้นเรื่อยๆ

ทุกครั้งที่เขาพูดอะไรกับนางได้สักสองสามคำ นางก็จะโมโห ทำให้ซูหมิงรู้สึกหงุดหงิดไปด้วย

เดิมทีซูหมิงมีอารมณ์เหมือนชายหนุ่มทั่วไป หลังจากนั้นไม่กี่ครั้ง เขาจะไปหาอวี๋จาวเฉพาะตอนที่เขาขาดหินวิญญาณ ส่วนในเวลาอื่นเขาก็อยากหลีกเลี่ยงอวี๋จาว

การแสดงท่าทีอ่อนแอของอวี๋จาว ทำให้เขานึกขึ้นได้ว่าอวี๋จาวก็เคยน่ารักมาก่อน

ความรู้สึกอยากเห็นเรื่องสนุก ๆ ของเขาเริ่มน้อยลง หัวใจจึงสงบลงเล็กน้อย

“ตอนนี้เจ้าก็รู้จักขอร้องข้าแล้ว ฮ่าๆ ข้าน่ะเป็นคนใจกว้างจึงไม่สนใจสิ่งที่เจ้าเคยข่มขู่ข้าครั้งก่อน อีกเดี๋ยวเมื่อพบอาจารย์ ไม่ว่าอาจารย์จะพูดอะไรก็อย่าปฏิเสธ แล้วปล่อยให้อาจารย์เป็นผู้ตัดสินใจ เมื่อความโกรธของอาจารย์บรรเทาลง เขาจะไม่ลงโทษเจ้า เข้าใจหรือไม่”

อวี๋จาวคิดว่าการไม่คำนึงถึงความคับข้องใจในอดีตจะทำให้น้ำตาแห่งความซาบซึ้งของอวี๋จาวไหลออกมาอย่างแน่นอน

ไม่คาดคิดว่าอวี๋จาวกลับไม่ตอบสนองเลย เขาจ้องมองนางที่เหม่อลอย ดวงตาว่างเปล่า

ซูหมิงรู้สึกแปลก ๆ “นี่ อวี๋เสี่ยวจาว! เจ้าพูดอะไรหน่อยสิ”

อวี๋จาวยังคงนิ่งเฉย

ซูหมิงขมวดคิ้ว และมือที่จับข้อมือของอวี๋จาวก็กระชับขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ทันใดนั้นมีเสียงเหมือนอะไรแตกหักดังขึ้น

ซูหมิงก้มศีรษะลงด้วยความหวาดกลัว

เขาเห็นว่าข้อมือของอวี๋จาวขาดออกจากกันในมือของเขา แตกสลายมากจนไม่สามารถประกอบเข้าด้วยกันได้

อ๊าก!

ซูหมิงกรีดร้องด้วยความตกใจและล้มลงกับพื้น

ตูม

ก้นของซูหมิงสัมผัสกับพื้นโลกอย่างแนบชิด

ไม่เจ็บ แต่ส่งผลกระทบมาก

เหมือนกับการตบหน้าซูหมิง ทำให้เขาตื่น

เขาเงยหน้าขึ้นอย่างสั่นเทา ตรงหน้าไม่มีร่างของอวี๋จาวอยู่เลย

มองลงไปอีกครั้ง

ข้อมือในมือของเขากลับกลายท่อนไม้

เขาถูกหลอกแล้ว

ใบหน้าของซูหมิงเต็มไปด้วยความรู้สึกทั้งโกรธและสับสน