กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 85

ซูหมิงยืนอยู่ในห้องโถงใหญ่และกำลังสุมฟืนโทสะ เต็มไปด้วยความรีบร้อนอยากใส่ความว่าอวี๋จาวเป็นคนอวดดีที่หยิ่งผยอง โอหัง และไม่เคารพใคร

ดวงตาของเย่ฉงซินแดงก่ำ นางพูดอย่างเศร้าใจ "ท่านอาจารย์ อย่าตำหนิพี่หกเลย พี่หกคงโกรธข้าจึงทำเช่นนี้ ทั้งหมดมันเป็นความผิดของข้าเอง"

ซูหมิงพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "ศิษย์น้องเล็ก เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้าเลย อวี๋จาวเป็นศิษย์พี่ของเจ้า ถ้านางมีเหตุผลมากกว่านี้ นางควรเป็นฝ่ายออกปากมอบหินนภาดาราให้กับเจ้าแทน ไม่ใช่ไปหยิ่งยโสข้างนอก”

“ไม่ ไม่ใช่ เพราะข้าประเมินความสามารถตนเองสูงเกินไป อาจารย์ ศิษย์พี่สาม พวกท่านอย่าโกรธพี่หกเพราะข้าเลย ไม่เช่นนั้นพี่หกจะเข้าใจข้าผิดอีกครั้งเป็นแน่”

เย่ฉงซินเม้มริมฝีปาก ดวงตาเหมือนลูกกวางของนางแสดงความกลัวและความวิตกกังวล

“นางบังอาจนัก” ซูหมิงตะโกนด้วยความรังเกียจบนใบหน้า “ถ้านางกล้าทำอะไรเจ้า ก็อย่าโทษหากข้าจะหยาบคายกับนาง”

“ศิษย์พี่สาม”

เย่ฉงซินน้ำตาไหล พร้อมกลอกตาอย่างดูแคลน

เขาเรียกอวี๋จาวกลับมาไม่ได้ ดังนั้นเขามันก็แค่พวกไร้ประโยชน์

“พอแล้ว”

เซียนชิงเหยี่ยนยกมือขึ้น และทั้งสองก็เงียบไปในทันที

เซียนชิงเหยี่ยนมองไปที่ซูหมิง “อวี๋จาวไมยอมมาพบข้าจริง ๆ หรือ”

ซูหมิงพยักหน้าแรง "ท่านอาจารย์ ทุกสิ่งที่ศิษย์พูดเป็นความจริง ข้าหยุดอวี๋จาวไว้ที่เชิงภูเขา แต่นางไม่เพียงแต่เพิกเฉยต่อข้าเท่านั้น แต่ยังหลอกข้าด้วย"

ซูหมิงถูกอวี๋จาว หลอกด้วยภาพลวงตาจริง ๆ จนเขาอดที่จะบ่นออกมาไม่ได้

เซียนชิงเหยี่ยนเชื่อทันที

คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย

อวี๋จาวกังวลเกินไป

ยอดเขาตู๋เยว่ที่สงบสุขก็เกิดคลื่นบาง ๆ นับไม่ถ้วนในอากาศ

ไม่เคารพศิษย์รุ่นพี่ และไม่สงสารศิษย์รุ่นน้อง นิสัยชั่วช้า ฉลาดแกมโกง อีกทั้งยังแปลกประหลาด

เหตุใดตอนแรกถึงยอมรับนางมา

เซียนชิงเหยี่ยนรู้สึกเสียดายไม่น้อย ความเย็นชาจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเรียบเฉยของเขา

เขาคิดว่า อวี๋จาว ไม่เหมาะที่จะอยู่ในยอดเขาตู๋เยว่อีกต่อไป

เซียนชิงเหยี่ยนเงียบไม่พูดจา เย่ฉงซินและซูหมิงต่างไม่กล้าพูด

แต่ทั้งคู่ก็ยังอยู่ในอารมณ์ปกติ

ท่านอาจารย์โกรธแล้ว ครั้งนี้อวี๋จาวไม่ตายก็ต้องโดนถลกหนังแน่

“ขอคารวะท่านเจ้าสำนัก”

ซูหมิงและเย่ฉงซินโค้งคำนับในฐานะศิษย์ทันที รู้สึกประหลาดใจไม่น้อย

โดยปกติแล้วเจ้าสำนักจี้หยวนไม่ค่อยมาที่ยอดเขาตู๋เยว่นัก

แม้ว่าเขาจะมีเรื่องจะคุยกับเซียนชิงเหยี่ยน แต่เขามักจะใช้วิธีการส่งสัญญาณเสียงจากนกกระดาษธาราแทนที่จะมาด้วยตนเอง

เหตุใดวันนี้จู่ๆ จึงมาด้วยตัวเองเล่า

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ทั้งสองทำความเคารพเสร็จ พวกเขาก็เห็นอวี๋จาวเดินตามมาอย่างใกล้ชิดข้างหลังเจ้าสำนักจี้หยวน และพวกเขาก็กัดฟันทันที

ทรยศ!

ยังวิ่งแจ้นไปหากำลังเสริมด้วย

หลังจากที่เจ้าสำนักจี้หยวนเข้ามาในห้องโถง เขาก็ไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนนอก และเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ว่าง ๆตัวหนึ่ง

อวี๋จาว ก้าวไปข้างหน้าในเวลานี้และพูดว่า "คารวะท่านอาจารย์"

หลังจากพูดเช่นนี้ เซียนชิงเหยี่ยนกลับทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย แต่หันกลับไปและถามจี้หยวนเกี่ยวกับจุดประสงค์ที่มาในวันนี้ของเขา

จี้หยวนหัวเราะและพูดว่า "เซียนชิงเหยี่ยนโปรดอย่าเคือง ข้าไม่ได้มีเจตนามารบกวนท่าน เพียงแต่เมื่อข้ากลับมายอดเขา ข้าบังเอิญเห็นอวี๋จาวและลูกศิษย์คนโตของข้ากำลังร่ำไห้ โดยพูดว่าเผลอทำให้อาจารย์ขุ่นเคืองโดยไม่ตั้งใจ รู้สึกผิดและไม่สบายใจ อยากจะฆ่าตัวตายเพื่อชดใช้บาปของตัวเอง แล้วร่ำไห้เสียงดังจนสะเทือนไปทั่วแผ่นดิน"