กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 86

“ข้าดูแล้วรู้สึกสงสาร จึงขออาสาเป็นคนกลาง แม้ว่าอวี๋จาวยังเยาว์วัยและเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา ข้าหวังว่าเซียนชิงเหยี่ยน จะให้โอกาสนางอีกครั้ง”

ช่างไร้ยางอายสิ้นดี

ซูหมิงจ้องมองอวี๋จาวด้วยความโกรธเคือง

ความรู้สึกผิดที่ยากจะอธิบาย น้ำตาที่ไหลราวกับทำให้โลกแตก ทั้งหมดล้วนเป็นการแสร้งทำ

บนใบหน้าของนางไม่มีความรู้สึกผิดเลยสักนิด

ชัดเจนว่าเป็นการแสร้งทำเพื่อหนีโทษ

เจ้าสำนักคงถูกนางหลอกลวงไปแล้ว

ซูหมิงมั่นใจว่าเจ้าสำนักจี้หยวนถูกหลอกด้วยท่าทางสุภาพของอวี๋จาว แต่เซียนชิงเหยี่ยนกลับเข้าใจจี้หยวนมากกว่า

จี้หยวนมาที่ประตูสำนัก คงไม่ใช่มีเพียงเป้าหมายเดียวเป็นแน่ ๆ

เขาไม่อาจปฏิเสธได้ จึงกลับสายตาไปและจ้องมองที่อวี๋จาวที่ยังคงอยู่ในท่าทำความเคารพ

"อวี๋จาว เจ้ามีสิ่งใดจะพูดหรือไม่"

"ศิษย์รู้ผิดแล้ว"

"เจ้ากระทำผิดสิ่งใด"

อวี๋จาวเงยหน้าขึ้น สายตาของนางไม่หลบเลี่ยง ไม่หวั่นไหว จ้องมองกับเซียนชิงเหยี่ยน

"อาจารย์ท่านว่าศิษย์ทำผิด ศิษย์ก็ทำผิด"

ผู้ที่อยู่ในที่นั้นต่างตกใจในคำพูดอันกล้าหาญของอวี๋จาว

คำพูดของนางแข็งกร้าวจนดูไม่เหมือนการขอโทษ ทว่ากลับเหมือนการท้าทาย

แม้แต่เจ้าสำนักจี้หยวนที่ถูกอวี๋จาวเชิญมานั้นยังอดที่จะเปล่งคำพูดออกมาไม่ได้ อวี๋จาวกล้าหาญเหลือเกิน ถึงขนาดกล้าเผชิญหน้าและขัดแย้งกับเซียนชิงเหยี่ยน

"อา..."

เซียนชิงเหยี่ยนโกรธจนหัวเราะออกมา

อวี๋จาวช่างเป็นคนที่ดื้อรั้นแต่กำเนิด ยากจะแก้ไข

"เจ้าอ้างว่าเจ้ามิได้ทำผิดงั้นหรือ ที่ไปแย่งหินนภาดารากับน้องเจ็ด ล้อเลียนศิษย์พี่ที่ส่งสาร และฝ่าฝืนคำสั่งอาจารย์ ทุกเรื่องทุกกรณี เจ้าก็ยังกล่าวโทษผู้อื่นงั้นหรือ"

แรงกดดันจากผู้บำเพ็ญเพียรระดับหลอมวิญญาณระเบิดขึ้นทันที อวี๋จาวรู้สึกว่าการหายใจของนางสะดุดไป ไหล่ของนางเหมือนถูกใครสักคนกดทับด้วยภาระหนักพันกิโล

"อือ"

นางครางเบา ๆ เข่าทั้งสองข้างงอเล็กน้อย เกือบจะคุกเข่าลง

นางมิได้ผิด