กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 86

“ข้าดูแล้วรู้สึกสงสาร จึงขออาสาเป็นคนกลาง แม้ว่าอวี๋จาวยังเยาว์วัยและเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา ข้าหวังว่าเซียนชิงเหยี่ยน จะให้โอกาสนางอีกครั้ง”

ช่างไร้ยางอายสิ้นดี

ซูหมิงจ้องมองอวี๋จาวด้วยความโกรธเคือง

ความรู้สึกผิดที่ยากจะอธิบาย น้ำตาที่ไหลราวกับทำให้โลกแตก ทั้งหมดล้วนเป็นการแสร้งทำ

บนใบหน้าของนางไม่มีความรู้สึกผิดเลยสักนิด

ชัดเจนว่าเป็นการแสร้งทำเพื่อหนีโทษ

เจ้าสำนักคงถูกนางหลอกลวงไปแล้ว

ซูหมิงมั่นใจว่าเจ้าสำนักจี้หยวนถูกหลอกด้วยท่าทางสุภาพของอวี๋จาว แต่เซียนชิงเหยี่ยนกลับเข้าใจจี้หยวนมากกว่า

จี้หยวนมาที่ประตูสำนัก คงไม่ใช่มีเพียงเป้าหมายเดียวเป็นแน่ ๆ

เขาไม่อาจปฏิเสธได้ จึงกลับสายตาไปและจ้องมองที่อวี๋จาวที่ยังคงอยู่ในท่าทำความเคารพ

"อวี๋จาว เจ้ามีสิ่งใดจะพูดหรือไม่"

"ศิษย์รู้ผิดแล้ว"

"เจ้ากระทำผิดสิ่งใด"

อวี๋จาวเงยหน้าขึ้น สายตาของนางไม่หลบเลี่ยง ไม่หวั่นไหว จ้องมองกับเซียนชิงเหยี่ยน

"อาจารย์ท่านว่าศิษย์ทำผิด ศิษย์ก็ทำผิด"

ผู้ที่อยู่ในที่นั้นต่างตกใจในคำพูดอันกล้าหาญของอวี๋จาว

คำพูดของนางแข็งกร้าวจนดูไม่เหมือนการขอโทษ ทว่ากลับเหมือนการท้าทาย

แม้แต่เจ้าสำนักจี้หยวนที่ถูกอวี๋จาวเชิญมานั้นยังอดที่จะเปล่งคำพูดออกมาไม่ได้ อวี๋จาวกล้าหาญเหลือเกิน ถึงขนาดกล้าเผชิญหน้าและขัดแย้งกับเซียนชิงเหยี่ยน

"อา..."

เซียนชิงเหยี่ยนโกรธจนหัวเราะออกมา

อวี๋จาวช่างเป็นคนที่ดื้อรั้นแต่กำเนิด ยากจะแก้ไข

"เจ้าอ้างว่าเจ้ามิได้ทำผิดงั้นหรือ ที่ไปแย่งหินนภาดารากับน้องเจ็ด ล้อเลียนศิษย์พี่ที่ส่งสาร และฝ่าฝืนคำสั่งอาจารย์ ทุกเรื่องทุกกรณี เจ้าก็ยังกล่าวโทษผู้อื่นงั้นหรือ"

แรงกดดันจากผู้บำเพ็ญเพียรระดับหลอมวิญญาณระเบิดขึ้นทันที อวี๋จาวรู้สึกว่าการหายใจของนางสะดุดไป ไหล่ของนางเหมือนถูกใครสักคนกดทับด้วยภาระหนักพันกิโล

"อือ"

นางครางเบา ๆ เข่าทั้งสองข้างงอเล็กน้อย เกือบจะคุกเข่าลง

นางมิได้ผิด

อวี๋จาวกลับทำตรงข้ามกับสิ่งที่ควรทำ

ความไม่พอใจของเซียนชิงเหยี่ยนต่ออวี๋จาวเพิ่มขึ้นจนถึงจุดสูงสุด

เจ้าสำนักจี้หยวนกล่าวว่า "เซียนชิงเหยี่ยน ช่วยฟังคำตอบของอวี๋จาวก่อนเถิด"

เซียนชิงเหยี่ยนไม่อยากฟัง แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าศิษย์หลายคน เขาจำเป็นต้องให้เกียรติแก่เจ้าสำนัก จึงเงียบไปโดยไม่โต้แย้ง

อวี๋จาวรีบฉวยโอกาสนั้นไว้ และพูดคำพูดที่ซ่อนอยู่ในใจมานานทั้งหมดออกมาทีเดียว

"ท่านอาจารย์ ความสัมพันธ์ใด ๆ ล้วนต้องพึ่งพาซึ่งกันและกัน ทั้งนี้ตามคำกล่าวที่ว่า พ่อกรุณา ลูกกตัญญู พี่อารี พี่น้องย่อมมีความเคารพ หากไม่มีความกรุณาของบิดา ก็ไม่มีลูกที่กตัญญู หากไม่มีพี่ที่อารี ก็ไม่มีน้องที่เคารพ หากเพียงฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งคอยอดทนและประจบสอพลอ ในขณะที่อีกฝ่ายไม่เคยทำอะไรเลย ความเสมอภาคจะไม่มี จะรักษาความสัมพันธ์นี้ไว้ได้อย่างไร"

"ท่านว่าข้าไม่เคารพศิษย์พี่ แต่ท่านรู้หรือไม่ว่าศิษย์พี่ทำกับข้าไว้เช่นไร"

"เอาแค่ศิษย์พี่สามเถอะ ตั้งแต่ข้าเข้าร่วมสำนัก เขายืมก้อนหินวิญญาณระดับกลางจากข้ากว่าเจ็ดร้อยก้อน ยังเคยเอาชื่อข้าไปเบิกสิ่งของที่ข้าควรได้รับ เมื่อข้าไปขอคืน เขากลับปฏิเสธ อีกทั้งยังใช้กำลังข่มขู่ข้า"

"ข้าขอถามว่า ศิษย์พี่เช่นนี้ ข้าจะเคารพเขาเพื่ออะไร ข้าจะเคารพเขาไปเพื่ออะไร"

ซูหมิงถูกอวี๋จาวเปิดเผยความลับต่อหน้าท่านอาจารย์ เจ้าสำนัก และศิษย์น้องที่เขารักที่สุด เขารู้สึกทั้งตกใจและโกรธจนใบหน้าของเขาเขียวจนม่วง

"อวี๋จาว นี่เจ้า..."

เขาต้องการจะพูดว่าอวี๋จาวพูดไร้สาระ แต่ทั้งหมดล้วนเป็นความจริง และยังมีโจวจินเยว่เป็นพยานที่เห็นเหตุการณ์ เขาจึงไม่สามารถแก้ตัวได้เลย

เจ้าสำนักจี้หยวนเบิกตากว้าง