กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 88

เหตุใดพวกเขาถึงโดนด่า แล้วเหตุใดท่านอาจารย์ถึงไม่โดนด้วยเล่า

ใบหน้าของเซียนชิงเหยี่ยน เต็มไปด้วยความเย็นชาไร้อารมณ์

เขาคิดว่านี่คงยังไม่ใช่ประโยคสุดท้าย

“ท่านก็เป็นผู้บำเพ็ญเพียรที่เย็นชา และจอมปลอมที่สุดที่ข้าเคยเจอมา”

ความรู้สึกของอวี๋จาวที่มีต่อเซียนชิงเหยี่ยนนั้นซับซ้อน

ตอนที่เขาช่วยนางออกมาจากกลุ่มผู้ลี้ภัย นางมองเขาเป็นเซียนจากสรวงสวรรค์

เมื่อเขาพานางกลับสำนักเต๋าทั้งห้าและรับนางเป็นศิษย์ นางจึงมองเขาเป็นทั้งอาจารย์และบิดา

ในตอนนั้นอวี๋จาวมองเซียนชิงเหยี่ยนเป็นทางรอดเดียวในชีวิต นางพร้อมแม้จะต้องสละชีวิตเพื่อเขา

ทว่าความรู้สึกขอบคุณเพียงใดก็ไม่อาจทานทนต่อความผิดหวังที่สั่งสมมากขึ้นเรื่อย ๆ

จนกระทั่งเรื่องกระบี่ของเซียนชิงเหยี่ยนกลายเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้อวี๋จาวตัดขาดจากทุกสิ่ง

ตั้งแต่วันนั้น นางจึงหลุดพ้นอย่างแท้จริง

“หยาบคาย”

เสียงของอวี๋จาวยังไม่ทันจบดี พลังปราณมหาศาลก็พัดกระหน่ำไปทั่วโถงใหญ่

ซูหมิงกับเย่ฉงซินถึงกับถูกซัดปลิวกระเด็นออกไปจนหมดสติในทันที

ส่วนอวี๋จาวยังพอยืนทรงตัวได้ด้วยการปกป้องของเจ้าสำนักจี้หยวน

ถึงกระนั้น เจ้าสำนักจี้หยวนไม่ได้ดีไปกว่านางเท่าใดนัก เก้าอี้ที่เขานั่งอยู่แหลกสลายเป็นผุยผง

เขาจำต้องย่อตัวคุกเข่าครึ่งหนึ่งเพื่อรับมือกับพลังปราณของเซียนชิงเหยี่ยนที่เหนือกว่า

เจ้าสำนักจี้หยวนถึงกับร้องโอดครวญในใจ อวี๋จาวกล้าด่าเซียนชิงเหยี่ยนต่อหน้า นี่จะไม่กลายเป็นเรื่องใหญ่ได้อย่างไร

“ท่านอาจารย์ ท่านไม่ได้บอกเสมอหรือว่าผู้อาวุโสควรเอื้ออาทรต่อผู้น้อย แต่เหตุใดจึงไม่อาจอดทนต่อคำพูดเสียมารยาทของข้าซักคำเล่า”

แม้เหงื่อจะไหลเต็มหน้า และร่างกายสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ แต่อวี๋จาวยังคงฝืนยิ้มและสบตากับเซียนชิงเหยี่ยน

แววตาของเซียนชิงเหยี่ยนเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง เขาส่ายศีรษะเล็กน้อยก่อนเอ่ยเสียงเย็นชา “สิ้นหวังจริง ๆ”

ในสายตาของเขา อวี๋จาวเพียงแค่ได้รับความคับข้องใจเล็กน้อย แต่กลับทำท่าราวกับว่าโลกทั้งใบหันหลังให้

สิ่งเดียวที่เขาพอจะอธิบายได้คือ นางสูญเสียจิตวิญญาณแห่งการบำเพ็ญเพียรจนตบะสั่นคลอนกลายเป็นผู้คลุ้มคลั่ง

คนเช่นนี้ไม่มีคุณสมบัติที่จะอยู่ในสำนักนิกายเต๋าทั้งห้าอีกต่อไป

“ขอบคุณเซียนชิงเหยี่ยนที่เมตตาข้า”

จี้หยวน “...”

อะไรกัน ทำไมนางถึงตอบรับง่าย ๆ ทั้งที่ข้ากำลังจะช่วยพูดแท้ ๆ

เจ้าสำนักจี้หยวนกระวนกระวาย ส่งสายตาให้อวี๋จาวไม่หยุด

แต่นางยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจถึงผลกระทบของการถูกขับไล่ออกจากนักบำเพ็ญเพียรระดับกำเนิดเทพ

อย่างแรก จะไม่มีนักบำเพ็ญเพียรขั้นสูงคนใดกล้ารับนางอีก ไม่ใช่แค่ในสำนักเต๋าทั้งห้า แต่ในหมู่นักบำเพ็ญเพียรทั้งหมดก็แทบไม่มีใครกล้าขัดใจชิงเหยี่ยน

นอกจากนี้ ศิษย์คนอื่น ๆ ก็จะรังเกียจและปฏิเสธนาง ทำให้นางไม่อาจเข้ากับผู้ใดได้

และสุดท้าย นางจะสูญเสียสถานะศิษย์สายใน กลายเป็นเพียงศิษย์ธรรมดาและไม่ได้รับการสนับสนุนจากสำนักอีก

ดังนั้นอวี๋จาวจะสูญเสียสถานะศิษย์ผู้สืบทอดโดยตรงจากเซียนชิงเหยี่ยน ซึ่งเป็นการตัดสินใจที่ไม่เพียงแต่ไม่มีข้อดีเลยแม้แต่น้อย ยังเป็นการตัดสินใจที่เต็มไปด้วยความประมาทและโง่เขลาอย่างยิ่ง

เจ้าสำนักจี้หยวนไม่อยากเห็นพรสวรรค์ของอวี๋จาวต้องจบสิ้น จึงกัดฟันกล่าวกับเซียนชิงเหยียน “เซียนชิงเหยี่ยน นี่มันเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบ ท่านอย่าได้ถือสาเลย”

“นี่ไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบ”

อวี๋จาวถอดถุงเก็บสมบัติออกจากเอว วางลงบนพื้นเบื้องหน้าโดยไม่ลังเล