กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 9

ขลุ่ยจื่ออวิ๋นเป็นของชิ้นแรกที่เขาทำได้สำเร็จ มันใส่เอาไว้ด้วยความพยายามของเขา ซึ่งมีความหมายไม่ธรรมดา

มีเพียงชิ้นเดียวบนโลก

ไม่มีสิ่งใดทดแทนได้

ก็เหมือนกับในป่าไผ่เมฆาม่วงแห่งนั้น ไม่มีไผ่เมฆาม่วงที่เหมือนกันลำที่สองอยู่อีก และเขาก็ไม่สามารถทำขลุ่ยจื่ออวิ๋นเลาที่สองขึ้นมาได้

ฟางเฉิงหล่างได้ยินดังนั้น กลับมีสีหน้าอ่อนโยนลง "จืออวี๋ ที่จริงในใจของเจ้ายังใส่ใจศิษย์น้องหก เพียงแต่ตัวเจ้าไม่รู้เท่านั้นเอง"

หลานจืออวี๋ได้ยินดังนั้นก็เต้นแร้งเต้นกาทันที "เป็นไปไม่ได้ ข้าใส่ใจนางหรือ นับตั้งแต่วันที่นางทำร้ายศิษย์น้องเล็กบาดเจ็บ ข้าก็รู้แล้วว่านางเป็นคนอุบายลึกซึ้ง จิตใจชั่วร้าย ข้าจะใส่ใจคนเช่นนั้นได้อย่างไร"

ฟางเฉิงหล่างขมวดคิ้วแน่น เขาตะลึงเล็กน้อย และไม่ค่อยเข้าใจนัก

ในความทรงจำของเขา หลานจืออวี๋กับอวี๋จาวสนิทกันมาก

แม้ว่าไม่กี่ปีมานี้อวี๋จาวจะไม่รู้ความและน่ารักเหมือนเมื่อก่อน ก็ไม่ควรที่จะทำให้หลานจืออวี๋มองนางไม่ดีถึงขั้นนี้

หรือว่าเกิดเรื่องอะไรที่เขาไม่รู้ขึ้นอย่างนั้นหรือ

เขาอยากจะถามต่อ หลานจืออวี๋กลับเป็นเหมือนแมวที่ถูกเหยียบหาง ซึ่งสงบอารมณ์ไม่ได้เลย "ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านอย่าพูดอีกเลย ต่อให้อวี๋จาวคุกเข่าโขกศีรษะขอโทษ ข้าก็ไม่มีทางยกโทษให้นาง ข้ากับนาง ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง"

กล่าวจบ ไม่รอให้ฟางเฉิงหล่างมีปฏิกิริยาตอบโต้ เขาก็วิ่งจากไปด้วยความโกรธเสียแล้ว

ฟางเฉิงหล่างนวดคิ้วอย่างเหนื่อยล้า

ทางศิษย์น้องรองไม่สามารถกล่าวอะไรได้แล้ว

ให้ศิษย์น้องหกเป็นฝ่ายไปขอโทษดีกว่า

เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียเรื่องมันก็เกิดขึ้นเพราะนาง

......

ในถ้ำแห่งหนึ่งของยอดเขาตู๋เยว่

อวี๋จาวนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงหิน มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

วันนี้ นางได้มอบขลุ่ยจื่ออวิ๋นให้กับเย่ฉงซิน เพราะต้องการตัดความสัมพันธ์ในอดีตกับหลานจืออวี๋ และต้องการส่งเสริมความสัมพันธ์ระหว่างเย่ฉงซินกับหลานจืออวี๋ให้ก้าวหน้าขึ้นไปอีกขั้น

ชาติก่อน ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือความจงใจของเย่ฉงซินที่ทำให้เป็นเช่นนั้น บุคคลที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับนางล้วนเป็นชายหนุ่มที่มีความสามารถ พรสวรรค์สูงส่ง

แต่ที่น่าแปลกก็คือชายหนุ่มผู้มีพรสวรรค์สูงส่งพวกนี้ ในตอนแรก ๆ ฝึกตนรุดหน้าได้อย่างรวดเร็ว การแสดงออกโดดเด่นสะดุดตา แต่ภายหลังกลับอ่อนระโหยโรยแรง

ข้อยกเว้นเพียงอย่างเดียวก็คือเย่ฉงซิน

วิธีที่น่ากลัวเช่นนี้ หากแพร่สะพัดออกไป จักต้องทำให้เกิดความโกลาหลอย่างแน่นอน

ทว่าเมื่อเรื่องนี้เกิดขึ้นกับเย่ฉงซิน ภายใต้วาจาหว่านล้อมของนาง กลับกลายเป็นการใส่ความด้วยเจตนาร้าย

อวี๋จาวที่ยืนออกมาชี้ตัวเย่ฉงซินกลับกลายเป็นคนร้าย

เซียนชิงเหยี่ยนเดือดดาล ทำลายแขนข้างหนึ่งของอวี๋จาวด้วยตัวเอง แถมยังไล่นางออกจากสำนัก

วันนั้น ฝนตกหนักมาก

เม็ดฝนได้ทำให้สายตาของอวี๋จาวเลือนราง

นางมองไม่เห็นอารมณ์บนใบหน้าของเซียนชิงเหยี่ยน มีเพียงเสียงก่นด่าที่เจ็บแสบมุดเข้ามาในหู

นางอยากจะเอามือปิดหู แต่ก็ไม่สามารถยกแขนได้

มันเจ็บจังเลย

ศีรษะของนาง แขนของนาง และยังมีหัวใจของนาง...

ความเจ็บปวดทั้งหมดนี้ทำให้นางจดจำฝังใจ