กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 8

ขี่หลังเสือลงยาก

เย่ฉงซินเริ่มรู้สึกเสียใจ เมื่อวานไม่ควรให้อวี๋จาวขอโทษต่อหน้าคนอื่น วันนี้ไม่ต่างอะไรกับการย่างนางบนไฟ ภายในใจรู้สึกตำหนิฟางเฉิงหล่างที่รับปากเรื่องนี้

"หือ"

อวี๋จาวส่งเสียงหือเบา ๆ

เสียงไม่ดัง

แต่กลับแฝงไปด้วยความกดดันอย่างแปลกประหลาด

กลุ่มคนเริ่มเกิดความโกลาหล

ทุกคนต่างเฝ้ารอปฏิกิริยาของเย่ฉงซิน

เย่ฉงซินได้แต่กัดฟันรับขลุ่ยจื่ออวิ๋นที่อวี๋จาวยื่นมาเอาไว้ "ขอบคุณศิษย์พี่"

"ตูม"

ความโกรธเคืองที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นพุ่งทะลักออกมา

หลานจืออวี๋ทั้งตะลึงทั้งโมโห ดวงตามีสีแดงเล็กน้อย

"อวี๋...จาว..."

ลูกศิษย์ที่อยู่โดยรอบตกใจอย่างแรง ต่างพากันขยับถอยหลัง ด้วยสีหน้าหวาดผวา

เย่ฉงซินถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยสัญชาตญาณ

เนื่องจากสีหน้าท่าทางในตอนนี้ของหลานจืออวี๋นั้นมันน่ากลัวเกินไป แม้แต่นางยังอดไม่ได้ที่จะหวาดกลัว

"จืออวี๋ ใจเย็น ๆ ก่อน"

ฟางเฉิงหล่างเดินเข้าไปขวางอยู่ด้านหน้าอวี๋จาว เขาตบแขนหลานจืออวี๋เพื่อปลอบโยน

วินาทีต่อมา

เขาชะงักงัน

แขนทั้งสองของหลานจืออวี๋กำลังสั่นสะท้าน

นี่เป็นครั้งแรกที่ฟางเฉิงหล่างตระหนักได้ว่า หลานจืออวี๋มิได้รังเกียจอวี๋จาวอย่างที่เขาแสดงออกมา

"ข้าขอโทษไปแล้ว ของขวัญแทนคำขอโทษก็มอบให้ไปแล้ว เช่นนั้นข้าก็ไม่รบกวนทุกคนแล้ว"

อวี๋จาวประสานมือแบบส่งเดช แล้วเดินจากไป ทิ้งทุกคนที่ตกตะลึงเอาไว้ด้านหลัง

"นาง นางจากไปแบบนี้เลยหรือ"

ใครบางคนพึมพำด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

เมื่อก่อนหลานจืออวี๋เพียงแค่ขมวดคิ้ว อวี๋จาวก็จะวนเวียนอยู่รอบตัวเขาอย่างกังวล

วันนี้กลับไม่แม้แต่จะถามสักคำ ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างไรอย่างนั้น

หรือว่า...นางบ้าไปแล้ว