กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 8

ขี่หลังเสือลงยาก

เย่ฉงซินเริ่มรู้สึกเสียใจ เมื่อวานไม่ควรให้อวี๋จาวขอโทษต่อหน้าคนอื่น วันนี้ไม่ต่างอะไรกับการย่างนางบนไฟ ภายในใจรู้สึกตำหนิฟางเฉิงหล่างที่รับปากเรื่องนี้

"หือ"

อวี๋จาวส่งเสียงหือเบา ๆ

เสียงไม่ดัง

แต่กลับแฝงไปด้วยความกดดันอย่างแปลกประหลาด

กลุ่มคนเริ่มเกิดความโกลาหล

ทุกคนต่างเฝ้ารอปฏิกิริยาของเย่ฉงซิน

เย่ฉงซินได้แต่กัดฟันรับขลุ่ยจื่ออวิ๋นที่อวี๋จาวยื่นมาเอาไว้ "ขอบคุณศิษย์พี่"

"ตูม"

ความโกรธเคืองที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นพุ่งทะลักออกมา

หลานจืออวี๋ทั้งตะลึงทั้งโมโห ดวงตามีสีแดงเล็กน้อย

"อวี๋...จาว..."

ลูกศิษย์ที่อยู่โดยรอบตกใจอย่างแรง ต่างพากันขยับถอยหลัง ด้วยสีหน้าหวาดผวา

เย่ฉงซินถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยสัญชาตญาณ

เนื่องจากสีหน้าท่าทางในตอนนี้ของหลานจืออวี๋นั้นมันน่ากลัวเกินไป แม้แต่นางยังอดไม่ได้ที่จะหวาดกลัว

"จืออวี๋ ใจเย็น ๆ ก่อน"

ฟางเฉิงหล่างเดินเข้าไปขวางอยู่ด้านหน้าอวี๋จาว เขาตบแขนหลานจืออวี๋เพื่อปลอบโยน

วินาทีต่อมา

เขาชะงักงัน

แขนทั้งสองของหลานจืออวี๋กำลังสั่นสะท้าน

นี่เป็นครั้งแรกที่ฟางเฉิงหล่างตระหนักได้ว่า หลานจืออวี๋มิได้รังเกียจอวี๋จาวอย่างที่เขาแสดงออกมา

"ข้าขอโทษไปแล้ว ของขวัญแทนคำขอโทษก็มอบให้ไปแล้ว เช่นนั้นข้าก็ไม่รบกวนทุกคนแล้ว"

อวี๋จาวประสานมือแบบส่งเดช แล้วเดินจากไป ทิ้งทุกคนที่ตกตะลึงเอาไว้ด้านหลัง

"นาง นางจากไปแบบนี้เลยหรือ"

ใครบางคนพึมพำด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

เมื่อก่อนหลานจืออวี๋เพียงแค่ขมวดคิ้ว อวี๋จาวก็จะวนเวียนอยู่รอบตัวเขาอย่างกังวล

วันนี้กลับไม่แม้แต่จะถามสักคำ ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างไรอย่างนั้น

หรือว่า...นางบ้าไปแล้ว

แม้ว่าลูกศิษย์คนอื่น ๆ จะอยากอยู่ดูเรื่องสนุกของยอดเขาตู๋เยว่ แต่ก็ไม่กล้าทำอย่างโจ่งแจ้ง จึงจากไปอย่างไม่เต็มใจ

ฟางเฉิงหล่างกล่าวกับหลานจืออวี๋ด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ตามข้ามา"

เซียนชิงเหยี่ยนปิดด่านบำเพ็ญเพียรตลอดทั้งปี ฟางเฉิงหล่างมีสถานะเป็นศิษย์พี่ใหญ่ จึงค่อนข้างมีอำนาจบารมี แม้ว่าในใจของหลานจืออวี๋จะมีความไม่เต็มใจอยู่มากมายแค่ไหน แต่ก็ไม่กล้าที่จะคัดคำสั่ง

ทั้งสองหาสถานที่เงียบสงบบนยอดเขาตู๋เยว่

"จืออวี๋ วันนี้เจ้าบุ่มบ่ามเกินไปแล้ว" ฟางเฉิงหล่างมีท่าทางเข้มงวด

หากไม่ใช่เพราะมีเขาอยู่ ยอดเขาตู๋เยว่คงกลายเป็นตัวตลกของนิกายเต๋าทั้งห้า

"ศิษย์พี่ใหญ่ เป็นอวี๋จาวที่ทำให้ข้าอับอายก่อน นับแต่นี้ไปข้ากับนางไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันอีก" หลานจืออวี๋มีสีหน้ามืดมน

"เหลวไหล" ฟางเฉิงหล่างตวาดเสียงดุ "ศิษย์น้องหกทำให้เจ้าอับอายอย่างไร"

"นางเอาของของข้าไปมอบให้คนอื่น"

แค่หลานจืออวี๋นึกถึงภาพเหตุการณ์ในเมื่อสักครู่ ก็รู้สึกว่าไฟโมโหในอกได้ลุกลามไปทั่วร่าง ดังจะแผดเผาร่างและวิญญาณของเขาจนหมดสิ้น

"นั่นไม่ใช่คนอื่น นั่นคือศิษย์น้องเล็กของเจ้า คือเย่ฉงซิน เจ้าสนิทกับศิษย์น้องเล็กมาตลอดมิใช่หรือ เหตุใดถึงรับไม่ได้เล่า"

หลานจืออวี๋ชะงัก ความงงงันแวบผ่านไปในดวงตา "นั่น นั่นมันไม่เหมือนกัน..."

"มันไม่เหมือนกันตรงไหน ศิษย์น้องหกกับศิษย์น้องเล็กต่างก็เป็นศิษย์น้องของเจ้า มันแตกต่างกันตรงไหนหรือ" ฟางเฉิงหล่างคะยั้นคะยอ

"นาง ข้า..." หลานจืออวี๋พูดไม่ออก สุดท้ายก็กัดฟัน "มันไม่เหมือนกัน"