กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 7

ขณะที่กล่าวนั้น ขลุ่ยไม้ไผ่สีม่วงเลาหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในมือของ อวี๋จาว

ขลุ่ยมีพื้นผิวเรียบเนียนมันเงา แวววาวดั่งหยก เห็นได้ว่าผู้เป็นเจ้าของทะนุถนอมมันมาก

ซ่า...

เมื่อกล่าวจบ ก็เกิดความฮือฮาขึ้นมาทันที

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะหันไปมองหลานจืออวี๋ซึ่งอยู่ข้างกายเย่ฉงซิน

และยามมนี้ บนใบหน้าของหลานจืออวี๋ไม่มีรอยยิ้มเหลาะแหละอย่างในตอนแรกอีกแล้ว สีหน้าหมองคล้ำ จ้องมองอวี๋จาวตาเขม็ง เกือบจะพร้อมที่จะพ่นไฟออกมา

ผู้คนทั้งนิกายเต๋าทั้งห้าต่างรู้ว่า ขลุ่ยจื่ออวิ๋นเลานั้นเป็นของขวัญที่หลานจืออวี๋มอบให้อวี๋จาวตอนเข้าสำนักใหม่ ๆ

ปกติแล้วอวี๋จาวมักจะถือขลุ่ยจื่ออวิ๋นเลานั้นเป็นสิ่งสำคัญ และรักมากจนไม่ยอมปล่อยมือเลย

เคยมีลูกศิษย์ล้อเล่นถามเอาขลุ่ยกับอวี๋จาว ตอนนั้นนางไม่พอใจขึ้นมาทันที ซึ่งนั่นเพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่าอวี๋จาวให้ความสำคัญกับขลุ่ยจื่ออวิ๋นเพียงใด

วันนี้นางกลับประกาศต่อหน้าผู้คนว่าจะมอบขลุ่ยจื่ออวิ๋นให้กับเย่ฉงซิน

นี่...

ทุกคนมีความคิดต่าง ๆ นานา แต่เนื่องจากหลานจืออวี๋ก็อยู่ตรงนั้นด้วย จึงได้แต่มองแลกเปลี่ยนสายตากัน

มีเรื่องสนุกให้ดูแล้ว

ฟางเฉิงหล่างก็หัวใจตกไปถึงตาตุ่ม

สำหรับการยอมรับผิดของอวี๋จาว เขาพอใจมาก

แต่สำหรับวิธีการจัดการเรื่องราวของอวี๋จาว เขาไม่เห็นด้วย

เขากับหลานจืออวี๋รู้จักกันมานาน จึงทราบนิสัยของเขาเป็นอย่างดี

หลานจืออวี๋ขี้หวงมาก ถึงขั้นกล่าวได้ว่าตอนรักนั้นอยากให้มีชีวิตยื่นยาว ตอนเกลียดก็อยากให้ตายไปเสียให้พ้น

ต่อให้เป็นของที่มอบออกไป ก็ไม่อยากให้ผู้อื่นมาแตะต้อง

อวี๋จาวมอบขลุ่ยจื่ออวิ๋นที่เขาทำขึ้นมาเองให้คนอื่น ถึงแม้จะมอบให้ศิษย์น้องเล็ก แต่ก็จะต้องทำให้เขาโมโหอย่างแน่นอน

นี่มันไม่ใช่เรื่องดีเลย

"ศิษย์น้องหก..."

ฟางเฉิงหล่างอยากจะโน้มน้าวอวี๋จาวให้ยกเลิกคำพูดเมื่อสักครู่ แต่อวี๋จาวกลับไม่ให้โอกาสเขากล่าวจบ

สายตาของนางเพ่งมองไปยังหลานจืออวี๋ แล้วกล่าวอย่างใจเย็น "ศิษย์พี่รอง จะว่าไปแล้วขลุ่ยจื่ออวิ๋นนี่ท่านเป็นคนมอบให้ข้า วันนี้ข้ามอบมันให้กับศิษย์น้องเล็ก ท่านคงจะไม่ไม่เต็มใจหรอกกระมัง"

ยั่วยุ

นี่มันเป็นการยั่วยุอย่างเห็นได้ชัด

หลานจืออวี๋หายใจแรง ไอสังหารอันเย็นยะเยือกเล็ดรอดออกมาจากดวงตา