รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 268

เขาได้รับจดหมายฉบับนั้นของเธอ ตอนที่เห็นในจดหมายบอกว่า จะสารภาพรักกับคนที่ชอบ หัวใจของเขาได้รับการกระทบกระเทือน โรคหัวใจกำเริบกะทันหัน ต้องนอนโรงพยาบาล ครึ่งเดือนผ่านไป ถึงได้พอมีแรงขึ้นมา จากนั้นก็ตอบจดหมายเธอ นัดพบเจอกับเธอ อยากจะบอกความคิดที่แท้จริงในใจให้เธอฟัง

พอดีกับในตอนนั้น ทางโรงพยาบาลแจ้งมาว่ามีหัวใจที่เหมาะสมแล้ว เขารู้ว่าตัวเองสามารถมีชีวิตต่อไปได้แล้ว ดังนั้นถึงได้ตัดสินใจเตรียมบอกรักเธอ แน่นอนว่า ถ้าหากไม่มีหัวใจเขาจะไม่ทำแบบนั้น จะไม่รั้งเธอเอาไว้ให้เสียเวลา อย่างไรเสียเขาก็เป็นคนที่ใกล้จะตายแล้ว

ในตอนที่เธอได้รับจดหมายของเขาแล้ว วันที่โทรมาหาเขา ตรงกับวันที่เขาผ่าตัดพอดี หลังจากผ่าตัดแล้ว เขาพักฟื้นไปหนึ่งเดือน ฝืนลงจากเตียงได้แล้ว ก็ให้เหมันตร์เข็นเขาไปยังสถานที่นัดพบ แต่แล้วคนที่มากลับเป็นส้มเปรี้ยว

เพราะเขาไม่เคยเห็นมาก่อนว่าต้นไผ่หน้าตาเป็นอย่างไร พอดีส้มเปรี้ยวก็พูดเรื่องราวที่พวกเขาเขียนในจดหมายอีก ดังนั้นเขาถึงได้เชื่อว่าส้มเปรี้ยวก็คือต้นไผ่

มายมิ้นท์เข้าใจคำพูดของเปปเปอร์แล้ว เบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง “คุณบอกว่าส้มเปรี้ยวแอบอ้างตัวเป็นฉันไปพบกับคุณ?”

“ใช่!” เปปเปอร์พยักหน้า “หกปีก่อน ผมนัดกับคุณเอาไว้ตอนสิบโมงเช้า คนที่มาก็คือส้มเปรี้ยว”

“ไม่ถูกนะ คุณบอกว่าบ่ายสองโมงชัดๆ ฉันรอตั้งแต่เที่ยงวันจนถึงกลางคืน คุณไม่มา!” มายมิ้นท์จ้องมองดูเขา

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว “ผมบอกเมื่อไหร่ว่าบ่ายสองโมง? สายโทรศัพท์เมื่อหกปีที่แล้ว ผมยังจำได้ชัดเจน ที่ผมบอกคือสิบโมงเช้า”

“ใช่ คุณบอกว่าสิบโมงเช้า แต่เช้าวันที่นัดพบกัน คุณก็ส่งข้อความมาอีก ว่าตอนเช้ามีธุระมาไม่ได้ เลื่อนเวลามาเป็นบ่ายสองโมง” มายมิ้นท์พูดพร้อมกับบีบฝ่ามือ

“วันนั้นผมไม่เคยส่งข้อความอะไรให้คุณเลย” เปปเปอร์ตอบ

มายมิ้นท์ส่ายหน้า “เป็นไปไม่ได้ มิลลี่บอกกับฉันว่าคุณส่งข้อความมา”

“คนอื่นบอกกับคุณ?” เปปเปอร์หรี่ตา “ดังนั้นความหมายของคุณคือ คุณไม่ได้เห็นข้อความนั่นกับตาตัวเอง?”

มายมิ้นท์อืมคำหนึ่ง “ใช่……”

มองดูชายหนุ่มที่ทำหน้าดำหน้าเขียว เธอพอจะรู้ตัวแล้วว่า ตอนนั้นตัวเองถูกหลอกแล้ว!

เปปเปอร์ไม่ได้ส่งข้อความ เรื่องข้อความมิลลี่เป็นคนอุปโลกน์ขึ้นมาเอง เพื่อขัดขวางไม่ให้เธอพบกับเปปเปอร์ในตอนเช้า

ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมมิลลี่ถึงทำแบบนั้น มายมิ้นท์ก็รู้สาเหตุแล้ว เพื่อช่วยส้มเปรี้ยว!

ตอนอยู่ปีหนึ่งปีสอง เธอกับข้าวก้องยังติดต่อกันอยู่ ตอนนั้นคนในหอต่างก็รู้ดี เธอยังเคยถูกพวกเธอแซวเพราะเรื่องนี้อีกด้วย นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว ยังสื่อสารกับคนอื่นด้วยวิธีแบบนี้อีก

ส้มเปรี้ยวคือหนึ่งในจำนวนนั้น ยังเคยแอบดูจดหมายของเธอกับข้าวก้องโดยไม่ได้รับอนุญาต หลังจากที่เธอได้รู้ ส้มเปรี้ยวไม่เพียงไม่รู้สึกละอายใจ ยังทำแม้กระทั่งเลียบๆเคียงๆถามเธอเกี่ยวกับเรื่องของข้าวก้องอีกด้วย ตอนนั้นเธอไม่ได้คิดอะไรมาก ตอนนี้มาคิดดูแล้ว น่ากลัวว่าตอนนั้น ส้มเปรี้ยวก็รู้แล้วว่าข้าวก้องก็คือเปปเปอร์แล้ว ดังนั้นถึงได้วางแผนแอบอ้างเป็นเธอไปพบเปปเปอร์

คิดถึงตรงนี้ ดวงตามายมิ้นท์เปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดในทันที มีโกรธ มีความเกลียดชัง

เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า คนคนหนึ่ง จะสามารถไร้ยางอายขนาดนี้ได้!

มองดูร่างที่สั่นเทาเพราะความโกรธของมายมิ้นท์ เปปเปอร์ยื่นมือออกไป อยากปลอมประโลมเธอ

แต่ว่ากลับถูกมายมิ้นปัดออกอย่างเย็นชา

เปปเปอร์มองดูมือที่ถูกตบจนแดงของตัวเอง สายตามืดสลัวไปครู่หนึ่ง

เธอยังไม่ให้อภัยเขา……

เปปเปอร์วางมือลง “ตอนนี้คุณเข้าใจหรือยัง เพราะอะไรผมถึงบอกว่าคนที่ผมรักมาตลอดคือคุณ ไม่ใช่ส้มเปรี้ยว?”

แววตามายมิ้นท์เป็นประกายขึ้นมา ไม่พูดอะไร

เปปเปอร์มองดูเธอ ในใจรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

เขาไม่รู้ว่าเธอจะตอบกลับมาว่าอย่างไร เธอเชื่อแล้ว หรือว่ายังไม่เชื่อ

ถ้าหากว่าเชื่อแล้ว เธอจะให้อภัยเขาไหม?