รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 269

ด้านนอกประตู ผู้ช่วยเหมันตร์ยังล็อกตัวลาเต้เอาไว้แน่น กลัวว่าลาเต้จะดิ้นหลุดแล้ววิ่งเข้าไปก่อกวนข้างใน

และลาเต้เพียงแต่เงยหน้ามองขึ้นไปบนเพดาน ทำท่าทางชีวิตไร้ความหมาย

เวลานี้ ประตูเปิดออก

ลาเต้สั่นขึ้นมาหนึ่งครั้งกะทันหันจากนั้นก็ทำตัวให้กระปรี้กระเปร่าขึ้นมาใหม่แล้วมองไปที่ประตู คิดว่าเป็นมายมิ้นท์ แต่แล้วกลับเห็นเปปเปอร์แทน สีหน้าบูดบึ้งในทันที ใช้แรงดิ้นรนและคำรามออกมาว่า: “คนตระกูลนวบดินทร์ รีบบอกให้คนของแกปล่อยฉัน!”

เปปเปอร์เหลือบตามองเขาอย่างเรียบเฉยครู่หนึ่ง จากนั้นก็มองไปทางผู้ช่วยเหมันตร์ “ปล่อยเขา”

ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบรับคำหนึ่ง แล้วก็ปล่อยลาเต้ไป

ทันทีที่ลาเต้ได้รับอิสรภาพ ก็ขวางอยู่ตรงหน้าเปปเปอร์ “แกอยู่ข้างในนานขนาดนั้น พูดอะไรกับยาหยีกันแน่?”

“ไม่เกี่ยวกับคุณ” พูดคำนี้จบ เปปเปอร์ก็เดินตรงไปทางลิฟต์เลย

ผู้ช่วยเหมันตร์เห็นดังนั้นก็รีบตามไป

ลาเต้มองดูพวกเขาจากไปด้วยแววตาเคร่งขรึม จนกระทั่งหลังจากที่พวกเขาเข้าไปในลิฟต์แล้ว ถึงสะบัดแขนที่ถูกข่วนจนเจ็บ ผลักประตูห้องทำงานของมายมิ้นท์แล้วเดินเข้าไป

“ยาหยี ไอ้หมอนั่นของตระกูลนวบดินทร์ไม่ได้ทำอะไรคุณใช่ไหม?” ลาเต้เดินสามก้าวให้เป็นสองก้าวเดินไปถึงตรงข้ามโต๊ะทำงานของมายมิ้นท์ สอบถามขึ้นมาอย่างเป็นห่วง

มายมิ้นท์นั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาทั้งคู่ไร้ชีวิตชีวา กำลังเหม่อลอยอยู่

ลาเต้ยื่นมือออกมา โน้มตัวไปโบกมือต่อหน้าเธอ “ยาหยี?”

“อ๋า?” สายตามายมิ้นท์ตกอยู่ในภวังค์ครู่หนึ่ง ตอบสนองกลับมา “มีอะไรเหรอ?”

“เมื่อกี้ผมถามคุณว่าเปปเปอร์ได้ทำอะไรคุณไหม ทำไหมคุณถึงเหม่อลอยขึ้นมาได้ล่ะ?” ลาเต้มองดูเธอด้วยความสงสัย

มายมิ้นท์มองต่ำลงไป ปิดบังความซับซ้อนในแววตาเอาไว้ “ฉันกำลังคิดอะไรอยู่นิดหน่อย วางใจเถอะ เขาไม่ได้ทำอะไรฉันหรอก”

“แล้วเขาพูดอะไรกับคุณ?” ลาเต้ลูบคางแล้วถาม

สัญชาตญาณของผู้ชายบอกเขา การเหม่อลอยของเธอ มีความเกี่ยวข้องกับเปปเปอร์

มายมิ้นท์นวดขมับ “เรื่องที่ไม่มีความสำคัญอะไรนักหรอก”

“แต่ว่าผมดูท่าทางของคุณ ดูเหมือน……”

“เต้ อย่าถามอีกเลยได้ไหม? ฉันอยากอยู่เงียบๆคนเดียว”มายมิ้นท์เงยหน้า พูดด้วยสายตาจริงจัง

สิ่งที่เปปเปอร์เพิ่งพูดไปเมื่อกี้ เธอยังสงบลงมาไม่หมดเลย

เธอต้องการปรับสภาวะจิตใจสักหน่อย

ลาเต้มองมายมิ้นท์ สุดท้ายก็ยักไหล่ “ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นผมออกไปก่อน มีเรื่องอะไรก็โทรหาผมได้เลย”

“อืม” มายมิ้นท์พยักหน้า

ลาเต้เดินหนึ่งก้าวหันกลับมามองสามครั้งเดินออกไปอย่างอาลัยอาวรณ์

มายมิ้นท์เอามือกุมขมับเอาไว้ อารมณ์จมดิ่งอย่างมาก

ผ่านไปครู่หนึ่ง จู่ๆเธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดเข้ากลุ่มเพื่อนมหาลัยที่ไม่ได้โผล่เข้ามาทักทายนานมากแล้ว หาคนที่ใช้ชื่อเล่น ‘ลี่ลี่เฟรชลี่’ กดส่งข้อความเสียงออกไป

ไม่ช้า ข้อความเสียงก็ถูกฟัง เสียงหญิงสาวที่เปิดเผยตรงไปตรงมาแต่กลับแฝงด้วยความประหลาดใจดังขึ้นมา “มายมิ้นท์ นึกไม่ถึงว่าเธอจะทักหาฉันได้ !”

“ใช่ ฉันก็นึกไม่ถึง ว่าฉันจะหาเธอ มิลลี่!” มายมิ้นท์ตอบพร้อมกับเกี่ยวมุมปากเย็นชาขึ้นเป็นมุมเรเดียนเล็กน้อย