รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 270

“ใช่” มิลลี่พยักหน้าอย่างละอายใจ “ความจริงฉันก็ไม่ได้ตอบตกลงตั้งแต่แรกหรอก ฉันพยายามดิ้นรน แต่สุดท้ายฉันก็เอาชนะความโลภในใจตัวเองไม่ได้”

“ใช่ ความโลภ……” มายมิ้นท์มองต่ำบ่นออกมา

นาทีต่อมา เธอใช้แรงกำโทรศัพท์มือถือไว้แน่น คำรามขึ้นมาอย่างมีอารมณ์: “แต่เธอรู้หรือเปล่า ความโลภของเธอทำลายความรักของฉัน ทำลายชีวิตแต่งงานของฉัน!”

“ฉัน……ฉันไม่รู้……” คนทั้งคนของมิลลี่ตกตะลึงไป

เธอก็แค่ทำให้มายมิ้นท์พลาดเวลาไปพบเพื่อนทางจดหมายเองไม่ใช่เหรอ?

ทำไมถึงไปเกี่ยวข้องกับการทำลายความรักทำลายชีวิตแต่งงานของเธอได้?

มายมิ้นท์หลับตาลง ตอนที่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง อารมณ์ก็สงบลงแล้ว

เธอเม้มริมฝีปากแดง “มิลลี่ เธอทำตัวเองดีๆก็แล้วกัน!”

พูดคำนี้จบ เธอตัดสายไปเลยโดยตรง โยนโทรศัพท์มือถือไปบนโต๊ะทำงาน ก้มหน้าลงเล็กน้อย ทำให้คนมองไม่เห็นการแสดงออกทางสีหน้า

แต่บรรยากาศเงียบงันรอบตัวเธอ กลับเปิดเผยถึง อารมณ์ความรู้สึกที่หนักอึ้งและอึดอัดมากมายของเธอในตอนนี้

เธอกำลังคิดว่า ถ้าหากตอนนั้นมิลลี่ไม่ได้ช่วยส้มเปรี้ยว งั้นเธอกับข้าวก้อง จะได้พบกันอย่างราบรื่นตั้งแต่แรกไหม?

เธอจะพบว่าข้าวก้องก็คือเปปเปอร์ที่เธอแอบชอบ และเปปเปอร์ก็จะรู้ว่าเธอก็คือต้นไผ่ที่เขารัก

แบบนั้นเธอกับเขาก็จะมีความสุขมากใช่ไหม?

แต่ว่าไม่มีถ้าหาก ผ่านเรื่องราวมามากมาย ท้ายที่สุดเธอกับเปปเปอร์ก็ไม่สามารถกลับไปเป็นอย่างเก่าได้อีก

คิดถึงตรงนี้ มายมิ้นท์นวดไปที่แก้ม ควบคุมอารมณ์ให้เรียบร้อย ยกหูโทรศัพท์พื้นฐานขึ้นมา แล้วเรียกเลขาซินดี้เข้ามา

“ประธานมายมิ้นท์ มีอะไรให้รับใช้คะ?” ซินดี้มองไปที่มายมิ้นท์ พบว่าตาของเธอแดงเล็กน้อย รีบร้อนถามว่า: “ประธานมายมิ้นท์คุณร้องไห้เหรอ?”

“เปล่า!” สายตามายมิ้นท์เป็นประกายขึ้นมาอย่างร้อนตัว จากนั้นก็เปลี่ยนประเด็น “เอาล่ะ คุณช่วยฉันไปที่สำนักงานนักสืบแล้วสืบหาคนคนหนึ่ง”

“ประธานมายมิ้นท์เชิญพูดมาได้ค่ะ”

“คนคนนั้นชื่อลีวามีน เป็นเพื่อนร่วมชั้นตอนฉันเรียนมหาวิทยาลัย คุณสืบดูว่าตอนนี้เธอทำงานอยู่ที่ไหน เจ้านายคือใคร!” มายมิ้นท์หรี่ตาเล็กน้อย ในแววตามีประกายความดุร้ายขึ้นมาเล็กน้อย

เธอไม่สนใจว่าสาเหตุที่มิลลี่ทรยศเธอคืออะไร ทรยศก็คือทรยศ คนทรยศสมควรจะต้องได้รับโทษ

ดังนั้นเธอจะให้มิลลี่ได้ลิ้มรส จุดจบของการทรยศเธอ!

“ได้ค่ะ” ซินดี้พยักหน้า รีบไปดำเนินการทันที

ในขณะเดียวกัน ในรถไมบัค

ขณะที่ผู้ช่วยเหมันตร์ขับรถไป ก็มองเปปเปอร์ผ่านกระจกมองหลังไปด้วย ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็อดอยากรู้อยากเห็นไม่ได้ ถามออกมาคำหนึ่ง “ประธานเปปเปอร์ คุณกับคุณมายมิ้นท์คุยทุกอย่างชัดเจนหรือยังครับ?”

เปปเปอร์มองออกไปนอกหน้าต่าง แววตาสั่นไหวครู่หนึ่ง อืมออกมาครั้งหนึ่ง

ดวงตาของผู้ช่วยเหมันตร์เป็นประกายขึ้นมา “ถ้าอย่างนั้นคุณมายมิ้นท์ให้อภัยคุณหรือยัง?”

“ยัง” เปปเปอร์เม้มริมฝีปากบางแล้วตอบคำถาม

ผู้ช่วยเหมันตร์เกือบเหยียบเบรกผิดโดยไม่ได้ตั้งใจ “ยัง? นี่มันเป็นไปได้อย่างไร? คุณบอกกับเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าคุณคือเพื่อนทางจดหมายของเธอ? ทำไมเธอยังไม่ยอมให้อภัยคุณอีก? หรือว่าคุณไม่ได้บอกเธอ ว่าคุณเข้าใจผิดไปคิดว่าส้มเปรี้ยวคือเธอ?”

“บอกแล้ว แต่สิ่งที่เธอสนใจจริงๆคือในเวลาหกปีที่ฉันแต่งงานกับเธอ เพราะอะไรถึงจำเธอไม่ได้เลย” เปปเปอร์หลบตาแล้วพูดเสียงเรียบเฉย

“ก็จริงนะ” ผู้ช่วยเหมันตร์กระตุกมุมปากเล็กน้อย

ไม่ช้า “ถ้าผมเป็นคุณมายมิ้นท์ ผมก็คงสนใจเรื่องนี้มากที่สุด ผมไม่ถือสาที่คุณจำผิดคนในตอนแรก แต่ในหกปีคุณก็ยังจำผมไม่ได้อีก ในใจผมก็ต้องไม่ปลื้มอยู่แล้ว แต่ว่าประธานเปปเปอร์คุณก็ไม่ได้จงใจจำคุณมายมิ้นท์ไม่ได้ เพียงแต่ว่าคุณถูกสะกดจิต ถ้าหากคุณไม่ได้ถูกสะกดจิต ผมเชื่อว่าคุณจะต้องรู้ว่าส้มเปรี้ยวเป็นตัวปลอมตั้งนานแล้ว”

เปปเปอร์เงียบไป ไม่ได้พูดอะไร

จู่ๆผู้ช่วยเหมันตร์ก็นึกอะไรออก เบิกตากว้างแล้วถามว่า “ประธานเปปเปอร์ คุณมายมิ้นท์ได้ยินว่าคุณถูกสะกดจิตถึงจำเธอไม่ได้ แล้วเธอไม่ได้……”

“ฉันไม่ได้บอกเธอ เรื่องที่ฉันถูกสะกดจิต” เปปเปอร์เปิดริมฝีปากบางเบาๆแล้วตอบคำถาม

ผู้ช่วยเหมันตร์ตกตะลึง “เพราะอะไรล่ะ?”