“เขาไม่ได้พักมานานแล้ว ถือโอกาสนี้ให้เขาพักสักหน่อยก็ได้”
จงจิ่งห้าวไม่รู้ว่าสังเกตเห็นอะไรบางอย่างหรือเปล่า จึงลองถามดูว่า “คุณต้องการให้ผมไปนานเหรอ?”
หลินซินเหยียนพับเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนเรียบร้อยแล้วจึงปิดกระเป๋าเดินทางลง
“คุณปล่อยวางหลายสิ่งหลายอย่างในช่วงหลายปีนี้” เธอยกมือขึ้นลูบที่หางตาของเขา “รอยตีนกาของคุณชัดเจนขึ้นโดยไม่รู้ตัวเลยนะคะ”
อันที่จริงเธอรู้อยู่ในใจว่าทุกสิ่งที่จงจิ่งห้าวปล่อยวางลงไปนั้นล้วนเป็นเพราะเธอ
“เรื่องที่จะซื้อบ้านใหม่ให้พวกเขาที่นี่ คงเลือกไม่เสร็จได้ในวันสองวัน เจียเหวินมีครอบครัวเร็ว ฉันจะได้ใช้โอกาสนี้ดูแลเขาอยู่ที่นี่สักพัก”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ก็รู้สึกว่าเธอไม่มีอะไรผิดปกติไป คงจะไม่ได้สงสัยอะไร
จงจิ่งห้าวถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก “เอาล่ะ ให้กวนจิ้งพักผ่อนเถอะครับ” เขาจับมือหลินซินเหยียน “ผมแก่แล้วเหรอ?”
“ก็แก่แล้วแหละค่ะ แต่ ฉันก็ยังรักคุณ” เธอยิ้มด้วยดวงตาอันสดใส แต่หางตาก็ยังมีร่องรอยของกาลเวลา
หากจะบอกว่าเปลี่ยนไป ก็คงจะมีเพียงริ้วรอยที่หางตาของเธอ แต่เมื่อเทียบกับหลายๆ คนที่อายุเท่าเธอ ก็นับว่าดูแลเป็นอย่างดีมากแล้ว
มีประโยคหนึ่งกล่าวไว้ว่า ผู้มีพระคุณจากชาติก่อนจึงจะสามารถกลายมาเป็นคู่รักได้ในชาตินี้
บางทีเธอและจงจิ่งห้าวอาจจะเป็นเช่นนั้น
ในอดีตหลินซินเหยียนค่อนข้างจะตระหนี่ เช่นความรัก อาจเป็นเพราะผ่านไปตามกาลเวลาหรือเธออาจรู้สึกว่าถ้ามีอยู่ในใจก็ควรแสดงมันออกมา
จงจิ่งห้าวหัวเราะออกมาเบาๆ “อายุปูนนี้แล้ว ยังคิดจะใช้แผนแบบนี้มามัดใจผมอีกเหรอ?”
เธอเลิกคิ้ว “ฉันยังสวยอยู่หรือเปล่า?”
ก๊อกๆ
ประตูถูกเคาะขึ้น ทันใดนั้นหลินซินเหยียนก็เงียบเสียงและพูดว่า “ฉันจะเปิดประตู”
เมื่อประตูเปิดออก ซางหยูยืนอยู่ที่ประตู เธอยิ้มเมื่อเห็นหลินซินเหยียน “มารบกวนคุณหรือเปล่า?”
“ไม่ค่ะ เชิญเข้ามา” หลินซินเหยียนเอนกายไปด้านข้าง
ซางหยูไม่ได้เข้ามา “ไม่ล่ะ ฉันมาที่นี่เพื่อบอกคุณว่าฉันกับเผยซวนต้องไปแล้ว”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม