กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 1029

“ฉันรู้” เธอกลั้นหายใจไม่กล้าขยับ ได้ยินเพียงเสียงหัวใจที่เต้นแรง

เธอประหม่ามากในตอนนี้แต่ก็ไม่ได้สะดุ้งเลยสักนิด เธอใช้มือเกี่ยวไปที่คอเขา

แล้วทุกสิ่งก็เป็นไปตามธรรมชาติ

……

แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องเข้ามาผ่านช่องว่างของหน้าต่าง ตกกระทบลงสู่พื้น

บนเตียงมีร่างเล็กๆ ของ มู่เยวียนเอ๋อร์ นอนอยู่ในอ้อมแขนของจงเหยียนเฉินเธอดูหลับสบายมาก

เมื่อนาฬิกาบนกำแพงชี้เข็มไปยังแปดนาฬิกา มู่เยวียนเอ๋อร์ก็รู้สึกคันที่ใบหน้า “อือ”

เธอขยับร่างกายแล้วลืมตาอย่างช้าๆ เนื่องจากมีแสงสว่างเข้ามาในห้อง เธอจึงกะพริบตาอยู่สองครั้งก่อนจะลืมตาขึ้น

“ตื่นแล้วเหรอ?” จงเหยียนเฉินลืมตาขึ้นแต่ยังมองไม่เห็นเธอ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงสัมผัสใบหน้าของเธอด้วยมือของเขา

อาจเป็นเพราะจงเหยียนเฉินมองไม่เห็น เธอจึงไม่ได้เขินอายมากนัก เธอยื่นมือออกมาลูบใบหน้าของเขาที่ยิ่งมองยิ่งน่าดู เธอเงยหน้าขึ้นไปจูบริมฝีปากเขา “คุณหิวไหมคะ?”

ตอนนี้เกือบแปดโมงแล้ว ส่วนมากพวกเขาจะกินข้าวเช้ากันเวลาตอนเจ็ดโมง

“อืม” เสียงต่ำทุ้มของเขาดูเหมือนออกมาจากอก ในตอนท้ายมีหางเสียงลากยาวซึ่งเต็มไปด้วยความกำกวม

มู่เยวียนเอ๋อร์หยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาพันตัว “ฉันจะไปทำอาหารเช้าให้นะคะ......”

เธอเปิดผ้าห่มออกแต่ถูกจงเหยียนเฉินเอาแขนโอบร่างผอมบางของเธอไว้แล้วดึงเขาเข้ามาไว้ในอ้อมแขนทั้งผ้าห่ม

“ฉันจะไปทำอาหารให้คุณ” มู่เยวียนเอ๋อร์พยายามดิ้นรนอย่างอ่อนโยน

“ผมจะกินคุณ” จงเหยียนเฉินกอดเธอแน่นด้วยสองแขนอันทรงพลัง “คนโกหก”

มู่เยวียนเอ๋อร์ “......”

“คุณบอกว่าคุณน่าเกลียด คุณน่าเกลียดจริงงั้นเหรอ?”

“คุณมองเห็น” เธอโบกมือต่อหน้าต่อตาเขาอย่างเร่งรีบ ปากยังคงพูดพึมพำว่า “ไม่น่าเป็นไปได้ อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาสองสามวันถึงจะดีขึ้นนี่นา”

ดวงตาของจงเหยียนเฉินไม่ได้เกิดจากการบาดเจ็บ แต่เกิดจากผีเสื้อบนภูเขาพ่นพิษออกมาใส่ตาเขา จึงทำให้ดวงตามองไม่เห็นชั่วคราว

ปีกของผีเสื้อชนิดนี้สีสดใสมาก

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบสนอง จึงชัดเจนว่าเขาสายตาเขายังไม่หาย เธอจึงถามว่า “คุณยังไม่เห็นฉันแล้วคุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันไม่ใช่คนขี้เหร่?”

จงเหยียนเฉินยิ้มและจงใจไม่พูดอะไร

ทุกคืนเขาได้ใช้มือสัมผัสไปที่ใบหน้าของเธอ แม้จะไม่รู้หน้าตาที่ชัดเจนแต่ก็มีภาพคลุมเครืออยู่ นี่คือสิ่งที่เขาจินตนาการไว้ในใจจากข้อมูลที่ถ่ายทอดผ่านนิ้วของเขา

จู่ๆ มู่เยวียนเอ๋อร์ ก็รู้สึกสับสนเล็กน้อยเพราะกลัวว่ารูปลักษณ์ของเธอจะทำให้เขาผิดหวัง

เธอซุกใบหน้าลงที่หน้าอกเขา “ไม่ว่าฉันจะหน้าตาเป็นอย่างไร คุณอย่าลืมสิ่งที่ฉันทำให้คุณนะคะ”

“ผมไม่ลืมแน่”

จงเหยียนเฉินจูบที่หน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน

ส่วนในหมู่บ้านขณะเดียวกัน

เหวินเสี่ยวจี้พูดขึ้นว่า “ที่นี่เราหามาแล้ว ข้างบนก็ส่งคนจำนวนมากมาหาแล้วทำไมท่านยังต้องมาด้วยตนเองอีก?”

จงจิ่งห้าวดูท่าทางจริงจัง “ถ้าลูกชายคุณตกอยู่ในความเป็นความตาย จะมัวนิ่งนอนใจได้ไหม?”

ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน แต่นี่คือข้อมูลที่ค้นพบใหม่

เพราะการสุ่มค้นหาโดยไม่มีขอบเขต ต่อให้กว้างใหญ่แค่ไหนก็ไร้ประโยชน์

“จากแนวคิดของคุณ คนที่เข้าไปในภูเขาน่าจะพบกับเหยียนเฉิน?” เหวินเสี่ยวจี้รู้แจ้งในทันที “ใช่ เราควรไปสอบถามผู้ที่มีแนวโน้มจะเข้าไปในภูเขาก่อน”

“เดี๋ยวผมส่งคนไปสืบให้” เหวินเสี่ยวจี้กำลังจะยืนขึ้น แต่เขาคิดเรื่องอื่นได้จึงนั่งลง “ที่หมู่บ้านนี้ ผมเคยลงพื้นที่ตรวจสอบมาก่อนบ้างแล้ว มีอยู่บ้านหนึ่งในบ้านมีผู้หญิงคนเดียวอาศัยอยู่ เธอมีสมุนไพรมากมายในบ้าน คนในหมู่บ้านบอกว่าเธอมักจะขึ้นไปบนภูเขา แต่ทำการค้นหาบ้านของเธอแล้ว ไม่พบร่องรอยของเหยียนเฉินเลย ผู้หญิงธรรมดาๆคนเดียว คงไม่มีเหตุผลอะไรที่ซ่อนชายหนุ่มไว้ในบ้านใช่ไหม?”

จงจิ่งห้าวเงยหน้าขึ้นมอง

เหวินเสี่ยวจี้เผชิญกับดวงตาสีเข้มของเขาที่ดูเร่งรีบ “ผมยอมเสียเวลาหาแม้จะไม่เจอ ก็ยังดีกว่าพลาดอะไรไป”

“อยู่ไกลจากที่นี่ไหม?” เขาถาม

“ไม่ไกลเท่าไหร่ บนเนินเขาเล็กไปทางนั้น” เหวินเสี่ยวจี้ชี้ไปที่บ้านของมู่เยวียนเอ๋อร์

“ไปกันเดี๋ยวนี้เลย” จงจิ่งห้าวลุกขึ้น เหวินเสี่ยวจี้เหมือนจะพูดอะไรออกมา เขาวิ่งไปมาในภูเขาอยู่อย่างนี้ ตอนนี้ก็จะออกไปอีกโดยไม่ได้พักผ่อนเลย แต่สิ่งที่เขาต้องการก็คือหาลูกชายให้พบ ไม่อย่างนั้นเขาคงจะนั่งไม่ติด

“ผมจะนำทางเอง” เหวินเสี่ยวจี้พูด

เกือบหนึ่งทุ่มแล้ว พวกเขาพาคนกลุ่มหนึ่งออกเดินทางไป

พวกเขาขับรถไปยังตีนเขา เนื่องจากถนนบนนั้นแคบและชันเกินกว่าจะขับรถขึ้นได้ พวกเขาทำได้แค่จอดรถไว้ด้านล่างแล้วเดินเท้าไปเท่านั้น

“คนในหมู่บ้านเราพูดกันว่า แม้เด็กผู้หญิงคนนี้จะอาศัยอยู่คนเดียว แต่เธอก็กล้าหาญมาก” ชายคนหนึ่งที่ตามมากล่าวขึ้น

เหวินเสี่ยวจี้เหลือบมองเขา “กล้าหาญยังไง?”

“เธอกล้าจับงูพิษด้วยมือเปล่า คุณว่าเธอใจกล้าไหม? มีผู้หญิงสักกี่คนที่กล้าจับงู ส่วนมากก็ร้องเอะอะโวยวายทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ?”