กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 1029

“ฉันรู้” เธอกลั้นหายใจไม่กล้าขยับ ได้ยินเพียงเสียงหัวใจที่เต้นแรง

เธอประหม่ามากในตอนนี้แต่ก็ไม่ได้สะดุ้งเลยสักนิด เธอใช้มือเกี่ยวไปที่คอเขา

แล้วทุกสิ่งก็เป็นไปตามธรรมชาติ

……

แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องเข้ามาผ่านช่องว่างของหน้าต่าง ตกกระทบลงสู่พื้น

บนเตียงมีร่างเล็กๆ ของ มู่เยวียนเอ๋อร์ นอนอยู่ในอ้อมแขนของจงเหยียนเฉินเธอดูหลับสบายมาก

เมื่อนาฬิกาบนกำแพงชี้เข็มไปยังแปดนาฬิกา มู่เยวียนเอ๋อร์ก็รู้สึกคันที่ใบหน้า “อือ”

เธอขยับร่างกายแล้วลืมตาอย่างช้าๆ เนื่องจากมีแสงสว่างเข้ามาในห้อง เธอจึงกะพริบตาอยู่สองครั้งก่อนจะลืมตาขึ้น

“ตื่นแล้วเหรอ?” จงเหยียนเฉินลืมตาขึ้นแต่ยังมองไม่เห็นเธอ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงสัมผัสใบหน้าของเธอด้วยมือของเขา

อาจเป็นเพราะจงเหยียนเฉินมองไม่เห็น เธอจึงไม่ได้เขินอายมากนัก เธอยื่นมือออกมาลูบใบหน้าของเขาที่ยิ่งมองยิ่งน่าดู เธอเงยหน้าขึ้นไปจูบริมฝีปากเขา “คุณหิวไหมคะ?”

ตอนนี้เกือบแปดโมงแล้ว ส่วนมากพวกเขาจะกินข้าวเช้ากันเวลาตอนเจ็ดโมง

“อืม” เสียงต่ำทุ้มของเขาดูเหมือนออกมาจากอก ในตอนท้ายมีหางเสียงลากยาวซึ่งเต็มไปด้วยความกำกวม

มู่เยวียนเอ๋อร์หยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาพันตัว “ฉันจะไปทำอาหารเช้าให้นะคะ......”

เธอเปิดผ้าห่มออกแต่ถูกจงเหยียนเฉินเอาแขนโอบร่างผอมบางของเธอไว้แล้วดึงเขาเข้ามาไว้ในอ้อมแขนทั้งผ้าห่ม

“ฉันจะไปทำอาหารให้คุณ” มู่เยวียนเอ๋อร์พยายามดิ้นรนอย่างอ่อนโยน

“ผมจะกินคุณ” จงเหยียนเฉินกอดเธอแน่นด้วยสองแขนอันทรงพลัง “คนโกหก”

มู่เยวียนเอ๋อร์ “......”

“คุณบอกว่าคุณน่าเกลียด คุณน่าเกลียดจริงงั้นเหรอ?”

“คุณมองเห็น” เธอโบกมือต่อหน้าต่อตาเขาอย่างเร่งรีบ ปากยังคงพูดพึมพำว่า “ไม่น่าเป็นไปได้ อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาสองสามวันถึงจะดีขึ้นนี่นา”

ดวงตาของจงเหยียนเฉินไม่ได้เกิดจากการบาดเจ็บ แต่เกิดจากผีเสื้อบนภูเขาพ่นพิษออกมาใส่ตาเขา จึงทำให้ดวงตามองไม่เห็นชั่วคราว

ปีกของผีเสื้อชนิดนี้สีสดใสมาก

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบสนอง จึงชัดเจนว่าเขาสายตาเขายังไม่หาย เธอจึงถามว่า “คุณยังไม่เห็นฉันแล้วคุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันไม่ใช่คนขี้เหร่?”

จงเหยียนเฉินยิ้มและจงใจไม่พูดอะไร

ทุกคืนเขาได้ใช้มือสัมผัสไปที่ใบหน้าของเธอ แม้จะไม่รู้หน้าตาที่ชัดเจนแต่ก็มีภาพคลุมเครืออยู่ นี่คือสิ่งที่เขาจินตนาการไว้ในใจจากข้อมูลที่ถ่ายทอดผ่านนิ้วของเขา

จู่ๆ มู่เยวียนเอ๋อร์ ก็รู้สึกสับสนเล็กน้อยเพราะกลัวว่ารูปลักษณ์ของเธอจะทำให้เขาผิดหวัง

เธอซุกใบหน้าลงที่หน้าอกเขา “ไม่ว่าฉันจะหน้าตาเป็นอย่างไร คุณอย่าลืมสิ่งที่ฉันทำให้คุณนะคะ”

“ผมไม่ลืมแน่”

จงเหยียนเฉินจูบที่หน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน

ส่วนในหมู่บ้านขณะเดียวกัน

เหวินเสี่ยวจี้พูดขึ้นว่า “ที่นี่เราหามาแล้ว ข้างบนก็ส่งคนจำนวนมากมาหาแล้วทำไมท่านยังต้องมาด้วยตนเองอีก?”

จงจิ่งห้าวดูท่าทางจริงจัง “ถ้าลูกชายคุณตกอยู่ในความเป็นความตาย จะมัวนิ่งนอนใจได้ไหม?”