กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 1030

เหวินเสี่ยวจี้เลิกคิ้ว “จริงเหรอ?”

ชายคนนั้นตอบว่า “จริงครับ คนในหมู่บ้านเห็นมากับตา”

คราวนี้มีอีกคนหนึ่งพูดขึ้นว่า “เรามาดูกันว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงแบบไหนกัน?”

พวกเขาพูดพลางเดินขึ้นไปบนภูเขา

ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของจงจิ่งห้าวที่อยู่ในกระเป๋าก็ดังขึ้น เขาหยิบมันออกมาพบหมายเลขที่แสดงเป็นชื่อของหลินซินเหยียน เขาหยุดฝีเท้าลง รอให้เหวินเสี่ยวจี้และคนอื่นๆเดินผ่านไปก่อน จากนั้นรับสายขึ้น

“ฮัลโหล......”

“ทำไมนานจังคะกว่าจะรับสาย?” หลินซินเหยียนถามด้วยเสียงแหบแห้งแต่หนักแน่น

“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?” กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาเกร็งขึ้นทันที

“น้าชาย......ไปแล้วค่ะ”

จงจิ่งห้าวไม่ได้แปลกใจมาก เพราะแพทย์ประจำตัวได้บอกเอาไว้ว่า ร่างกายของเขาหากสามารถอยู่ถึงวันแต่งงานของจวงเจียเหวินได้ก็ดีมากแล้ว

“ผมจะกลับเดี๋ยวนี้”

เขาวางสายแล้วโทรกลับหาเหวินเสี่ยวจี้

“เกิดอะไรขึ้น?” เหวินเสี่ยวจี้วิ่งกลับมา

“ผมจะกลับแล้ว คุณหาต่อไปนะ” จงจิ่งห้าวพูด

“เพิ่งจะมาเองไม่ใช่หรือไง? ทำไมกลับเร็วแบบนี้ล่ะ? เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า? หรือว่า......”

จงจิ่งห้าวขัดจังหวะเขาและกล่าวว่าเฉิงยู่เวินได้ล่วงลับไปแล้ว

เหวินเสี่ยวจี้พยักหน้า “ถ้าอย่างั้นคุณกลับไปเถอะ ฉันจะอยู่ช่วยหาที่นี่เอง”

เหวินเสี่ยวจี้กลัวเขาจะไม่วางใจ จึงได้พูดอีกว่า “เราจะพยายามอย่างถึงที่สุดเพื่อค้นหาที่เหยียนเฉินให้พบในเร็ววันเท่าที่จะทำได้......”

เขาไม่มีคำพูดคำใดออกมา เพียงแค่วางมือบนไหล่ของเหวินเสี่ยวจี้ ตอนนี้เขาไม่อาจพูดอะไรออกมาได้เลย แต่เหวินเสี่ยวจี้ก็รู้ว่าเขาแบกรับภารกิจอันหนักอึ้งเอาไว้

“ผมขับรถเอง” เหวินเสี่ยวจี้เดินกลับมาพร้อมเขา ส่วนคนที่มากับพวกเขายังคงออกตามหาจงเหยียนเฉินต่อไป

ตั้งแต่จงจิ่งห้าวเดินทางมาที่นี่เขาไม่ได้พักผ่อนเลยทั้งวัน ตอนนี้เขาก็ต้องกลับไปอีกแล้ว

จากที่นี่ต้องขับรถเข้าไปในเมือง ถึงจะมีสนามบิน

เหวินเสี่ยวจี้ขับรถตรงไปยังสนามบินในเมือง

เมื่อมาถึงพบว่าไม่มีเที่ยวบินที่เหมาะสม จากนั้นจึงเปลี่ยนไปขึ้นรถไฟความเร็วสูงแทน

เมื่อเห็นจงจิ่งห้าวขึ้นรถไฟความเร็วสูงไปแล้ว เขาก็เดินทางกลับไป

การเดินทางไปกลับนี้ใช้เวลาอยู่หนึ่งคืนเต็ม

เมื่อกลับเข้าไปในหมู่บ้านก็เกือบเช้าแล้ว

แต่ทว่า เมื่อไปถึงเขากลับได้พบเข้ากับข่าวดี

“หาเหยียนเฉินพบแล้ว”

เมื่อเหวินเสี่ยวจี้จอดรถ ก็มีคนมาส่งข่าวดีให้เขา

“เมื่อไหร่?” เขาถาม

“เมื่อคืนนี้”

หลังจากที่เหวินเสี่ยวจี้และจงจิ่งห้าวออกไป พวกเขาก็ทำการค้นหาต่อ กระทั่งในตอนเย็น มู่เยวียนเอ๋อร์ และจงเหยียนเฉินออกมาทานอาหารที่ลานอีกครั้งจึงได้พบเขาเข้า

“ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ทำไมเมื่อคืนคุณไม่โทรหาผม?” เหวินเสี่ยวจี้พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“ผมโทรหาคุณแล้ว แต่ผมไม่สามารถติดต่อคุณได้”

“ทำไมจะโทรไม่ติดล่ะ?” เหวินเสี่ยวจี้รู้สึกว่าเขาคนนั้นพูดจาไร้สาระ จึงได้หยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าเสื้อ พบว่าหน้าจอเปิดไม่ติด คาดว่าคงจะแบตหมดจนปิดเครื่องไปแน่ๆ

“ทำไมต้องมาหมดในช่วงเวลาสำคัญด้วย?” เขาอารมณ์เสียเล็กน้อย

“เรารับเหยียนเฉินกลับมาแล้ว มีผู้หญิงคนหนึ่งช่วยเขาไว้” ชายคนนั้นรายงาน

เหวินเสี่ยวจี้กล่าวว่า “อืม สิ่งสำคัญคือหาเขาพบ”

ไม่ต้องไปสืบหาอีกแล้ว เพียงแค่พบเขาก็ดียิ่ง