กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 135

เธอยังไม่ทันได้คำตอบ รถก็เคลื่อนตัวออกไป

คำพูดของเหอรุ่ยเจ๋อ กลายเป็นเมล็ดพันธุ์แห่งความสงสัยอยู่ในใจของหลินซินเหยียน

อย่าทุ่มเทความจริงใจอย่างโง่ๆ และถูกความสวยหรูที่อยู่ข้างหน้า บดบังสายตา

คำพูดนี้พูดถึงจงจิ่งห้าวอย่างเห็นได้ชัด

จงจิ่งห้าวดูออกถึงความกังวลของเธอ จึงยิ้มอย่างเย็นชา

“คุณยิ้มอะไร？”เธอขมวดคิ้ว

“เก็บมาคิดเหรอ？”

หลินซินเหยียนไม่ได้ตอบกลับทำเพียงกะพริบตา ผ่านไปไม่นานจึงพูดขึ้นว่า“เปล่าค่ะ”

เธอไม่เชื่อแต่ก็ไม่ได้ไม่เชื่อเสียทีเดียว เธอรู้สึกได้ว่าคำพูดนั้นเหมือนมีอะไรแอบแฝงอยู่

เธอครุ่นคิดครู่หนึ่ง“เรื่องข่าวๆนั้น ช่างเถอะ”

“คุณคิดดีแล้วใช่ไหม？”

หลินซินเหยียนหันศีรษะมองออกไปด้านนอกหน้าต่างรถ ทิวทัศน์ที่เคลื่อนตัวไปอย่างรวดเร็วนั้น ก็เหมือนกับเรื่องที่ผ่านมาแล้ว เรื่องในอดีตไม่ควรที่จะไปรื้อฟื้น

เธอพูดอย่างราบเรียบ“คิดดีแล้ว”

“อืม”

เธอคิดดีแล้วก็แล้วไป เขาไม่ก้าวก่าย

ที่จริงแล้วเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ชดเชยบุญคุณของเหอรุ่ยเจ๋อ และตัดความสัมพันธ์ทุกอย่างจนหมดสิ้น

จู่ๆบรรยากาศในรถก็เงียบลง ทั้งสองไม่ได้พูดคุยกัน บรรยากาศเปลี่ยนไปอย่างบอกไม่ถูก

ระหว่างทางจงจิ่งห้าวรับโทรศัพท์สายหนึ่ง กวนจิ้งเป็นคนโทรมา

บอกว่าเหอเหวินหวยรอเขาอยู่ที่บริษัท

ในเมื่อหลินซินเหยียนตัดสินใจแล้ว ลำดับถัดไปเขาก็จะต้องเข้าไปแก้ไขในเรื่องที่เกิดขึ้น

เรื่องข่าวที่เกิดขึ้นคงไม่ขุดคุ้ยแล้ว แต่ว่าเรื่องคลิปวีดียังไม่ได้แก้ไข

เขาไม่อยากให้คลิปที่หลินซินเหยียนถูกเปลือยกายแพร่ออกไป

ไม่นานรถก็มาจอดอยู่ที่ด้านหน้าตึกว่านเยว่กรุ๊ป หลังจากที่จงจิ่งห้าวลงจากรถก็ยื่นกุญแจให้กับหลินซินเหยียน และพูดกำชับขึ้นว่า“รีบกลับไปเถอะ”

หลินซินเหยียนรับกุญแจ พลางพยักหน้า“ค่ะ”

มองดูเขาเดินเข้าไปในตึก หลินซินเหยียนนั่งลงตำแหน่งคนขับรถและสตาร์ทรถไปที่สนามบิน

เธอก้มหน้าดูเวลายังมีเวลาอีกกว่าครึ่งชั่วโมง ยังพอมีเวลาเหลืออยู่

ไม่ไกลจากสนามบิน สามารถมองเห็นเครื่องบินที่เพิ่งบินขึ้นสู่ท้องฟ้าราวกับฝูงนกที่บินขึ้นจากพื้นผิวของทะเลอย่างรวดเร็วและทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

เธอจอดรถอยู่บริเวณลานจอดรถของสนามบิน และเดินไปยังห้องโถงของสนามบิน

ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม สนามบินก็มีผู้คนขวักไขว่ไปมา เป็นสถานที่แสดงถึงการพบเจอและจากลา มีทั้งรอยยิ้มและคราบน้ำตาของการลาจาก

สายตาของหลินซินเหยียนมองไปยังกลุ่มคน

“หลิน”จู่ๆก็มีเสียงที่เธอคุ้นเคยดังออกมาจากข้างหลัง เมื่อเธอหันไปก็พบว่าไอรอนกำลังโบกมือให้กับเธอ หล่อนสวมเสื้อผ้าสบายๆ รองเท้าผ้าใบสีขาว แขนเสื้อยามถึงข้อมือ ด้านหลังมีกระเป๋าเดินทางวางอยู่

คุณนายเวลเลี่ยนยืนอยู่ด้านหลังทางฝั่งขวาของหล่อน สวมชุดสูทสีงาช้าง ประดับด้วยไพลิน ดูสง่างามถูกกาลเทศะ

หลินซินเหยียนยิ้มพลางเดินเข้ามา“ฉันมาช้าไปหน่อย”

“ใช่ไง พวกเรารอคุณตั้งนาน”ไอรอนบ่นพลางเหลือบมองด้านหลังของเธอ “คุณมาคนเดียวเหรอ？หลินซีเฉินไม่มารับฉันเหรอ？”

“เขาได้รับบาดเจ็บ ไม่ยอมออกจากบ้าน อีกอย่างเขาก็ยังไม่รู้ว่าคุณมา”หลินซินเหยียนก็ไม่ทราบมาก่อนว่าหล่อนจะมา

ไอรอนแตะที่ไหล่ของเธอเล็กน้อย“คิดไม่ถึงใช่ไหมว่าฉันจะมาด้วย？”

“อืม”หลินซินเหยียนเอ่ยตามตรง

“ก็ไม่ใช่เพราะจะช่วยคุณเหรอ”หล่อนขยิบตาให้กับหลินซินเหยียน หลินซินเหยียนก็เข้าใจในทันที ที่หล่อนมาก็เพราะคุณนายเวลเลี่ยนกลัวว่าเธอจะยุ่ง จึงสั่งให้หล่อนมาช่วยเธออีกแรง

แต่ถึงแม้ว่าคุณนายเวลเลี่ยนจะไม่ส่งใครมาเลย หลินซินเหยียนก็ไม่ถือโทษหล่อน

เธอประสบความสำเร็จได้ในทุกวันนี้ ก็เป็นเพราะคุณนายเวลเลี่ยนให้โอกาส

“คุณนาย”หลินซินเหยียนเห็นผู้หญิงคนนี้เป็นเสมือนญาติสนิทของตนตั้งนานแล้ว

คุณนายเวลเลี่ยนยิ้มอย่างสง่างาม“ไปเถอะ”

หลินซินเหยียนช่วยถือกระเป๋าอย่างกระตือรือร้น “รถจอดอยู่ด้านนอกค่ะ”

หลินซินเหยียนวางกระเป๋าเดินทางลงไอรอนช่วยคุณนายเวลเลี่ยนเปิดประตูรถ

“หลิน ทำไมพอกลับประเทศแล้ว เธอถึงได้กลายเป็นคนใจกว้างขนาดนี้ล่ะ？”ไอรอนพินิจการตกแต่งรถอย่างละเอียดโดยใช้ของอย่างดี หล่อนรู้ดีว่าหลินซินเหยียนเป็นคนประหยัด ทำไมถึงได้ซื้อรถหรูขนาดนี้？

“นี่ไม่ใช่รถของฉัน”หลินซินเหยียนพูดขึ้น

เธอไม่มีเงินเหลือพอที่จะซื้อรถหรูแบบนี้หรอก

ไอรอนก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา ขยับเข้าไปใกล้ พลางพูดขึ้นอย่างกำกวมว่า “รถคันนั้นเป็นของใครเหรอ？อย่าเพิ่งบอกนะ ให้ฉันทายก่อน”

ไอรอนครุ่นคิด “มีผู้ชายให้เธอเหรอ แล้วยังเป็นผู้ชายที่มีเงินด้วย？”

การตกแต่งและสีของรถคันนี้มีความเป็นผู้ชาย คนที่ให้เธอยืมรถจะต้องไม่ใช่ผู้หญิงแน่ๆ

คนจนก็คงจะไม่มีปัญญาซื้อรถหรูขนาดนี้ได้แน่