กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 237

สรุปบท บทที่237 ความบาดหมางที่ยากจะอธิบาย: กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม

อ่านสรุป บทที่237 ความบาดหมางที่ยากจะอธิบาย จาก กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม โดย จาวฉายจิ้นเป่า

บทที่ บทที่237 ความบาดหมางที่ยากจะอธิบาย คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายโรแมนซ์ กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย จาวฉายจิ้นเป่า อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง

วัสดุที่สำคัญที่สุดในการทำผ้าไหมกวางตุ้งไม่ใช่กระบวนการในการทอ แต่เป็นด้ายในการทำผ้า

ด้ายแบบนี้เป็นส่วนสำคัญของการทอผ้าไหมกวางตุ้ง

หลินซินเหยียนคิดมาตลอดว่าสิ่งสำคัญอยู่ที่เทคโนโลยีในการทอผ้า ที่จริงไม่ใช่

ด้ายที่ทอผ้าไหมกวางตุ้งนั้นใช้ไหม ฝ้าย และฝ้ายนม

รวมปริมาณทั้งสามอย่างหนึ่งต่อหนึ่ง เอามาฟั่นเป็นด้ายเส้นเล็กเหมือนกับเส้นผม ด้ายเส้นเล็กนี้มีส่วนประกอบสามอย่าง ดังนั้นจึงทำออกมาไม่ง่ายเลย

มีแค่ใช้ด้ายแบบนี้ ทอผ้าไหมกวางตุ้งออกมาถึงจะทั้งบางและเบา และก็นุ่มสุดๆ ไม่มีการย่นเป็นรอย

ถึงจะบอกว่าเฉิงยู่เวินเอาสิ่งสำคัญบอกหลินซินเหยียนแล้ว แต่เขาตัดสินใจกลับไปกับหลินซินเหยียน

ถ้าคนตระกูลเหวินจะสืบสวนจริงๆ ก็ต้องพุ่งมาที่เขา

นี่ก็เป็นผลลัพธ์ที่เขากับเฉิงยู่ซิ่วปรึกษาหารือกัน

“คุณไม่ได้บอกเหรอว่า ไม่ไปจากที่นี่?”หลินซินเหยียนมองเฉิงยู่เวินอย่างคิดไม่ถึง

เธอรู้ว่า ถ้าเขาไปเมืองBกับเธอ ถ้าผ้าไหมกวางตุ้งปรากฏขึ้น จะต้องถูกคนของตระกูลเหวินจับตาดูแน่

“พวกคุณกลัวฉันมีอันตรายเหรอ?”หลินซินเหยียนรู้ว่าทำไมจู่ๆเขาก็จะกลับไปกับตัวเอง

อาศัยแค่พลังของเธอคนเดียว ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตระกูลเหวินเลย แต่ว่าเธอไม่ใช่ตัวคนเดียวนี่

“ฉันไม่เห็นด้วย”หลินซินเหยียนปฏิเสธที่เฉิงยู่เวินจะไปเมืองBกับเธอ

“กรุณาเชื่อฉันด้วยค่ะ ถ้าฉันมีอันตราย จงจิ่งห้าวไม่อยู่เฉยแน่ จากวิธีการของเขาแล้ว ฉันเชื่อว่า เขาปกป้องฉันได้”ในจิตใต้สำนึก เธอเริ่มเชื่อใจ พึ่งพาจงจิ่งห้าวแล้ว

ที่จริงแล้ว ตัวเธอเองยังไม่แน่ใจว่า ทัศนคติที่ตัวเองมีต่อจงจิ่งห้าวนั้นเปลี่ยนไปแล้ว

คนๆนี้ เหมือนว่าเป็นคนในชีวิตของเธอ คนที่เธอใกล้ชิด พบเจอเรื่องอะไร เธอก็จะนึกถึงเขา

เฉิงยู่ซิ่วทำเพื่อจงจิ่งห้าวมากพอแล้ว ตอนนี้เปลี่ยนเป็นพวกเขาปกป้องเธอ

“ตอนนี้เหวินชิงอยู่ในระดับประเทศแล้ว……”

“เขาโหดแค่ไหน ก็ไม่อาจลงมือกับ‘หลานชาย’ตัวเองได้หรอกนะ?”ตอนนั้นไม่ประกาศตัวตนของจงจิ่งห้าว ก็เพราะมีอีกเหตุผล นั่นคืออำนาจของตระกูลเหวิน

ถ้าเป็นตอนที่จงจิ่งห้าวเกิด ก็บอกว่าเป็นเฉิงยู่ซิ่วที่คลอด และก็ไม่รู้ว่าจะได้เติบโตไหม

“ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันไม่เห็นด้วยแน่ที่คุณจะกลับไปกับฉัน”ท่าทีของหลินซินเหยียนนั้นแน่วแน่มาก

เฉิงยู่เวินถอนหายใจ“ผมแก่แล้ว อยู่มากไปอีกวัน หรือน้อยไปอีกวัน ก็ไม่ต่างกัน”

ไม่ว่าเฉิงยู่เวินพูดอย่างไร หลินซินเหยียนก็ไม่ผ่อนปรนให้

ฟ้าสว่าง หลินซินเหยียนเก็บของใช้ในชีวิตประจำวันธรรมดาๆบางส่วน เก็บเข้ากระเป๋า ไม่ได้แวะไปทักทายเฉิงยู่เวิน แต่ทิ้งโน้ตไว้แผ่นหนึ่ง แล้วออกไปจากหลังบ้านเพียงคนเดียว

คนที่ลานหน้าบ้านก็พอจะตื่นกันแล้ว มีแค่เด็กสองคนนี้ ยังอยู่ที่เตียง อากาศก็หนาวขึ้นทุกวัน ชนบทไม่มีเครื่องทำความร้อนใต้พื้นกับเครื่องปรับอากาศ เด็กทั้งสองคนหลบอยู่ในเตียงไม่ยอมออกมา

หลินซินเหยียนผลักประตูห้องออก เด็กทั้งสองคนหลบอยู่ที่เตียงใช้แท็บเล็ตดูการ์ตูน หลินซีเฉินไม่ค่อยอยากดูนัก เขาคิดว่ามันเด็กไป แต่ว่าหลินลุ่ยซีอยากดูการ์ตูน เขาก็หมดหนทาง ได้แต่ยอมน้องสาว ดูการ์ตูนพวกนั้นที่ไม่มีคุณค่า

จงจิ่งห้าวนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง กำลังประชุมทางวิดีโอกับคนในบริษัท

ได้ยินเสียงเปิดประตูเขาก็เงยหน้าขึ้น เห็นหลินซินเหยียนแบกกระเป๋าเข้ามา ก็เข้าใจแล้วว่า เธอเรียนการเรียนรู้งานฝีมือจบแล้ว ดูเหมือนพวกเขาน่าจะได้ไปจากที่นี่ในเร็วๆนี้แล้ว

เขาสั่งการไปบางอย่าง แล้วก็จบการประชุมทางวิดีโอ ปิดคอม แล้วยืนขึ้นมา

“พวกเรากลับกันได้แล้ว”หลินซินเหยียนยืนอยู่หน้าประตู ปล่อยเวลาผ่านไปแป๊บหนึ่งจึงพูดขึ้น

“อือ คุณใส่เสื้อผ้าให้พวกเขาละกัน ผมจะไปข้างนอกบอกพวกเขาหน่อย ให้พวกเขาเตรียมตัว”พูดจบจงจิ่งห้าวก็ออกไปจากห้อง

ตอนที่ผ่านร่างของหลินซินเหยียน เขาหันข้างออก ไม่ได้โดนเธอ

วันนั้นจงจิ่งห้าวก็ออกไปจากหลังบ้านอย่างนั้น ระหว่างทั้งสองคนนั้น ปกคลุมไปด้วยบรรยากาศที่ไม่ลงรอยกัน

ความบาดหมางที่ยากจะอธิบาย

หลินซินเหยียนเคยชินกับการใกล้ชิดเขาโดยไม่รู้ตัว การสัมผัสของเขา และท่าทางไม่จริงจังตลอดเวลาของเขาไปแล้ว

จู่ๆก็ห่างเหินแบบนี้ ทำให้ในใจเธอไม่ค่อยสบายใจ

“หม่ามี๊”หลินลุ่ยซียืนกระโดดบนเตียง ที่ตัวสวมชุดนอนเป็ดน้อยสีเหลือง บนหัวสวมหมวกไว้ เหมือนกับเป็ดตัวหนึ่งกำลังกระโดดมากจริงๆ เหยียดแขนไปทาง ลินซินเหยียน“หม่ามี๊กอดหน่อย”

หลินซีเฉินยังหมกมุ่นกับความตื่นเต้นที่ได้จากไป จึงไม่เห็นท่าทางผิดปกติในตอนนั้นของหลินซินเหยียน

เก็บของเสร็จ หลินซินเหยียนจูงลูกชายข้างหนึ่ง มืออีกข้างถือกระเป๋าใบหนึ่งที่ใส่เสื้อผ้าของลูก ที่ตุงออกมา ฉินยาอยู่ข้างๆพวกเขา ในมือช่วยถือสิ่งของของเด็กสองคน สิ่งของของเด็กสองคนนี้เยอะที่สุด เยอะยิ่งกว่าผู้ใหญ่อย่างพวกเขาเสียอีก

เห็นพวกเขาออกมา จงจิ่งห้าวก็หยุดพูด หยุดพูดกับเสิ่นเผยซวนและซูจ้าน เขาเดินเข้ามา รับกระเป๋าที่หลินซินเหยียนถือไว้ในมือ“ผมถือเอง”

หลินซินเหยียนไม่ปล่อย แค่มองเขา เหมือนว่ากำลังโกรธ ที่เมื่อกี๊เขาห่างเหินในห้อง

จงจิ่งห้าวโกรธเธอจริงๆ โกรธที่เธอรู้เรื่องบางอย่าง กลับไม่บอกเขา

แต่ว่า ก็ทนเห็นเธอลำบากเหน็ดเหนื่อยไม่ได้

บรรยากาศก็อึดอัดหน่อยๆในทันที สายตารอบๆก็มองกัน หลินซินเหยียนได้แต่ปล่อยมือก่อน

“ไปเถอะ”จงจิ่งห้าวพูดเบาๆ

เวลานี้ ในที่สุดหลินซีเฉินก็พบว่าความสัมพันธ์ของหลินซินเหยียนกับจงจิ่งห้าว เหมือนจะมีการเปลี่ยนแปลง

คิดในใจว่า พวกเขาทะเลาะกันเหรอ?

เมื่อก่อนหลินซีเฉินไม่อยากให้หลินซินเหยียนยกโทษผู้ชายเจ้าชู้คนนี้ง่ายๆ

จู่ๆผู้ชายเจ้าชู้คนนี้ ก็ไม่ค่อยติดหลินซินเหยียนมากแล้ว เขาจึงกลัวขึ้นมาอีกครั้ง

ในใจเขา ยังหวังว่าพ่อแม่แท้ๆจะได้อยู่ด้วยกัน

บางครั้งก็ต่อต้าน บางครั้งทำให้ลำบากใจ แค่เพราะว่าการทอดทิ้งของจงจิ่งห้าวเมื่อก่อน

เขาต้องการพ่อ

เกลียดชังแค่ไหน ก็ตัดใจจากสายเลือดในครอบครัวไม่ได้ ช่วงนี้จงจิ่งห้าวดีต่อเขากับน้องสาว ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกสักนิด

เขาไม่อยากให้พ่อกับหม่ามี๊แยกกัน

นิ้วที่เขาจับหลินซินเหยียนก็ออกแรงโดยไม่รู้ตัว เขาไม่สามารถให้พ่อกับหม่ามี๊แยกกันได้

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม