กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 238

หลินซีเฉินจงใจดึงหลินซินเหยียนมาตรงหน้า ให้ตามฝีเท้าของจงจิ่งห้าว เขาไปจูงมือของน้องสาว“เสี่ยวลุ่ย พี่จูงน้องโอเคไหม？”

หลินลุ่ยซีส่ายหน้า“หนูจะจูงพ่อ”

หลินซีเฉิน“……”

เด็กคนนี้ทำไมไม่มีแววเลยสักนิดนะ？

เห้อ

หลินซีเฉินถอนหายใจ เรื่องนี้กลัวว่าจะรีบร้อนไม่ได้ รอมีโอกาสค่อยจับคู่พวกเขาให้อยู่ด้วยกัน

ที่จริงเขาอยากจูงน้องสาว พ่อก็จะได้มือเปล่าไปจูงหม่ามี๊ ใครจะไปรู้ว่าน้องสาวไม่ให้ความร่วมมือเลย

การคิดคำนวณว่าได้ผลประโยชน์ของเขานั้นก็ล้มเหลวลง

มีรถจอดอยู่ที่หน้าหมู่บ้านหลายคัน ไป๋ยิ่นหนิงนั่งที่รถเข็น หยุดอยู่ที่หน้ารถ เพราะว่าถนนนั้นเดินลำบาก เขานั่งรถเข็นไม่สะดวก ก็เลยออกไปจากหมู่บ้านก่อน

“ในที่สุดก็เจอคุณอีกแล้ว”สายตาของไป๋ยิ่นหนิงหยุดไปที่ตัวของหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนยิ้มอย่างมีมารยาท“ต้องขอบคุณคำแนะนำของประธานไป๋”

และไม่ได้ใกล้ชิดเขา

ที่จริงอยู่ที่นี่ไม่ได้นาน จึงพูดไม่ได้ว่าไม่เจอกันนาน เขาพูดแบบนี้ เหมือนว่าทั้งสองคนสนิทกันมากแค่ไหนอย่างชัดเจน

ไป๋ยิ่นหนิงหัวเราะเสียงดัง มองสีหน้าจงจิ่งห้าวที่หม่นลง ก็ยิ่งหัวเราะอย่างร่าเริง“เมื่อก่อนคุณเรียกผมว่ายิ่นหนิง ทำไมถึงเรียกผมว่าประธานไป๋ เพราะว่าเขาเหรอ？”

ไม่รู้ว่าทำไม เห็นจงจิ่งห้าวโกรธ เขาก็อารมณ์ดีเป็นพิเศษ

ถ้าอยากได้เปรียบเขาในธุรกิจ ดูเรื่องตลกของเขา คงยากเกินไป แต่ว่าที่ตัวของซินเหยียน ให้ความสะใจกับเขาได้เลย

หลินซินเหยียนอ่านความคิดของไป๋ยิ่นหนิงออกในทันที

ถึงตอนนี้จงจิ่งห้าวกำลังทะเลาะกับเขา แต่เธอก็แยกออกว่าอันไหนสำคัญกว่ากัน ถ้าเธอไปต่อตามคำพูดของไป๋ยิ่นหนิง เรียกชื่อของเขา ก็จะทำให้จงจิ่งห้าวดูแย่ได้

เธอไม่มีทางทำ เรื่องที่ทำให้เขาลำบากใจ

หลินซินเหยียนหัวเราะ พูดอย่างสุภาพ“ประธานไป๋ช่วยฉันไว้ คุณให้ฉันเรียกชื่อของคุณ ฉันก็เลี่ยงไม่ได้ ฉันยังจำน้ำใจนี้ของประธานไป๋ได้ แต่ฉันแต่งงานแล้ว เรียกชื่อประธานไป๋เฉยๆก็ไม่ดี ประธานไป๋คงไม่ทำให้ฉันลำบากใจหรอกใช่ไหมคะ？”

จงจิ่งห้าวที่เดิมทีหน้านิ่ว ก็ดูมีความสุขขึ้นมาหน่อยๆ

ไป๋ยิ่นหนิง “……”

เขาจะให้จงจิ่งห้าวดูแย่ ตอนนี้ ทำไมถึงรู้สึกว่าหาเหาใส่หัวของตัวเองแทนล่ะ？

ไป๋ยิ่นหนิงไม่ชอบใจนัก แต่ว่าตอนนี้ก็ต้องไหลไปตามคำพูดของหลินซินเหยียน ไม่งั้นเขาจะทำให้หลินซินเหยียนลำบากใจได้

“คุณหลินพูดถูก”

หลินซินเหยียนไม่อยากหักหน้าของไป๋ยิ่นหนิงมากนัก ยังไงรู้จักกันก็เป็นวาสนา เขายังเคยช่วยเธอไว้ ทุกรายละเอียดในช่วงเวลานั้น“อีกเดี๋ยว ฉันกลับไปจะเป็นเจ้าบ้าน เลี้ยงข้าวประธานไป๋ ขอบคุณ ที่พาฉันมาที่นี่ ……”

เธอหันไปมองจงจิ่งห้าว ทำให้เธอรู้ประสบการณ์ในชีวิตของเขา

ทำให้เธอยิ่งเข้าใจเขามากขึ้น

“เกรงใจไปแล้ว แต่ว่าคำเชิญของคุณหลิน ผมจะรับไว้ครับ”ไป๋ยิ่นหนิงอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย ไม่ใช่ว่าหลินซินเหยียนไม่ไว้หน้าเขาเลยสักนิด

มองดู สีหน้าของจงจิ่งห้าว

หลินซินเหยียนไม่มองจงจิ่งห้าว และก็ไม่สังเกตว่าเขาเปลี่ยนสีหน้า ไปตามคำพูดของเธอ

ในใจยังโกรธเขาอยู่ เธอทำผิดตรงไหน ไปขัดใจอะไรเขาล่ะ เขาบอกตรงๆก็ได้ จู่ๆก็เย็นชากับเธอหมายความว่าไง？

หรือว่าเขาเปลี่ยนใจเร็วขนาดนี้เลย？

ยิ่งคิดหลินซินเหยียนก็ยิ่งรู้สึกเบื่ออย่างมาก เธอจูงมือของหลินซีเฉิน“ไป พวกเราขึ้นรถได้แล้ว”

หลินซีเฉินรู้สึกถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของหม่ามี๊อย่างชัดเจน ความกดอากาศต่ำลงมาก

เขาเดินตามหลินซินเหยียนไปที่ข้างรถอย่างเชื่อฟัง แต่ไม่ได้ขึ้นรถบ้าน เตรียมนั่งรถด้านหลังของเสิ่นเผยซวน หลินซีเฉินดึงเธอไม่ขยับ“หม่ามี๊ผมจะนั่งคันนี้ ข้างในสบายนอนหลับได้ พื้นที่ก็เยอะ ผมกับน้องก็นั่งรถคนนี้ตลอด”

“ใช่ หม่ามี๊ไม่นั่งกับพวกเราเหรอ？พวกเราแยกกันนานแล้วนะ หนูคิดถึงหม่ามี๊แล้ว”หลินลุ่ยซีวิ่งเข้ามากอดขาของหลินซินเหยียนแล้วออดอ้อน

ลูกสาวเงยหน้าขึ้น กะพริบตาปริบๆ เต็มไปด้วยความหวัง

หลินซีเฉินแอบยกนิ้วโป้งให้น้องสาว ในที่สุดก็ช่วยได้ครั้งหนึ่งแล้ว