กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 24

จงจิ่งห้าวหลบไม่ทัน ตาเบิกโพลงมองไปยังหลินซินเหยียนที่กำลังโผลงมาบนตัวเขา

หน้าผากของเธอโขกเข้าที่คางของเขา เจ็บชะมัด แล้วริมฝีปากของเธอก็แหมะลงไปส่วนเว้านูนแข็ง ๆ สักที่หนึ่งลมหายใจนี้ดูคุ้นเคยแต่ก็แปลกหน้า

หลินซินเหยียนถลึงตา เมื่อสติกลับมา เธอก็รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว จึงทำให้ได้รู้ว่าเมื่อกี้ปากของเธอได้ไปแหมะอยู่บนส่วนไหน มันก็คือลูกกระเดือกของเขายังไงล่ะ....

เธอกุมไปที่หน้าผากของตัวเอง แก้มแดงจนดูไม่ได้

ขายขี้หน้าจริง ๆ เลย

ในขณะที่ได้สัมผัสกันเมื่อกี้ ทำให้จงจิ่งห้าวรู้สึกสับสนไปชั่วครู่ ก่อนจะค่อย ๆ มองไปที่เธอช้า ๆ " ถ้าผมเป็นคนหยาบคาย แล้วคุณคืออะไรล่ะ "

ไม่รอให้หลินซินเหยียน เขาก็ค่อย ๆ ยันตัวขึ้นมานั่งช้า ๆ ก่อนจะตั้งใจจัดปกเสื้อ แล้วใช้ปลายนิ้วไล่ลงบนตำแหน่งที่หลินซินเหยียนพึ่งจูบเบา ๆ

แล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย " เราเป็นสามีภรรยากัน คุณอยากจูบก็ขอผมดี ๆ สิ ผมไม่ใช่คนใจแคบอะไรขนาดนั้นหรอกนะ "

หลินซินเหยียนอัดอั้นจนพูดไม่ออก

ใครอยากจูบเขามิทราบ

เมื่อกี้มันคืออุบัติเหตุต่างหากเล่า!

" ฉันไม่ได้อยากจะจูบคุณสักหน่อย!" หลินซินเหยียนเดินหน้านิ่วไป อยากจะออกไปจากห้องรับแขกนี้ให้เร็วที่สุด

จงจิ่งห้าวที่นั่งอยู่บนโซฟาไม่ได้ขยับตัวไปไหน เมื่อได้ยินคำที่เธอพึ่งพูดออกมา ไม่อยากจูบงั้นเหรอ น่าโมโหสิ้นดีเลยพูดแทงใจดำไป " งั้นคุณอยากจูบใครล่ะ "

เขายิ้มอย่างเย้ยหยัน " คนที่ทำให้คุณท้องน่ะเหรอ "

ความกลัว ความอับอาย ถูกใครบางคนฉีกเป็นชิ้น ๆ ภายในชั่วพริบตา เหมือนจะมีเลือดสด ๆ ไหลออกมา

เธอไม่ยอมให้พาดพิงถึงลูกในท้องของเธอว่าเกิดมาจากอะไร

เมื่อจู่ ๆ ก็โดนจงจิ่งห้าวโพล่งขึ้นมาแบบนี้ เธอก็รู้สึกเหมือนใจเจ็บจนทนไม่ไหว

ถึงใจของเธอจะแตกสลายแล้ว แต่ก็ยังต้องทำเป็นเข้มแข็ง " แน่สิ....ฉันก็ต้องอยากให้เป็นพ่อของลูกอยู่แล้ว "

ดีจริง ๆ เยี่ยมไปเลยสำหรับผู้หญิงคนนี้!

" คุณหลินคงยังไม่ลืมสินะ ว่าคุณติดหนี้ผมอยู่หนึ่งเรื่อง " จงจิ่งห้าวยืนขึ้น ปัดชายเสื้อทั้ง ๆ ที่ไม่ได้มีฝุ่นเลยสักนิดแล้วเงยหน้าขึ้นมาพูดอย่างไม่รีบร้อน มองไปยังหลินซินเหยียนที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงประตูห้องนอน " ผมต้องการล่ามตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป มาทำงานที่บริษัทด้วย "

เธอได้สัญญาที่ดินฉบับนั้น แสดงว่าเขาต้องการอะไรบางอย่างคืนแน่นอน

" ตกลง " เธอตอบรับ ก่อนจะดับประตูแล้วเข้าห้องไป

พอคิดถึงเรื่องที่พึ่งเกิดเมื่อกี้ หน้าของเธอก็ร้อนผ่าวไปครู่ใหญ่

เธออยากหลบหน้าจงจิ่งห้าว จึงไม่ยอมออกมาจากห้อง จนป้าหยูต้องมาเรียกเธอไปกินข้าว เธอถึงจะยอมเปิดประตูออกมา

จงจิ่งห้าวอยู่ที่ห้องอาหารแล้ว ป้าหยูจึงยกอาหารมาวางบนโต๊ะ

หลินซินเหยียนเดินมานั่ง สายตาไม่เลิกลักหรือมองไปทางไหน

บรรยากาศบนโต๊ะแปลกเล็กน้อย

ป้าหยูไม่ค่อยชินกับท่าทีของทั้งสองคน เป็นสามีภรรยากันแท้ ๆ แต่ทำอย่างกับคนแปลกหน้าอย่างไงอย่างนั้นหล่อนจึงยกผัดบล็อคโคลี่จานเล็กมาวางไว้ข้างหน้าของหลินซินเหยียน " นี่เป็นของที่คุณชายชอบกินล่ะ "

จงจิ่งห้าวชอบกินอาหารรสชาติที่ค่อนข้างจืด ชอบกินอาหารมังสวิรัติ คนที่ดูแลเขามาตลอดอย่างป้าหยูจะรู้ดี

หลินซินเหยียนงงงงวย ไม่ค่อยเข้าใจว่า ป้าหยูจะสื่ออะไร

ในใจคิดว่า ถ้าเขาชอบกิน ก็ไปวางข้างหน้าเขาสิ

ป้าหยูขยิบตาให้เธอ เพื่อให้เธอคีบอาหารให้จงจิ่งห้าว หลินซินเหยียนมองพักใหญ่ถึงจะเข้าใจในสิ่งที่ป้าหยูต้องการจะบอก

กว่าจะเข้าใจก็ผ่านไปนานมากจนตาของป้าหยูแทบจะเป็นตะคริวไปเสียแล้ว

หลินซินเหยียนคีบบล็อคโคลี่ขึ้นมาอย่างจำใจ แล้ววางลงไปในจานของจงจิ่งห้าว

จงจิ่งห้าวชายตาขึ้นมามอง หลินซินเหยียนก็ยิ้มให้ เพราะเธอไม่มีวิธีปฏิเสธน้ำใจจากคนที่มีจิตใจดีอย่างป้าหยูได้เลย

พฤติกรรมการจับคู่มันชัดเจนจริง ๆ

จงจิ่งห้าวค่อย ๆ คีบบล็อกโคลี่ขึ้นมาช้า ๆ ผักเขียวอ่อนที่ผัดด้วยน้ำมันหอมแดง ทำให้เขารู้สึกแสดงความกระตือรือร้นออกมา " ป้าหยูเป็นคนที่รู้รสชาติที่ผมชอบกินที่สุดแล้วครับ "

ป้าหยูยิ้มน้อย ๆ " เป็นหลังสะใภ้ก็คงจะรู้นั่นแหละจ้ะ เธอพึ่งเข้ามาอยู่ที่นี่ อาจจะยังไม่คุ้นเคยเท่าไหร่ "

ป้าหยูแก้ต่าง เมื่อก่อนนี้หล่อนเรียกเธอว่าคุณหลิน ถึงเมื่อก่อนเขาจะไม่ค่อยพอใจในตัวเธอมากนัก แต่เพราะเธอคือคนที่สามีเป็นคนเลือกให้คุณชายด้วยตัวเอง

จึงอยากทำให้พวกเขาเข้ากันได้ ไม่ทำให้สามีที่จากไปต้องผิดหวัง

หลินซินเหยียนโดนป้าหยูเรียกว่าเป็นสะใภ้จนแทบจะกระดากปาก เธอจึงก้มหัวต่ำลง รีบกวาดข้าวเข้าปาก ไม่ทันได้ดื่มน้ำ

" ฉันกินเสร็จแล้ว พวกคุณกินกันตามสบายเลยนะคะ "

ก่อนจะรีบวิ่งกลับห้องไป

" เธอเป็นอะไรรึเปล่า " ป้าหยูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

จงจิ่งห้าวมองตามหลังเงานั่นที่จากไปอย่างรีบร้อน ก่อนจะอมยิ้ม อดที่จะไม่มองไม่ได้ " คงจะยังไม่ค่อยชินกับวิธีจับคู่ของป้าหยูละทั้งครับ "