กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 25

หลินซินเหยียนเมื่อเห็นแม่ลูกนั่น เท้าก็หยุดชะงักไป เสิ่นซิ่วฉิงเมื่อเห็นก็ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ

" แม่คะ นี่ไม่ใช่ หลินซินเหยียนเหรอ ทำไมมันมาอยู่ที่นี่ล่ะ "หลินหยู่หานเก็บอาการไม่ได้เหมือนเสิ่นซิ่วฉิงจึงโพล่งออกมา " มันมากินข้าวที่นี่เหรอ "

ที่นี่อาหารน่าทาน รสชาติอร่อย เป็นของชั้นเลิศทั้งนั้น แน่นอนว่าไม่ใช่ราคาที่คนธรรมดาจะจ่ายไหว

หลินซินเหยียนมากินข้าวในที่แบบนี้ได้ด้วยเหรอ

เสิ่นซิ่วฉิงยิ้มเย็น ๆ " แต่งงานกับคนในตระกูลจง ถึงแม้จะเป็นไอ้พิการนั่น แต่ฐานะทางสังคมก็ไม่ใช่เรื่องโกหกนี่มันจะลอยหน้าลอยตาในที่แบบนี้ ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร "

หลินซินเหยียนไม่อยากยุ่งวุรวานกับพวกหล่อน ก็เลยพยายามจะก้าวเท้าเพื่อออกไป แต่ก็ถูกหลินหยู่หานขวางเอาไว้

" ถึงแกแต่งงานกับไอ้ขาเป๋นั่น มาเชิดหน้าชูตาที่นี่ แกก็ยังเป็นไอ้พวกบ้านนอกอยู่วันยังค่ำ " พูดจบก็กวาดสายตาสำรวจชุดของเธอ ก่อนจะหัวเราะอย่างเย้ยหยัน

" หลีกไป!" หลินซินเหยียนพูดด้วยเสียงต่ำ

หลินหยู่หานไม่หลบ " แกจะรีบไปไหนล่ะ แค่พูดว่าแต่งงานกับคนพิการต้องอับอายพาลโมโหกันขนาดนี้เลยเหรอ "

กวนจิ้งเลิกคิ้ว กำลังจะเข้าไปห้ามพฤติกรรมของผู้หญิงปากคอเราะรายอย่างหลินหยู่หาน ก็เห็นจงจิ่งห้าวที่กำลังเดินเข้ามาพอดี

ก็เลยทำให้ต้องเก็บมือที่กำลังจะยกขึ้นมาห้ามเหตุการณ์ตรงหน้าเมื่อกี้

" หลินซินเหยียน แกแต่งงานกับคนตระกูลจงที่ร่ำรวยโอ่อ่าขนาดนั้น แต่ไหงยังใช้ชีวิตซอมซ่ออยู่แบบนี้ล่ะ หรือว่าแม้แต่ไอ้คนพิการนั่นมันยังไม่เอาแกเลยเหรอ "

พูดจบหลินหยู่หานก็หัวเราะเยาะพลางพูดเหน็บแนม " แกอย่าเป็นแบบแม่แกเลยนะ แม้แต่พ่อก็ยังรั้งไว้ไม่ได้น่ะ "

ตอนนี้หลินซินเหยียนก็เห็นว่าจงจิ่งห้าวกำลังเดินตรงมาทางนี้ ก็เลยตะลึงจนตาค้าง

หลินหยู่หานเมื่อเห็นสีหน้าที่ดูผิดปกติของหลินซินเหยียน ก็คิดว่าเธอโกรธมาก ก็เลยยิ่งพูดจาไม่เกรงอกเกรงใจหนักกว่าเก่า " หลินซินเหยียนชีวิตแกมันก็แค่นี้แหละ ก่อนหน้านี้ก็โดนพ่อทอดทิ้ง แล้วยังโดนส่งตัวไปอยู่ต่างประเทศอีก ชีวิตนี้แกคงจะเกิดมาแล้วตายเพราะทำลายตัวเองไปด้วยละมั้ง ชีวิตที่เหลือก็ยังต้องปรนนิบัติคนขาเป๋ขาพิการอีกชีวิตมันช่างจืดชืดและขมขื่นเสียเหลือเกิน... "

" เกรงว่าคุณคงจะต้องผิดหวังแล้วล่ะครับ " เสียงทุ้มต่ำของชายผู้หนึ่งดังขึ้นมาในอากาศ

เสียงดูทุ้มลึก อย่างว่าไม่ได้

" แกเป็น.... " หลินหยู่หานหันตัวไป เมื่อกี้กำลังจะพูดว่าแกเป็นใคร แต่พอเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ไม่ไกลตรงนั้น ชุดสูทที่เขาใส่ ร่างที่ดูสูงโปร่งนั้น โดยเฉพาะขาคู่นั้นที่ยาวราวกับทำลายกฎทุกอย่างของธรรมชาติ มันถูกห่อหุ้มด้วยกางเกงสแล็คตัวงาม

จมูกของเขาดูเรียวโด่ง ริมฝีปากที่ดูเซ็กซี่ องค์ประกอบของใบหน้าที่ดูกระจ่างและเข้ากันกับดวงตาที่ดำขลับแสดงถึงความเยือกเย็นในนั้น

ก้าวเดินของเขาดูแข็งแกร่งมั่นคง ทุกก้าวที่ใกล้เข้ามา ทำให้คนรอบข้างเกิดความรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

เย็นชา ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมาให้เห็น และท่าทางของเขาที่ดูสูงส่ง นี่เป็นเทพบุตรก็คงไม่ปาน

ดึงดูดสายตาผู้คนยิ่งนัก

โดยเฉพาะหลินหยู่หาน อีกนิดคางคงไปกองอยู่ที่พื้น

เขา เข้าไม่ได้พิการเหรอ

บ้าจริง เป็นไปไม่ได้

เป็นไปได้ยังไง

ในขณะที่สายตาของหลินหยู่หานกับเสิ่นซิ่วฉิงกำลังจดจ่ออยู่ตรงนั้น เขาก็เข้ามาโอบไหล่ของหลินซินเหยียน " เราไปกันเถอะ"

หลินซินเหยียนสตั๊นไปสองวิ ก่อนจะเงยหน้า " คุณ.... "

สายตาของเขานิ่งไปอึดใจ ก่อนจะมองเธออย่างลึกซึ้งราวกับรักเธอปานจะกลืนกิน " เป็นอะไรไป มึนหรือไง "

หลินหยู่หานจ้องเขม็งไปที่ขาของเขา ลูกตากลอกไปมา " คุณไม่ได้ขาพิการหรอกเหรอ "

พูดจบก็เอามือปิดปาก ตกใจเหมือนตัวเองพูดอะไรผิดไป

เสิ่นซิ่วฉิงก็อึ้งกิมกี่จนยังดึงสติกลับมาไม่ได้

ไม่น่าเชื่อเลยจริง ๆ

จงจิ่งห้าวรู้สึกขยะแขยง จึงพาหลินซินเหยียนออกไป

กวนจิ้งยิ้มเบา ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็น ๆ " คิดอะไรตื้น ๆ "

จากนั้นก็ไม่รอดูรีเเอคของพวกเธอเลยเดินจากไป ตอนนี้ใบหน้าของพวกเธอ ตกใจจนบิดเบี้ยว อัปลักษณ์ ไม่ได้รูปเลยด้วยซ้ำ

เสิ่นซิ่วฉิงเบิกตาโต พูดกับตัวเองไปมาซ้ำ ๆ ทั้งตกใจทั้งกลัว ขาทั้งสองข้างสั่นผลับ ๆ " จะเป็นไปได้ยังไง จงจิ่งห้าวไม่พิการจริง ๆ น่ะเหรอ "

" มันจะเป็นไปได้ยังไง " หลินหยู่หานก็จับมือของเสิ่นซิ่วฉิงอย่างเสียศูนย์ " ทำไมขาของจงจิ่งห้าวถึงไม่เป๋ล่ะ "

ผ่านไปสักพักใหญ่สติของเสิ่นซิ่วฉิงจึงกลับมา

ไม่ใช่ว่ารักษาไม่หายหรอกเหรอ

" แม่.... "

" พอได้แล้ว!"

เสิ่นซิ่วฉิงรู้สึกว่าในหัวมีเสียงดังน่ารำคาญตีกันไปหมด " ไม่รู้ว่าเรื่องนี้พ่อแกจะรู้รึยัง "