กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 249

หลินซินเหยียนมองพระอาทิตย์ที่สดใส เป็นอีกวันที่สวยงาม เธอไม่ควรคิดถึงคนในแง่ไม่ดีขนาดนั้น บางทีเธออาจจะมีปมที่ถูกเหอรุ่ยเจ๋อทำร้าย เธอจึงมองโลกในแง่ร้ายมากขนาดนี้

“ไม่มีอะไร ฉันแค่พูดไปงั้นๆ ฉันถึงแล้ว”หลินซินเหยียนชี้ไปที่โรงแรมที่อยู่ไม่ไกล หยุดฝีเท้าลง“คุณล่ะ？”

ไป๋ยิ่นหนิงหอบ“ผมคิดว่าคุณจะเชิญผมเข้าไปซะอีก”

“นั่นคือถิ่นของคุณ คุณอยากเข้าไปก็เข้าไปสิ ถึงแม้คุณไม่อยู่บ้าน มาพักที่โรงแรม ฉันว่าฉันก็ไม่มีอำนาจไปก้าวก่าย”หลินซินเหยียนสองมือผายออก นี่ไม่ใช่ถิ่นของเธอ เธอไม่มีสิทธิ์พูด

ไป๋ยิ่นหนิงกะพริบตา คิดว่าเป็นข้อเสนอที่ดี

“ทำไมผมคิดไม่ถึงนะ？”ไป๋ยิ่นหนิงเกาคิ้ว“ผมตัดสินใจแล้ว วันนี้จะพักผ่อนที่โรงแรม”

หลินซินเหยียน“……”

คนนี้ประสาทหรือเปล่า มีบ้านแต่ไม่กลับไปพักโรงแรม？

ไป๋ยิ่นหนิงไม่อธิบาย เขาจงใจทำให้จงจิ่งห้าวไม่มีความสุข ใครให้จงจิ่งห้าววางสายเขาตอนเช้า แล้วยังบอกว่าเขาคือ 10086ล่ะ

จงจิ่งห้าวยิ่งไม่สะดุดตาเขามากขึ้น ไม่ชอบที่เขาเข้าใกล้หลินซินเหยียน งั้น เขาจึงทำแบบนี้

ทำให้เขาหนักใจหน่อยก็ดี

เรื่องของคนอื่น หลินซินเหยียนไม่ตัดสินด้วย

“ฉันเข้าไปก่อน”

“โอเค”

หลินซินเหยียนเดินไปก่อน กลับไปที่ห้องอาหารของโรงแรม คนก็แยกย้ายกันแล้ว เธอเลยได้แต่ขึ้นไปข้างบน ในลิฟต์มีบอดี้การ์ดเฝ้าอยู่ ชั้นนี้ไม่มีใครขึ้นมาได้มั่วๆ พอเกิดเรื่องตุ๊กตา แม้แต่พนักงานเสิร์ฟที่รู้จักก็ไม่ให้ขึ้นมา พอเห็นหลินซินเหยียน บอดี้การ์ดก็พยักหน้าอย่างเคารพ หลินซินเหยียนไม่ใช่คนที่ชอบเต๊ะท่า ยิ้มให้พวกเขา

ชั้นนี้ไม่มีคนนอก ห้องของฉินยาไม่ได้ปิด หลินซินเหยียนเห็นฉินยาพาหลินลุ่ยซีวาดรูปในห้อง เด็กสาวยากมากที่จะเงียบขนาดนี้ เธอไม่ได้เข้าไปรบกวน หลินซีเฉินนอนลงบนเตียงแก้คำถามยากๆของเขา ไม่ต้องให้คนอื่นเป็นห่วงเขาเลย

ฉินยาพบหลินซินเหยียนที่ยืนอยู่หน้าประตู จึงแตะไหล่เล็กๆของหลินลุ่ยซี“น้าจะไปเทน้ำ หนูวาดรูปไปก่อนนะ”

“อือ”หลินลุ่ยซีไม่เงยขึ้นแม้ตแหน้า ตอนนี้กำลังสนใจอยู่

ฉินยาเดินไปหน้าประตู“กลับมาแล้ว？”

หลินซินเหยียนพยักหน้า“คนไปไหนกันหมดแล้ว？”

“ในห้องของพี่เสิ่นบอกว่า รอคุณกลับมา เรียกคุณให้ไป”

หลินซินเหยียนพยักหน้าแล้วหัวเราะ“รบกวนคุณดูแลเสี่ยวลุ่ยแทนฉันด้วย”

“พวกเราเป็นอะไรกัน อย่ามาเกรงใจกับฉัน”ฉินยาปิดประตูหัวเราะ“คุณไปเถอะ”

“อือ”

หลินซินเหยียนหันกลับเดินไปหน้าประตูห้องของเสิ่นเผยซวน ยกมือขึ้นเคาะประตู แป๊บเดียวประตูก็เปิดออกมาจากด้านใน เป็นซูจ้านที่เปิดประตู ครั้งนี้ไม่ได้ช่างพูดแล้ว แต่ทักทายเธออย่างจริงจังมาก“พี่สะใภ้”

หลินซินเหยียนกลับไม่ค่อยชินกับความจริงจังของเขา

นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำให้เขาคนที่ตอนไม่ทำงาน จะตามใจตัวเอง แล้วจู่ๆก็จริงจังขึ้นมา？

ซูจ้านไม่พูดอะไร แต่หันข้างให้เธอเข้ามา

หลินซินเหยียนเดินเข้ามา ในห้อง ผ้าม่านรูดไว้อยู่ มีแสงอาทิตย์ส่องเข้ามา สว่างมาก จงจิ่งห้าวนั่งอยู่บนโซฟา ร่างผอมบางทำท่าเอนพิงไปที่โซฟา ไม่พูดอะไร เสิ่นเผยซวนยืนอยู่ตรงหน้าต่าง

บรรยากาศอึมครึมหน่อยๆ

หลินซินเหยียนเดินเข้ามา นั่งข้างกายจงจิ่งห้าว ถามไปก่อนว่า“ทุกคนเป็นอะไรไป？จริงจังกันขนาดนี้？”

จงจิ่งห้าวค่อยๆหันหน้ามา มองเธอ เอาแต่มอง ยังคงไม่พูดอะไร

หลินซินเหยียนคล้องเขาของเขาก่อน เธอไม่ชอบท่าทางที่จงจิ่งห้าวเงียบ มักจะรู้สึกว่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น

สักพักหนึ่ง จงจิ่งห้าวจึงเริ่มพูดอย่างนิ่งๆ“ออกไปกินอะไรมา？”

หลินซินเหยียนหายใจอึดอัด นี่กำลังโกรธที่เธอไปกินข้าวกับไป๋ยิ่นหนิงเหรอ？

คนนี้นี่ ไม่ได้ใจแคบธรรมดาจริงๆ ก็แค่กินข้าวมือหนึ่งไหม？