กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 252

มีเวลาออกไปเที่ยวเล่น หลินซินเหยียนชวนลูกชายออกไปด้วยกัน กลัวว่าเขาจะเล่นเกมตลอดแล้วสายตาจะไม่ดี

และที่บังเอิญก็คือ พวกเขากำลังเดินลงมาก็เจอเข้ากับไป๋ยิ่นหนิงพอดี

ไป๋ยิ่นหนิงมองเห็นทั้งสี่คนเดินออกมาจากลิฟต์พร้อมกัน เขาจึงเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม “จะออกไปข้างนอกกันเหรอครับ”

จงจิ่งห้าวยิ้มเย็น “ประธานไป๋ ยังเกาะติดไม่ไปไหนเลยนะครับ”

ไป๋ยิ่นหนิงเองก็ไม่ได้โกรธอะไร ยิ้ม “ประธานจงก็พูดเกินไป”

เขามองหลินซินเหยียน “ผมรู้จักแถวนี้มีสถานที่หนึ่งเหมาะสำหรับเด็กๆ เดี๋ยวผมพาไปนะครับ”

ไป๋ยิ่นหนิงไม่ได้ถาม แต่ตัดสินใจด้วยตัวเอง “พวกคุณมาในพื้นที่ของผม ผมควรรับรองอย่างดี หากบกพร่องตรงส่วนไหน ขอประธานจงและคุณหลินอย่าถือสาเลยนะครับ”

ไป๋ยิ่นหนิงพูดขนาดนี้แล้ว หลินซินเหยียนเองก็ไม่กล้าปฏิเสธ เธอเหลือบมองจงจิ่งห้าว ยิ้มบางๆ “งั้นต้องรบกวนประธานไป๋แล้วนะคะ”

“ไม่รบกวนเลยครับ” ไป๋ยิ่นหนิงยิ้ม “เดิมผมมาหาคุณ อยากถามว่าจะออกไปเที่ยวเล่นหรือเปล่า ยังไงก็มีเด็กตั้งสองคน อยู่แต่ในโรงแรมคงจะเบื่อแย่”

หลินซินเหยียนยิ้มแห้ง อธิบาย “พอดีจะพาพวกเขาออกไปข้างนอกค่ะ ก็เลยไม่มีเวลา...”

หลินซินเหยียนไม่ต้องอธิบายไป๋ยิ่นหนิงเองก็เข้าใจ เพราะจงจิ่งห้าวไม่ให้เธอออกมาพบ

เพื่อแย่คนขี้หึง เขาจึงเอ่ย “ก่อนที่พวกคุณจะไป เราคงต้องเจอกันบ่อยๆ วันนี้ผมก็ย้ายมาพักที่โรงแรมแล้ว”

“คุณอาไป๋ทำไมต้องมาพักที่โรงแรมครับ เพราะไม่มีที่อยู่เหรอครับ” หลินซีเฉินยืนอยู่ข้างๆ หลินซินเหยียน มือเล็กถูกหลินซินเหยียนจูงเอาไว้

“อืม....” ไป๋ยิ่นหนิงเงียบไปชั่วครู่ “เพื่อให้สะดวกในการดูแลพวกเธอยังไงล่ะ เธอลองคิดดูสิ ฉันเป็นคนไป๋เฉิง เป็นเจ้าของโรงแรมนี้ ฉันอยู่ตรงนี้ พวกเธอจะสบายขนาดไหน”

หลินซีเฉินกะพริบตาปริบๆ เขาไม่อยู่ที่นี่ พวกเธอก็ยังอยู่ดีนี่นา มีเงิน ไปอยู่ที่ไหนก็เป็นคุณชาย

เห็นได้ชัดว่าไป๋ยิ่นหนิงมาเพื่อหม่ามี๊

เมื่อก่อนเขาอยากให้ไป๋ยิ่นหนิงแย่งหม่ามี๊ไปจากพ่อ แต่ตอนนี้ไม่อยากแล้ว

กลัวว่าพ่อกับแม่จะเลิกกันจริงๆ แล้วเขาจะยังมีพ่ออยู่หรือเปล่า

อีกทั้งจงจิ่งห้าวค่อนข้างหล่อ ค่อนข้างมีเงิน ไป๋ยิ่นหนิงด้อยกว่าเล็กน้อย ที่สำคัญคือเขายังเดินไม่ได้

เขาจับมือหลินซินเหยียนเอาไว้แน่น กลัวว่าไป๋ยิ่นหนิงจะแย่งแม่ของเขาไป

“ไปเถอะ นี่ก็เวลาพอสมควรแล้ว เดี๋ยวเราไปเที่ยวก่อนสักหน่อย ค่ำหน่อยจะได้ดูน้ำพุ” ไป๋ยิ่นหนิงเดินนำอยู่ด้านหน้า

ไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนอื่น

เมื่อขึ้นรถ ไป๋ยิ่นหนิงบอก “รถผมจะนำหน้า พวกคุณตามมาก็พอ”

จงจิ่งห้าวมองเขาด้วยสายตาเย็นชา “ไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนนอกจริงๆ สินะ”

ไป๋ยิ่นหนิงยิ้ม “ผมรู้จักคุณหลินมาสักพักหนึ่งแล้ว กับประธานจงก็เคยร่วมงาน แน่นอนว่าไม่ใช่คนนอก”

จงจิ่งห้าวไม่สนใจ เดินขึ้นรถไป

บอดี้การ์ดปิดประตู ปิดกั้นการมองเห็นของไป๋ยิ่นหนิง

ไป๋ยิ่นหนิงถูกเกาหยวนเข็นขึ้นรถของตัวเอง

สถานที่ที่ไป๋ยิ่นหนิงบอกอยู่ห่างจากโรงแรมไม่มาก นั่งรถเพียงสิบนาทีกว่าๆ เป็นอาคารที่ถูกปรับปรุงใหม่

ทางเดินทอดยาวไปตามทะเลสาบที่มนุษย์สร้างขึ้น กระจายทอดยาวไปทั่ว มีความซับซ้อน แม้แต่การแกะสลักเล็กๆ น้อยๆ ก็ใส่ใจ ดูแล้วงดงามมาก

ทางเดินทอดยาวไปสิ้นสุดอยู่ที่บ้านเก่าๆ ประตูงดงามอลังการ คล้ายกำตำหนักของจักรพรรดิในสมัยโบราณ ราวกับเดินทางเข้าสู่สมัยโบราณ

ในทะเลสาบมีปลาคาร์ฟสีแดงอยู่ เรือไม้ตกแต่งด้วยผ้าไหม โคมสีแดง คนพายเรือลอยไปมา

“สามารถนั่งเรือให้อาหารปลาได้นะ” ไป๋ยิ่นหนิงเห็นท่าทางกระตือรือร้นของหลินลุ่ยซีแล้วจึงบอก

“หนูอยากนั่งเรือ ให้อาหารปลา” หลินลุ่ยซีตะโกนด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เด็กน้อยมีความสนใจต่อสิ่งรอบตัวได้ง่าย และพึงพอใจกับอะไรง่ายๆ

แม้จะไม่ใช่สิ่งที่แปลกอะไร แต่เมื่อสนใจแล้ว ก็อยากจะทำ

วันนี้อากาศดี การนั่งเรือให้อาหารปลาก็นับว่าเป็นกิจกรรมที่ผ่อนคลายได้

“ก็ได้ งั้นก็ไปพายเรือให้อาหารปลากันเถอะ เดี๋ยวแม่ไม่ซื้ออาหารปลาก่อน” หลินซินเหยียนให้ลูกชายยืนระอยู่ตรงนั้น