กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 274

หลินซินเหยียนเข้าใจความตั้งใจของจงจิ่งห้าวทันที

“ถ้าอย่างนั้น ต่อจากนี้ก็ให้ฉันออกไปคนเดียวเพื่อล่อเขาออกมา?”

“ไม่ต้อง”

เขาไม่ให้หลินซินเหยียนไปเสี่ยง ถึงแม้ว่าเขามั่นใจว่านัดเดียวก็โดน แต่ว่ายังคงไม่สามารถเอาตัวหลินซินเหยียนไปเป็นเหยื่อล่อ

“ผมจะหาคนมาแทนคุณ.......”

“คุณคิดว่าเหอรุ่ยเจ๋อโง่เหรอ?” หลินซินเหยียนตัดคำพูดเขา “พวกเรารู้จักกันนานมาก เขาคุ้นเคยกับฉันดี ถึงแม้ว่าคุณจะหาคนที่เหมือนกับฉันมาก ก็อาจจะหลอกเขาไม่ได้”

จับตัวเหอรุ่ยเจ๋อไม่ได้ เธอก็ไม่วางใจ เขาเป็นเหมือนระเบิด ไม่รู้ว่าเขาจะระเบิดเมื่อไหร่

เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอและลูกทั้งสองคน เธออยากรีบจัดการเรื่องของเหอรุ่ยเจ๋อให้เรียบร้อย

“ฉันทำเองดีกว่า” เธอมองหน้าจงจิ่งห้าวอย่างจริงจัง เธอรู้ว่าเขากังวลเรื่องอะไร เธอยอมเชื่อใจเขา เชื่อว่าเขาจะปกป้องเธอได้

เห็นเขาลังเล หลินซินเหยียนจงใจพูด “คุณไม่เชื่อมั่นในตัวฉันเหรอ?”

จงจิ่งห้าวมองเธอไปสักพัก พูดเสียงต่ำ “ไม่ต้องยั่วยุผม เตรียมตัวพร้อมแค่ไหน ก็มีเหตุการณ์ที่ไม่อาจคาดคิดเกิดขึ้นได้ ผมจะให้คุณไปเสี่ยงไม่ได้”

หลินซินเหยียนอยู่ในอ้อมกอดเขา “ฉันเชื่อใจคุณ มีเขาอยู่ฉันไม่สบายใจเลย”

จงจิ่งห้าวโน้มตัวไปข้างหลัง หันหน้าไปในที่มืด ทำให้มองไม่เห็นสีหน้าของเขาในตอนนี้ หลินซินเหยียนเงียบ พิงอยู่กลางอกเขา ให้เขาคิดเรื่องนี้ก่อน

ผ่านไปสักพัก เขาก็พูดขึ้นมา “คุณนอนต่ออีกหน่อยนะ”

สองวันนี้เธอไม่ค่อยได้นอน เพราะฉะนั้นเมื่อกี้นั่งไปสักพักก็หลับไปเลย อีกอย่างเมื่อกี้ก็นอนไปแค่ครู่เดียว หลินซินเหยียนรู้ว่าเขาต้องออกไปหาเสิ่นเผยซวนเพื่อจัดการเรื่องนี้ ฉะนั้นเธอจึงนอนลงอย่างเชื่อฟัง

จงจิ่งห้าวห่มผ้าให้เธอ “เดี๋ยวผมก็กลับมา”

“อืม” หลินซินเหยียนไม่ง่วงแล้ว แต่เพื่อให้จงจิ่งห้าว ออกไปอย่างวางใจ เธอจึงหลับตาแกล้งนอน

จงจิ่งห้าวรอเธอหลับสนิท จึงลุกขึ้นออกจากห้อง แต่ไม่รู้เลย พอเขาออกไปทันที คนที่นอนอยู่ก็ลืมตาขึ้นทันที หลินซินเหยียนรู้สึกง่วง แต่พอรู้แผนการของจงจิ่งห้าวแล้ว เธอก็นอนไม่หลับแล้ว

เธอจึงลุกขึ้น เอาผ้าห่มห่อตัวเดินไปริมหน้าต่าง มีหน้าต่างกั้นกลาง เธอก็รู้สึกถึงสายลมอันเหน็บหนาวจากข้างนอกได้

วิ้ววิ้ว ต้นไม้สะบัดไปมา

“ก๊อกก๊อก......”

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้น หลินซินเหยียนเก็บอารมณ์ตัวเอง พูดเสียงเรียบ “เข้ามา”

ประตูถูกผลักออก ฉินยายืนอยู่หน้าประตู ลังเลอยู่สักพักไม่รู้จะเปิดปากพูดยังไง

ทั้งๆที่ตอนมา มีเรื่องอยากจะพูดกับเธอ

หลินซินเหยียนเดินเข้ามา “รีบเข้ามานั่ง ยืนอยู่ตรงนั้นทำไม?”

ฉินยารู้สึกเขิน ไม่รู้ว่าผู้หญิงทุกคนที่เพิ่งเป็นภรรยาคนอื่น จะมีความรู้สึกแบบนี้เหมือนกันหรือเปล่า

หลินซินเหยียนเทน้ำให้เธอ นั่งลงบนโซฟาตรงข้ามเธอ เธอไม่มีประสบการณ์อะไรแบ่งปันให้เธอฟังได้

“ชีวิตแต่งงานของฉันวุ่นวายมาก ไม่มีประสบการณ์อะไรแบ่งปันให้เธอฟังได้ พูดได้แค่ว่า มีวาสนาได้อยู่ร่วมกันได้ ก็รักษาทะนุถนอมไว้ดีๆ”

ฉินยาก้มหน้า ตอบอืมคำเดียว

“ฉันก็ยังเรียกเธอว่าพี่เหมือนเมื่อก่อน” ซูจ้านเป็นเพื่อนรักกับจงจิ่งห้าว ต่างก็เรียกหลินซินเหยียนว่าพี่สะใภ้ แต่เธอไม่อยากเปลี่ยนไปเรียกตามซูจ้าน

เธออยากคบกับหลินซินเหยียนเหมือนเมื่อก่อน

หลินซินเหยียนหัวเราะ “ได้แน่นอน”

เธอรู้สึกว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องเล็ก จะเรียกยังไงก็ไม่เป็นไร ก็แค่พวกเธอไม่เปลี่ยน ความสัมพันธ์นี้ก็ไม่เปลี่ยน จะเรียกยังไงไม่สำคัญ

เวลานี้ คุณย่าพาหลินซีเฉินกับหลินลุ่ยซีเข้ามา เห็นว่าฉินยาอยู่ด้วย รอยยิ้มบนหน้าของคนแก่ก็ยิ้มอย่างมีความสุข

“เสี่ยวยาก็อยู่เหรอ”

ฉินยารีบลุกขึ้น “คุณย่า”

คุณย่าโบกมือ “นั่ง นั่ง” เธอดูฉินยาแล้วรู้สึกดีทุกอย่าง

หลินซีเฉินโดดขึ้นไปบนเตียง ศึกษารูบิคของตัวเอง หลินลุ่ยซีพุ่งเข้าอ้อมกอดของหลินซินเหยียน ไม่รู้ว่าเพราะง่วงหรือเหนื่อย พิงอยู่ในอ้อมกอดของเธออย่างขี้เกียจ”

“แต่พี่อยู่ข้างนอกฉันไม่วางใจ” ฉินยาดึงเธอไว้ “พี่เข้าไปกับฉันเถอะ”

“ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขา เธอเข้าไปก่อนเถอะ ฉันขออยู่คนเดียวเงียบๆสักพัก ขอคิดดูดีๆก่อน”

พูดหลายครั้งก็ไม่ได้ผล ฉินยาจึงเดินเข้าไปอย่างเอือมระอา

ระหว่างเดินก็หันกลับมาดูตลอด ท่าทางห่วงใยเธอ

เข้าไปในโรงแรมแล้ว เธอไม่ได้กลับเข้าห้องนอน แต่ไปหาซูจ้าน ตอนนี้ซูจ้านกับจงจิ่งห้าวกำลังดูสถานการณ์ข้างนอกทั้งหมดในห้องลับแห่งหนึ่ง

เห็นฉินยาเข้ามา ซูจ้านก็ลุกขึ้นเดินไปหา “คุณขึ้นห้องก่อนเถอะ คุณย่ากับเสี่ยวเฉินเสี่ยวลุ่ยอยู่ข้างบน”

ฉินยารู้สึกกังวล “แบบนี้จะล่อตัวเหอรุ่ยเจ๋อออกมาได้จริงเหรอ?”

“ขอแค่เขายังไม่ตายใจจากพี่สะใภ้ เขาต้องออกมาแน่นอน ครั้งแรกไม่ได้ ก็ครั้งที่สอง ต้องมีสักครั้งที่เขาต้องออกมา” ซูจ้านรู้สึกว่าเหอรุ่ยเจ๋อต้องมีโรคหวาดระแวงแน่นอน ไม่อย่างนั้นคงไม่ตามตื๊อไม่เลิกแบบนี้

ฉินยายังกังวล “เขาจะเป็นอันตรายต่อเด็กทั้งสองคนไหม?”

ซูจ้านจับหน้าเธอ “ไม่ต้องห่วง เสิ่นเผยซวนเฝ้าอยู่ข้างบน”

สำหรับเสิ่นเผยซวนแล้ว ฉินยาเชื่อมันในความสามารถของเขา ไม่มีเรื่องของเธอแล้ว เธออยู่รบกวนที่นี่ไม่ได้

ฉินยาหันตัวเดินขึ้นชั้นบน ซูจ้านเดินกลับเข้าไปในห้อง จงจิ่งห้าวยืนอยู่ริมหน้าต่างตลอด แม้แต่ท่าก็ไม่ได้เปลี่ยน นี่ก็ผ่านไปแล้วสามชั่วโมง หลินซินเหยียนนั่งอยู่ท่ามกลางลมหนาวสามชั่วโมง ไม่เห็นแม้แต่เงาของเหอรุ่ยเจ๋อ

“พี่สะใภ้นั่งหนาวอยู่ข้างนอกสามชั่วโมงแล้ว จะกลับเข้ามาก่อนไหม ค่อยต่อพรุ่งนี้?”

ผ่านไปทุกวินาที สีหน้าจงจิ่งห้าวก็เคร่งเครียดขึ้นอีกนิด หลินซินเหยียนไปนั่งหนาวเขาเป็นห่วงยิ่งกว่าใคร เวลาเดียวกันเขาก็มีสติพอ

ถึงแม้เหอรุ่ยเจ๋อจะจับตาดูหลินซินเหยียนอยู่ตอนนี้ ก็อาจจะไม่ออกมา เพราะเขาไม่มั่นใจ ว่าหลินซินเหยียนทะเลาะกับเขาจริงหรือไม่

พอเหอรุ่ยเจ๋อมั่นใจว่าหลินซินเหยียนทะเลาะกับเขา ต้องปรากฏตัวแน่นอน

และแล้วก็ผ่านไปอีกสองชั่วโมง หลินซินเหยียนนั่งจนขาชาแล้ว มือก็เย็นจนแข็งแล้ว

ขณะที่เธอคิดว่าเหอรุ่ยเจ๋อไม่ปรากฏตัวแล้ว ก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏตัวตรงหน้า