กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 410

หลินซินเหยียนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ไม่นานก็ตระหนักได้ว่าเขากำลังพูดถึงอะไร ทำไมเขาถึงรู้เร็วขนาดนี้ เหนือความคาดหมายของเธอ ยังไงเหวินชิงก็เป็นพ่อแท้ๆของเขา ตามนิสัยของจงจิ่งห้าวเขาน่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับเขาแน่

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ คุณไม่ต้องลำบากใจหรอก” หลินซินเหยียนไม่ต้องการให้เขายืนอยู่ข้างไหนทั้งนั้น เขาสามารถที่จะยืนอยู่ข้างนอก ไม่ต้องช่วยใครก็ได้

แต่ถึงแม้เขาจะยืนอยู่ข้างเหวินชิง เธอก็จะไม่ตำหนิเขา ทางนั้นคือพ่อแท้ๆของเขา

หลี่จ้านลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าต่าง หลินซินเหยียนพอจะคิดได้ว่าเขาจะต้องรู้สึกลำบากใจเพราะเรื่องนี้ แต่ว่าเหวินชิงไม่ แต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของเขา

พ่อของเขา……

หลี่จ้านไม่อยากจะคิดถึงเขา นอกเสียจากทำให้เขาผิดหวัง แล้วก็ทำให้ผิดหวัง

“คุณบอกกับพี่ชายฉันได้เลย ถ้ามีอะไรที่ฉันสามารถช่วยได้ ก็ขอให้พูดออกมา” พูดจบหลี่จ้านก็หันหลัง เหมือนเขาจะนึกอะไรขึ้นมาได้อีก จึงหยุดฝีเท้าลงและหันหน้ามามองหลินซินเหยียน “สุขภาพคุณเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นรึยัง?”

หลินซินเหยียนยิ้มแล้วตอบว่า “ดีขึ้นมากแล้ว ไม่ต้องห่วงนะ”

“งั้นก็ดี ไม่เช่นนั้นฉันคงไม่รู้จะบอกกับพี่ชายฉันยังไง ไม่รู้จะบอกเสี่ยวซียังไง” ยังไงหลินซินเหยียนเป็นทุกข์อย่างนี้นั้นก็เพราะว่าเหวินชิง ถึงแม้เขากับเหวินชิงจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีต่อกัน แต่เรื่องที่เขาเป็นพ่อแท้ๆของเขานั้นคงเปลี่ยนแปลงไม่ได้

หลินซินเหยียนถอนหายใจอีกครั้ง ความคับข้องใจของรุ่นที่แล้ว ทำไมจะต้องเกี่ยวโยงมาถึงคนรุ่นนี้ด้วย?

เธอไม่รู้จะใช้คำไหนปลอบโยนหลี่จ้าน มีสิ่งเดียวที่ทำได้คือทำให้เขาผ่อนคลาย “ถ้าอยู่ในประเทศมันเหนื่อยนัก จะไปอยู่ต่างประเทศสักพักก็ได้นะ”

แบบนี้ก็สามารถหลบหลีกปัญหานี้ได้ และไม่ต้องทุกข์ใจเพราะเรื่องนี้

หลี่จ้านยิ้ม “ผมไม่ไปหรอก”

ในเวลานี้เขาจะไปไหนไม่ได้

เขาหลือบมองไปที่ไป๋ยิ่นหนิง เขาไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่เข้ามา นั่งอยู่บนเก้าอี้วีลแชร์ มองหลินซินเหยียนตลอด หลี่จ้านถาม “เขาเป็นเพื่อนคุณหรอ?”

หลินซินเหยียนพยักหน้า

หลี่จ้านวางใจแล้ว หลินซินเหยียนรู้จักก็ดี มิเช่นนั้นเขาไม่ควรพาคนไม่เกี่ยวข้องเข้ามา รบกวนหลินซินเหยียนพักผ่อน

“ผมกลับก่อนนะ” หลี่จ้านใช้ความคิด ยังมีวิธีอื่นอีกไหม ที่จะทำเรื่องนี้จากอาวุธสงครามให้เป็นแค่ผ้าไหมธรรมดา

เขาไม่อยากให้เหวินชิงและจงจิ่งห้าวต้องเป็นศัตรูกัน

“อืม” หลินซินเหยียนตอบเบาๆ

หลังจากที่หลี่จ้านออกไป ไป๋ยิ่นหนิงถึงจะนั่งวีลแชร์เข้าหาเธอ

สีหน้าของเธอไม่ค่อยดี ไป๋ยิ่นหนิงกังวลใจเป็นอย่างมาก “เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ขึ้น ทำไมถึงไม่บอกฉันสักคำ?”

หลินซินเหยียนไม่อยากคุยกับไป๋ยิ่นหนิงในเรื่องนี้ จึงจงใจเบี่ยงเบนประเด็น “ทำไมคุณยังไม่กลับไป?”

“เหวินชิงทำร้ายคุณใช่ไหม?”

ไป๋ยิ่นหนิงกลับไม่หยุด “หลินซินเหยียน เรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กหรือไง?”

。

“เรื่องนี้จะใหญ่หรือเล็ก มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ คุณอย่ามายุ่ง กลับไป๋เฉิงไปเถอะ นี่มันเป็นโคลนตม แค่เอาตัวเข้าไป ถึงอยากจะถอนตัวออกก็ยากแล้ว ” หลินซินเหยียนตอบอย่างจริงใจ

เหวินชิงอยากให้จงจิ่งห้าวแต่งงานกับผู้หญิงตระกูลตระกูลเฉิน ตระกูลเฉินก็ไม่ใช่ตระกูลธรรมดา พวกเขาตอบตกลงจะต้องมีแผนของตนเองแน่ ที่นี่ไม่ใช่ไป๋เฉิง ไม่ใช่ที่ของไป๋ยิ่นหนิง มีแต่จะโดนคนอื่นทำร้าย แล้วไงล่ะ?

ไป๋ยิ่นหนิงมองไปที่นัยน์ตาของเธอ มองลึกเข้าไปเรื่อยๆ “คุณกำลังเป็นห่วงฉันหรอ?”

หลินซินเหยียนมองเขาโดยตรงและพูดอย่างตรงไปตรงมา “คุณเคยช่วยฉัน อย่างน้อยก็เห็นแก่ไมตรีจิต เรื่องบางอย่างที่เกิดขึ้นในเมืองไป๋เฉิง แต่ไม่ใช่คุณโน้มนำ อีกอย่างนี่เป็นเรื่องของฉัน คุณสอดมือเข้ามายุ่งไม่ได้”

ไป๋ยิ่นหนิงยิ้ม “คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันสอดมือเข้าไปยุ่งไม่ได้?” รอยยิ้มของเขาล้ำลึกขึ้น “คุณไม่คิดว่า ความร่วมมือกันของฉันกับจงจิ่งห้าวครั้งนี้ เป็นโอกาสที่ดีที่จะโค่นล้มเหวินชิงงั้นหรอ?”

หลินซินเหยียนหรี่ตา “คุณยังคงไม่ปล่อยสินะ”

“ใช่ ฉันจะไม่ปล่อย ความหวังของฉัน คือล้างแค้นให้กับพ่อบุญธรรม” ไป๋ยิ่นหนิงพูดที่ละคำ หนักแน่นเป็นพิเศษ