กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 417

“นี่ถือว่าเป็นวิธีที่ดี”ในสถานการณ์แบบนี้มันไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

เมื่อใดเหวินชิงกับเฉินชิงร่วมมือกันมักจะมีเหตุร้ายเกิดขึ้นเสมอ นี่ขนาดหลินซินเหยียนกำลังท้องอยู่พวกเขายังดึงเธอเข้าไปเกี่ยวข้องเลย

ทันใดนั้นเองพยาบาลก็ประคองจวงจื่อจิ่นเดินเข้ามา

เสิ่นเผยชวนรีบเข้าไปรับช่วงต่อ

จงจิ่งห้าวมองไปยังคุณหมอที่เดินตามมาแล้วถามขึ้น“อาการเธอเป็นยังไงบ้างครับ？”

“คนไข้ได้รับการตรวจครบหมดแล้ว เดี๋ยวรอผลตรวจออกมาถึงจะสามารถวางแผนการรักษาได้ครับ ”คุณหมอพูดขึ้นแล้วหยุดลงราวกับว่ามีเรื่องกังวลในตัวจวงจื่อจิ่น จากนั้นจึงพูดต่อ“พวกเราออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่าครับ”

จวงจื่อจิ่นนั่งลงบนเตียงไม่พูดไม่จา เธอรู้สถานการณ์ในตอนนี้ของตัวเองดี

จงจิ่งห้าวเดินตามคุณหมอออกมา เมื่อแน่ใจแล้วว่าจวงจื่อจิ่นจะไม่ได้ยินคุณหมอถึงได้พูดขึ้น“อาการของคนไข้ไม่ค่อยดีนัก ถ้าเกิดว่าคนไข้มีความปรารถนาที่อยากจะอยู่ต่ออย่างแรงกล้าล่ะก็ ตอนนี้ทางเรายังมียาบางชนิดที่สามารถรักษาได้ แต่จะใช้เวลานานหน่อยและไม่เป็นอันตรายต่อร่างกายมากนัก คาดว่าน่าจะยื้อชีวิตอยู่ต่อได้อีกสองสามปี แต่ถ้าเกิดว่าคนไข้……หมอเห็นว่าท่าทางของคนไข้ดูค่อนข้างแย่ ”

คุณหมอไม่ได้กลัวเรื่องที่อาการของคนไข้มันแย่ แต่เขากลัวว่าคนไข้จะยอมแพ้และไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วมากกว่า

“ขอบคุณครับ ผมเข้าใจแล้ว ฝากคุณหมอช่วยรักษาเธอด้วย”จงจิ่งห้าวพูดด้วยท่าทีผ่อนคลาย ที่จวงจื่อจิ่นเป็นแบบนี้ เกรงว่าคงเป็นเพราะเห็นหลินกั๋วอันตายแล้ว ความแค้นของเธอคงจะสลายไปหายไปด้วยและความอยากมีชีวิตต่อก็คงลดลง

คุณหมอท่านนี้ดูเด็กมาก เห็นว่าเขาไปเรียนที่ต่างประเทศตั้งหลายปี เชี่ยวชาญด้านโรคมะเร็งระยะสุดท้าย ดูอายุยังน้อยแต่ว่าเก่งมากเลยทีเดียว คุณหมอเอามือดันกรอบแว่นที่สันจมูกขึ้น“นี่เป็นเรื่องที่หมอควรทำอยู่แล้วครับ อีกอย่างทางคณบดีก็ได้แจ้งให้ทราบแล้วด้วย พวกเราจะทำการรักษาให้อย่างสุดความสามารถครับ”

คุณหมอชะงักไปครู่หนึ่ง“หมอยังต้องไปดูคนไข้คนอื่นอีก ขอตัวก่อนนะครับ”

จงจิ่งห้าวพยักหน้ารับ หลังจากที่คุณหมอเดินออกไปเขายังคงยืนอยู่ที่ระเบียงเหมือนเดิมไม่ได้กลับเข้าไปในห้องพักคนป่วย เขาก้มหน้าลงพลางใช้มือนวดระหว่างคิ้วไปด้วย จวงจื่อจิ่นเป็นแบบนี้ทำให้เขาไม่สบายใจ

ลูกชายของเธอตายไปแล้วและตอนนี้เธอก็ได้ล้างแค้นหลินอันกั๋วแล้วด้วย แต่ว่าเธอไม่นึกถึงหลินซินเหยียนบ้างหรอ？

หลินซินเหยียนก็เป็นลูกสาวของเธอ ผ่านความลำบากกับเธอมามากมาย ตอนนี้ตัวเองปล่อยวางได้แล้ว แต่ว่าไม่เคยคิดเลยหรอว่าต่อไปหลินซินเหยียนจะเป็นยังไง？

จงจิ่งห้าวรู้สึกว่าจวงจื่อจิ่นเห็นแก่ตัวเกินไป คิดถึงแต่ตัวเอง ไม่เคยนึกถึงลูกสาวของเธอเลย

เขาถอนหายใจออกมาแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย

จวงจื่อจิ่นหน้าซีดเหลือง ร่างกายผอมโซ ตาโหล ดูไร้ซึ่งอารณ์ เมื่อเห็นจงจิ่งห้าวเดินเข้ามา เธอก็คลี่ยิ้มออก“ขอบคุณนะที่ไม่บอกเหยียนเหยียน”

จงจิ่งห้าวมองไปที่หล่อน“นี่คุณยังเป็นห่วงเธออยู่หรอ？”

จวงจื่อจิ่นตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ไม่คาดคิดว่าจงจิ่งห้าวจะพูดประโยคนี้ออกมา“เธอ……เธอเป็นลูกสาวของฉัน ฉันก็ต้องเป็นห่วงอยู่แล้วสิ”