กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 454

เฉินชิงหันหน้ามามองเหวินชิง “ฉันจะชอบแล้วจะทำไม?”

เหวินชิงถอนหายใจแรง “เห็นทีความสัมพันธ์ของเราคงเดินมาถึงจุดจบแล้วสิ”

“หรือว่าฉันไม่มีสิทธิ์ชอบใครสักคนหรือไง?”

เหวินชิงไม่พูด

เขาไม่ได้บอกว่าชอบไม่ได้ แต่ว่าเขารู้สึกไม่เป็นอิสระ ทั้งสองคนเป็นพี่น้องกันมาหลายปี เขานึกว่าเฉินชิงจะเห็นเหวินเสียนเป็นเสมือนน้องสาว

ไม่เคยคิดเลย ในใจกลับคิด…

“คนเราหากไม่รู้จักพอ ก็จะโลภไม่มีที่สิ้นสุด”

เหตุผลนั้นเฉินชิงเข้าใจดี ทุกข์ใจไม่หายจากความรู้สึกไม่มีความสุข ใจเต้นตุ้บๆเมื่อสมัยยังหนุ่ม ความปรารถนาที่ทนไม่ไหว เป็นความดื้อรั้นที่ไขว่คว้าเอามาไม่ได้

มักจะคิดว่าถ้าหากทั้งสองได้อยู่ด้วยกัน เธอก็จะไม่จากไปไวแบบนี้ ทั้งสองจะต้องใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแน่นอน อย่างน้อย เขาก็รักเธอ จะปกป้องดูแลเธอ มอบความรักแก่เธอ

“ยังดีที่คุณเข้าใจ ตัดสินใจเอาเองเถอะ หากว่าอายุปูนนี้ ลูกเมียหนีหาย จะเป็นที่ขบขันคนอื่นเอา” เหวินชิงหันหลังเดินออกจากห้องหนังสือไป

มานั่งในรถ เขารู้สึกอึดอัดในใจ ผู้ช่วยถาม “กลับบ้านมั้ยครับ?”

“ไปสุสาน” เขาคิดถึงเหวินเสียน อยากไปหาเธอ

ผู้ช่วยขับรถไปทางสุสานเขตชานเมือง เหวินชิงแค่พูดว่าจะไปสุสาน เขาก็รู้ว่าเขาจะไปหาใคร

“รอเดี๋ยว ไปร้านดอกไม้ซื้อดอกไม้สักช่อ ไม่อย่างนั้นหน้าหลุมจะดูเคว้งคว้างเกินไป เธอจะโดดเดี่ยวคนเดียว”

ผู้ช่วยอยู่ตรงสี่แยกไฟแดงหักเลี้ยวรถ

เขาไม่ได้ซื้อดอกเบญจมาศ แต่เป็นดอกไอริสช่อหนึ่ง เหวินเสียนตอนมีชีวิตอยู่ชอบดอกไม้ชนิดนี้

เหวินชิงอุ้มดอกไม้ขึ้นรถ ขณะที่ผู้ช่วยกำลังสตาร์ทรถ เขามองออกไปข้างนอกอย่างไม่ใส่ใจ ก็เห็นเฉิงยู่ซิ่วและหลินซินเหยียน แล้วก็เด็กสองคน ข้างหลังมีบอดี้การ์ดสองสามคนตามมา

“พวกเราออกมาข้างนอกนานไม่ได้ ร่างกายเธอจะไม่ไหว ซื้อเค้กเสร็จเราก็กลับกัน” เฉิงยู่ซิ่วเป็นห่วงสุขภาพของหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนตอบตกลง

เด็กทั้งสองคนบอกว่าอยากกินเครปเค้กมูส เธอคิดว่าออกมาคงใช้เวลาไม่มาก เลยพาเด็กทั้งสองมาด้วย เธอเองก็ถือโอกาสมาสูดอากาศ

“ฉันจะเข้าไปซื้อ พวกเธอรออยู่ที่นี่แหละ” เฉิงยู่ซิ่วเดินเข้าไปในร้านเค้ก

เหวินชิงไม่ได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไร แต่ว่าเห็นพวกเขามีความสุขมาก เขาดึงสายตากลับมาอย่างรวดเร็ว ก้มหน้าลงมามองดอกไม้ในอ้อมแขน ใช้มือลูบเบาๆ

พูดกับตัวเองนิ่งๆว่า “ลูกชายของเธอนี่นะ ไม่เคยทำให้หายห่วงได้เลย”

ขณะนั้นรถก็เคลื่อนออกไป เขายังคงไม่ได้เงยหน้า เพียงแค่ก้มหน้ามองดอกไม้ในอ้อมแขน

เฉิงยู่ซิ่วซื้อเค้กเสร็จแล้วก็ออกมา “เราไปกันเถอะ”

“กลับบ้านไปกินเค้กกัน” หลินลุ่ยซีพูดอย่างตื่นเต้นดีใจ

เฉิงยู่ซิ่วยิ้ม “เธอนี่นะ ท้องเล็กๆจะใส่เข้าไปได้หรอ?”

“ได้ค่ะ ได้ค่ะ” หลินลุ่ยซีกลัวตัวเองจะไม่ได้กิน รีบพูดเน้นขึ้นมา

“ไปขึ้นรถ”

หลินซินเหยียนยืนอยู่หน้าประตูรถ ให้เด็กทั้งสองขึ้นไปก่อน หลินลุ่ยซีราวกับเสียดายที่ออกมาแค่แปปเดียว “ตอนกลางคืนอาจจะมีอะไรสนุกก็ได้”

เฉิงยู่ซิ่วตบก้นน้อยๆของเธอ “พรุ่งนี้ฉันจะพาพวกเธอออกไปเที่ยวกัน”

“งั้นหม่ามี๊จะไปกับเราด้วยมั้ยคะ?” หลินลุ่ยซีหันหน้าไปมองหลินซินเหยียน ดวงตาใสซื่อ เต็มไปด้วยความหวัง

“ฉันพาพวกเธอไปก็เหมือนกันไม่ใช่รึไง? ในท้องของหม่ามี๊มีทารกน้อยอยู่ไม่รู้หรอ?”