กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 475

โทรศัพท์ไม่ได้ถูกวางสาย แต่ก็ไม่มีใครเอ่ยคำใดออกมา

เหมือนกับว่าเป็นเพราะระยะทาง ทำให้ทั้งคู่ไม่สามารถพูดความในใจของตัวเองออกมาได้

เป็นหลินซินเหยียนที่ทนไม่ได้อีกต่อไป จึงฝืนใจตัดสายไป เธอกำโทรศัพท์แน่น มือหนึ่งกดลงไปที่อก พยายามอย่างสุดความสามารถแต่ก็ไม่อาจกลั้นอาการร้องไห้สะอึกสะอื้นของตัวเองเอาไว้ได้ แต่กลับร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ

เหมือนกับว่าเด็กทั้งสองคนที่กำลังหลับอยู่บนรถนั้น ถูกเสียงร้องไห้ของแม่ปลุกให้ตื่น ทำให้ลืมตามองอย่างสะลึมสะลือ ก็เห็นว่าหลินซินเหยียนกำลังร้องไห้อยู่ หลินลุ่ยซีขยี้ตา ก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ " หม่ามี๊ ร้องไห้เหรอคะ "

เมื่อเห็นว่าลูกสาวตื่นมาแล้ว เธอก็เอามือปาดน้ำตาแล้วก็เช็ดริมฝีปากที่แห้งผากนั้น " ตาของหม่ามี๊แค่มีทรายเข้าน่ะจ้ะ ไม่ได้ร้องไห้หรอก "

เด็กน้อยกะพริบตาปริบๆ ในรถมีทรายที่ไหนกัน แม้แต่ลมก็ไม่มี ถึงจะมีทรายแล้วมันจะกระเด็นเข้าตาได้ยังไง

" เสี่ยวลุ่ยเช็ดๆ ให้หม่ามี๊ก็หายแล้วเนอะ " ว่าแล้วเด็กน้อยก็ยื่นมือเล็กๆ ที่มีเนื้อนุ่มนิ่มนั้นขึ้นมา แล้วลูบลงบนดวงตาของเธอเบาๆ

แต่หลินซีเฉินกลับทำตัวเหมือนผู้ใหญ่เช่นเดิม เด็กน้อยพอจะรู้แล้วว่าทำไมหม่ามี๊ถึงร้องไห้ แต่ก็ไม่ได้เข้ามาปลอบ เด็กชายยังคงนั่งนิ่งหันมองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วถอนหายใจเบาๆ

พอถึงช่วงกลางคืน รถก็ขับมาถึงเมืองC หลินซินเหยียนจ่ายเงินหลังลงจากรถ แล้วพาลูกทั้งสองไปพักในโรงแรม ถึงจะดึกมากแล้ว แต่โรงแรมก็ยังมีอาหารสำหรับเซอร์วิดผู้เข้าพักอยู่ หลินซินเหยียนโทรบอกเคาน์เตอร์ ว่าต้องการอาหาร ตอนนี้เธอไม่ได้รู้สึกหิวเท่าไหร่ แต่เพราะในท้องยังมีอีกชีวิตหนึ่งเธอเลยต้องจำใจกินเข้าไป อีกอย่างลูกทั้งสองของเธอ ตอนนี้ดึกมากแล้วก็คงหิวเป็นธรรมดา

เป็นเพราะว่าไม่ได้เอาอะไรมาเลย แล้วก็ยังเป็นกลางดึกอีก เมื่อกินอาหารเสร็จแล้วอาบน้ำอาบท่าให้ลูกเสร็จก็พาเด็กๆ เข้านอนทันที

ลูกทั้งสองนั่งรถมาคงจะเหนื่อยมาก เมื่ออาบน้ำเสร็จก็รู้สึกสบายตัว ไม่นานทั้งคู่ก็หลับไปในอ้อมกอดของเธอ แต่ตัวเธอกลับรู้สึกนอนไม่หลับเลยสักนิด

เมื่อมองทะลุผ้าม่านบางบางที่ปิดไว้นั้นก็ทำให้มองเห็นความสวยงามของค่ำคืนในเมืองแห่งนี้ ทั้งดวงไฟที่สว่างไสว ทำให้เห็นถึงทิวทัศน์ของความเจริญในเมืองแห่งนี้

เมื่อมาถึงเมืองแห่งนี้ก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นัก และยังรู้สึกเป็นห่วงใครคนนั้น ในใจเต็มไปด้วยอารมณ์ร้อยแปดพันเก้าที่ไม่สามารถทำให้สงบลงได้ เรียกได้ว่าเป็นค่ำคืนที่ทำให้นอนไม่หลับเลยทีเดียว

อีกฝั่งก็เช่นกัน ภายในคฤหาสน์ที่ตั้งอยู่อีกเมืองหนึ่ง ใครบางคนกำลังอยู่ในห้องนอนชั้นบนที่ไร้ซึ่งดวงไฟ แสงในห้องนั้นช่างริบหรี่และเลือนราง แต่ก็สว่างพอที่จะทำให้เห็นเงาของใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ ราวกับว่าบนโลกใบนี้เหลือเพียงเขาแค่คนเดียวเท่านั้น ในความเงียบเหงานั้นสะท้อนความโดดเดี่ยวของเขาออกมา

ทันใดนั้นก็มีแสงวาบออกมา ซึ่งมาจากหน้าจอโทรศัพท์ที่ถูกเขากดเปิด เขาก้มลงไปอ่านข้อความที่หลินซินเหยียนเป็นคนส่งมา สายตายังคงเพ่งตรงไปที่ ' เพิ่งจะจากมาแท้ๆ ก็คิดถึงคุณจนแทบจะเป็นบ้า จิ่งห้าว ฉันรักคุณ รักมาก '

ขนตาที่ยาวหนานั้นบังแสงเอาไว้ ทำให้เห็นเป็นเส้นเงาสลัวตามรูป เป็นเส้นละเอียดตัดกัน จะเห็นได้ว่าเงาที่สะท้อนลงมานั้น เหมือนจะเห็นเป็นหยดน้ำเล็กๆ ไหลออกมาจากดวงตา

ชายหนุ่มก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้เช่นกัน ทำได้แต่สะอื้นออกมา " ผมก็คิดถึงคุณเหมือนกัน คิดถึงจนแทบจะบ้าแล้ว "

ในค่ำคืนนี้ มันช่างยาวนานจนแทบจะทนไม่ไหว ถึงแม้จะไม่ได้อยู่เมืองเดียวกัน แต่สภาพจิตใจไม่ได้ต่างกันเลย อารมณ์และความคิดมันพันกันยุ่งเหยิงจนไม่เห็นเป็นรูปเป็นร่าง

ฟ้าเพิ่งจะสว่าง หลินซินเหยียนก็ลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาและใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ลูกทั้งสองคนยังหลับอยู่ เธอจึงลงไปถามเคาน์เตอร์ว่าJKกรุ๊ปอยู่ที่ไหน

ผู้หญิงใส่สูทสีดำที่ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์ ตรงอกขวาก็มีบัตรพนักงานติดอยู่ ผมยาวสีน้ำตาลแดงนั้นถูกรวบไปข้างหลังอย่างสะอาดสะอ้าน เมื่อได้ยินหลินซินเหยียนถามถึงJKกรุ๊ป ก็เลยหันมามองเธอ " คุณเป็นใครเหรอคะ "

คนที่อาศัยอยู่ในเมืองนี้จะต้องรู้ที่ตั้งของกิจการนี้แน่ ที่นี่อาจจะยิ่งใหญ่ บริจาคการกุศลก็ไม่น้อย ในพื้นที่นี้ชื่อเสียงเรื่องลือไปหมด

หลินซินเหยียนยิ้มๆ " ฉันมาจากนอกพื้นที่น่ะค่ะ พอดีมีญาติทำงานอยู่ในนั้น ฉันไม่รู้ว่าจะไปหายังไง ก็เลยมาถามดูค่ะ "

พนักงานเคาน์เตอร์ใช้สายตาสำรวจหลินซินเหยียนพักหนึ่ง เธอยังคงใส่กางเกงตัวนั้นเหมือนเดิม แต่แค่เสื้อตัวนอกเปลี่ยนเป็นอีกตัว ดูไม่ค่อยเข้ากันเท่าไหร่ แต่พอมองดูแล้วเหมือนกับว่าเธอจะไม่มีที่ไป

เธอมัดผมหางม้าไว้ด้านหลัง ใบหน้าก็ดูสะอาดสะอ้านหมดจด แต่เมื่อคืนเห็นว่าตอนนี้เธอมาพักที่นี่ก็พาเด็กสองคนมาด้วย ก็รู้ว่าเธอคงจะไม่ใช่เด็กวัยรุ่นเสียแล้ว มาที่นี่ก็คงจะหาที่พึ่ง หรืออาจจะเจอเรื่องลำบากมาก่อนก็ได้

" ถ้าคุณจะไปก็ให้โบกรถ แล้วบอกกับคนขับว่าคุณจะไปJKกรุ๊ปเขาก็จะพาคุณไปที่นั่นเลย เมื่อวานเด็กสองคนที่คุณพามาคือลูกของคุณเหรอคะ " พนักงานหน้าเคาน์เตอร์อดที่จะถามความสงสัยในใจไม่ได้ เพราะว่าภายนอกเธอดูอายุน้อยอยู่เลย แต่เด็กสองคนนั้นก็ไม่ได้ดูเล็กมาก

หลินซินเหยียนพยักหน้า " ใช่ค่ะ พวกเขาเป็นลูกของฉันเอง "

" โอ้ คุณสวยมากเลยค่ะ แล้วก็ยังดูเด็กด้วย แม่กล้าเชื่อเลยว่าคุณจะมีลูกพี่โตขนาดนี้แล้ว " พนักงานเคาน์เตอร์พูดไปยิ้มไป

หลินซินเหยียนยิ้มตอบกลับไป แล้วขอบคุณจากนั้นก็พูดต่อว่า " มื้อเช้าน่ะค่ะ รบกวนให้พนักงานช่วยเอาไปส่งที่ห้องฉันให้หน่อยนะคะ "