กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 476

ส่วนเรื่องเกี่ยวกับนามสกุลของพวกเด็กๆ หลินซินเหยียนรู้สึกว่าตัวเองควรจะพูดกับลูกของเธอให้ชัดเจน

เธอก็คิดในใจสักพักว่าจะเริ่มพูดยังไงดี พอนึกได้ก็พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลกับพวกลูกๆ " ประเทศของเราก็มีประวัติศาสตร์กว่าห้าพันปีแล้ว เรียกได้ว่า เป็นประวัติศาสตร์ที่ยาวนานจริงๆ ในสมัยก่อนก็จะมีประเพณีดั้งเดิม นั่นก็คือลูกจะต้องใช้นามสกุลเดียวกับพ่อ ก่อนหน้านี้แม่ก็เลยไม่ทันได้บอกลูกว่า แม่กับพ่อของลูกได้ไปเปลี่ยนนามสกุลของพวกลูกแล้ว "

หลินซีเฉินเงยหน้าขึ้นมามองเธอ ในปากก็เคี้ยวอาหารจนละเอียด แล้วกลืนลงไปจากนั้นก็พูดต่อว่า " สิ่งที่แม่จะบอกกับพวกเราคือเรื่องแค่นี้เหรอ "

หลินซินเหยียนพยักหน้า เมื่อเห็นท่าทีเหมือนลูกชาย จะรู้เรื่องแล้ว ก็เลยลองถามกลับไปครั้ง " ลูกรู้ด้วยเหรอ "

เรื่องนี้คงไม่มีใครรู้หรอกหน่า

แต่ทำไมลูกถึงรู้ล่ะ

หลินซีเฉินก็หยิบตะเกียบคีบขนมกวนเข้าไปในปากแล้วเคี้ยวหยุบหยับ " ผมไม่รู้ แต่ผมรู้ว่า เรื่องเปลี่ยนนามสกุลจะช้าจะเร็วก็ต้องเปลี่ยนอยู่ดี แม่ไม่พูดผมก็สังเกตได้ เพราะคนรอบข้างของผม เขาก็ใช้นามสกุลพ่อกันทั้งนั้น มีแค่ผมกับน้องสาวที่พิเศษกว่าคนอื่น แต่ตอนนี้ก็ไม่พิเศษหรือแปลกตรงไหนแล้ว ตอนนี้ก็ไม่มีใครรู้สึกแล้วว่าพ่อแต่งงานเข้าบ้านแม่ "

หลินซินเหยียน " ..... "

ถ้าเด็กคนนี้ทำไมถึงรู้เยอะเสียจริง แม้แต่สำนวนชายแต่งงานเข้าบ้านหญิงก็ยังรู้อีก

หลินลุ่ยซีพี่กำลังมุ่งมั่นกับการกินมาโดยตลอด ได้ยินคำที่พี่ชายพูดออกมาแล้ว ก็กะพริบตาปริบๆ อย่างแปลกใจแล้วถามขึ้นมาว่า" ชายแต่งเข้าบ้านหญิงหมายความว่ายังไงเหรอคะพี่ "

หลินซีเฉินไม่ต้องใช้ความคิดอะไรเพิ่มเติม ก็สามารถตอบออกไปอย่างมั่นใจว่า " ก็ปกติแล้วผู้หญิงจะแต่งงานกับผู้ชายที่มาสู่ขอก็เหมือนกับหม่ามี๊มี พ่อมาสู่ขอนี่คือเรื่องปกติ แต่ถ้าชายแต่งเข้าบ้านผู้หญิงก็คือ ผู้หญิงเป็นฝ่ายสู่ขอผู้ชาย แล้วชายจะต้องไปอยู่บ้านผู้หญิง เช่นเดียวกับที่หม่ามี๊ไปสู่ขอพ่อคุณพ่อก็เลยเรียกได้ว่าเป็นชายที่แต่งงานไปอยู่บ้านผู้หญิงยังไงล่ะ "

เมื่อหลินลุ่ยซีได้ฟังแล้วก็มึนงงสับสนไปหมด อะไรคือเดี๋ยวผู้ชายเดี๋ยวผู้หญิง แล้วใครแต่งงานกับใคร เด็กหญิงตัวน้อยส่ายหัวไปมาเหมือนพยายามปฏิเสธที่จะทำความเข้าใจเรื่องยากๆ พวกนี้แล้ว แต่ถามเอามาว่า " ก็คือตอนนี้พวกเราไม่ได้แซ่หลินแล้วใช่ไหม "

" ก็ใช่น่ะสิ " หลินซีเฉินพยักหน้า แล้วให้น้องสาวไปถามหลินซินเหยียน " เธอก็ไปถามหม่ามี๊สิ "

หลินซินเหยียนมองลูกชายด้วยสีหน้าแววตาที่ขบขัน ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กคนนี้ไปฟังเรื่องพวกนี้มาจากไหนนักหนา

" หม่ามี๊ ที่พวกเราใช้นามสกุลเดียวกับคุณพ่อแล้วใช่ไหมคะ " เด็กสาวตัวจี๊ดในปากยังคงมีอาหารอยู่ เวลาพูดก็มีเสียงแจ๊บๆ

หลินซินเหยียนลูกหัวของลูกสาวอย่างอ่อนโยน ก่อนจะพูดอย่างจริงจัง " ใช่จ้ะ พวกลูก แซ่จง ชื่ออาจจะดูเปลี่ยนไปนิดหน่อย ลูกที่เป็นน้องก็ชื่อจงเหยียนซี ส่วนพี่ชายของลูกชื่อจงเหยียนเฉินวันหลังเวลาที่แนะนำตัวกับคนอื่น ให้ใช้ชื่อนี้นะ เข้าใจไหม "

"แต่หม่ามี๊ยังเรียกชื่อพวกเราเหมือนเดิมเลยนะ ไม่เห็นจะเปลี่ยนตรงไหนเลย " ลูกสาวถามยังอยากรู้อยากเห็น

หลินซินเหยียนถอนหายใจ เด็กคนนี้เปลี่ยนไปมากจริงๆ เมื่อก่อนยังทำงงอยู่เลย ไม่รู้อะไรสักอย่าง ดูแค่เรื่องกินอย่างเดียว ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นช่างพูดช่างจาเสียแล้ว

ถึงมีบางครั้งที่จะดูพูดยากไปบ้าง แต่ว่า ก็ยังดีกว่าเมื่อก่อนล่ะนะ

เธอเลยหันไปมองที่ลูกชาย หรือว่าจะเป็นไปตามประโยคนั้นที่ว่า ' ใกล้ชาติเป็นสีแดง ใกล้หมึกเป็นสีดำ ' ถ้าอยู่กับลูกชายคนนี้ทั้งวัน เธอจะเปลี่ยนตัวเองจนเป็นเหมือนเขาไปอีกคนไหมเนี่ย

" หม่ามี๊เรียกลูกด้วยชื่อนี้มาตั้งห้าปีแล้ว พอเปลี่ยนก็ไม่คุ้นปาก แต่ว่าหม่ามี๊จะพยายามชินกับชื่อใหม่ของพวกลูกนะ " เธอพูดกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น

เด็กสาวตัวน้อยยกนมขึ้นมาดื่มสองสามอึก เพื่อจะกลืนอาหารในปากให้ลื่นคอ " ถ้างั้นหลังจากนี้แม่จะเรียกหนูว่าอะไร เรียกเหยียนซีหรือเรียกซีซีล่ะ "

เด็กน้อยกะพริบตาไปปริบๆ ก่อนจะออกความเห็นอย่างจริงจัง " หนูว่ามันฟังไม่ค่อยลื่นหูเท่าชื่อเก่า "

" ลูกรีบกินเถอะน่า ฟังหลายรอบเดี๋ยวก็ลื่นหูเองนั่นแหละ ขนาดบนโลกนี้มีคนชื่อลูกหมาตัวที่สองเลย พอใครได้ยินบ่อยเข้าเขาก็ชินกันหมดแล้ว "

เด็กน้อยที่เพิ่งจะดื่มนมเข้าไปในปากเมื่อกี้ ก็แทบจะพ่นออกมา ก่อนจะเบิกตาโตยังไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ แล้วมองไปที่หลินซินเหยียน " พ่อแม่ต้องไม่มีความรับผิดชอบแค่ไหนเนี่ย ถึงตั้งชื่อลูกแบบนี้ "

" ไม่มีใครไม่รักลูกของตัวเองบ้างนะจ๊ะ คนสมัยก่อนน่ะ ความคิดอาจจะโบราณคร่ำครึ เขาว่ากันว่าถ้าตั้งชื่อให้ดูต่ำต้อยกว่าหน่อยเด็กคนนั้นก็จะเลี้ยงง่ายเชื่อฟัง " หลินซินเหยียนอธิบายให้ลูกสาวฟังอย่างอดทน เพราะอยากให้เด็กน้อยรู้ว่าบนโลกนี้ไม่มีพ่อแม่คนไหนที่ไม่รักลูกของตัวเองพ่อแม่ จะต่างกันแค่อย่างเดียวก็คือวิธีแสดงออกทางความรักที่ไม่เหมือนกันเท่านั้นเอง

เมื่อกินมื้อเช้าเสร็จแล้ว หลินซินเหยียนก็พาลูกทั้งสองออกไป เพราะว่าไม่ได้มีสัมภาระอะไรก็เลยไม่ต้องเก็บของให้วุ่นวาย ตอนที่เธอออกมาก็หยิบแค่เสื้อคลุมตัวนอกมาหนึ่งตัวเท่านั้น และกระเป๋าถือที่ในนั้นมีเงินและบัตรอยู่ ไม่ว่าจะไปที่ไหนหากไม่มีเงินก็ไม่สามารถอยู่ได้ แถมยังพาลูกสองคนมาด้วยอีก แล้วยังมีของอีกอย่างหนึ่งนั่นก็คือเอกสารที่เหวินเสียนทิ้งไว้ให้เธอ