กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 492

เฉิงยู่ซิ่วเสียชีวิตแล้ว เธอไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงนี้ได้ สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือทำให้ผ้าไหมกวางตุ้งเจริญรุ่งเรืองขึ้น กลับสู่ความรุ่งโรจน์เดิม มันไม่ควรหายไปจากโลกนี่เพียงเพราะใครบางคน

บางทีมีแค่ทำแบบนี้ ใจของเธอถึงจะสบายขึ้นมาหน่อย

ช่าวหยุนขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจความหมายของเธอ หลินซินเหยียนเองก็ไม่ได้อธิบายให้เขาฟัง เรื่องมันซับซ้อนเกินไป ถ้าจะพูดจริงๆ สองสามคำก็อธิบายไม่หมด ดังนั้นเธอก็เลยพูดอย่างล้อเล่นว่า “อารองอย่าขมวดคิ้ว จะดูไม่ดีนะ”

ช่าวหยุนชอบที่คนอื่นชมเขาว่าหล่อ ชมเขาว่ายังหนุ่ม คำพูดของหลินซินเหยียนทำให้เขาหัวเราะได้สำเร็จ “คืนนี้ เรียกทุกคนออกไปกินข้าวเถอะ ฉันมาจัดการเอง เป็นไง？”

เหมือนว่ากลัวหลินซินเหยียนจะปฏิเสธ เขาก็เลยรีบเสริมขึ้นมา “โรงงานทอผ้านี่ก็เข้าสู้เส้นหลักแล้ว ถึงแม้ว่าขนาดจะเล็กแต่ก็พัฒนาอย่างเสถียรภาพ ควรต้องฉลองกันหน่อย เธอว่าล่ะ？”

หลินซินเหยียนไม่ได้ขัดอารมณ์สนุกสนานของช่าวหยุน พูดว่า “ได้ ลุงไปจัดการเถอะ”

“แบบนี้ถึงจะถูก พวกคนงานพวกนี้ ไม่ใช่แค่ให้เงินเดือน อย่างน้อยก็ต้องทำแบบนี้ด้วย แบบนี้พวกเขาถึงจะพยายามในการทำงาน” ช่าวหยุนกดเสียงพูดข้างหูของหลินซินเหยียน

อย่าดูท่าทางของเขาวันๆ เอ้อระเหยลอยชาย ที่จริงแล้วมีความมีความสามารถ แต่ว่านิสัยของเขาก็เป็นแบบนี้

ตอนเย็น 5 โมงทุกคนเลิกงานแล้ว ชั้นสามคนน้อยมีแค่ 11 คน ชั้นสอง 20 คน ทั้งหมดก็ 30 กว่าคน ช่าวหยุนได้เตรียมไว้ 3 โต๊ะ โต๊ะในร้านอาหารหรูและสภาพแวดล้อมก็เป็นชั้นยอด ทุกคนต่างมความสุขมาก

เด็กทั้งสองคนก็รับมาแล้ว นั่งอยู่ข้างเธอและฉินยา เรื่องสังสรรค์หลินซินเหยียนปล่อยให้เป็นหน้าที่ของช่าวหยุน เธอไม่ไหวกับสถานการณ์แบบนี้

คนในโต๊ะของเธอเป็นคนชั้นสามทั้งหมด ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง ไม่ดื่มเหล้าเบียร์ ฉินยาเอาเหล้าขาวที่เปิดวางไว้ตรงหน้าของหลีซิน “ถ้านายดื่มเป็นก็ไม่ต้องเกรงใจ ที่นี่เป็นผู้หญิงกันหมด ไม่มีใครดื่มกับนาย ถ้านายดื่มได้ ก็ดื่มคนเดียวทีละคำสองคำ แต่ว่าก็ไม่ต้องดื่มมากไป เมาแล้วไม่มีใครสนใจนาย”

หลีซินเป็นคนพูดน้อย และไม่ชอบดื่มเหล้า เขาเงยหน้ามองเหล้าที่ฉินยาเอามาแล้วเอากลับไป “ฉันไม่อยากทำให้งานพรุ่งนี้ต้องล่าช้า”

ฉินยายักคิ้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

อีกสองโต๊ะไม่ได้เงียบแบบนี้ มีช่าวหยุนคอยทำให้บรรยากาศดีขึ้น ทางนั้นเป็นผู้ชายทั้งนั้นก็ต้องดื่มเหล้ากันเป็นธรรมดา

จงเหยียนเฉินคีบผักให้หลินซินเหยียน “หม่ามี๊ หม่ามี๊กินเยอะหน่อย”

เธอท้อง 3 เดือนแล้ว น้ำหนักไม่เพิ่มแม้แต่น้อยเลย

เขาเป็นห่วงจะแย่แล้ว

หลินซินเหยียนยิ้ม จับหัวของลูกชาย รู้สึกว่าเด็กคนนี้ไม่ได้เลี้ยงเสียเปล่าจริงๆ ลำบากแค่ไหนก็คุ้มแล้ว พระเจ้าเองก็ได้มอบของขวัญที่ดีขนาดนี้ให้เธอ

จงเหยียนซีเองก็ไม่ยอมแพ้ คีบผักไปวางไว้ในจานของหลินซินเหยียน “หม่ามี๊กินเยอะๆ หน่อย ให้น้องโตไวๆ”

เธอไม่ได้อิจฉาพี่ชาย ต่อจากนี้ไปเธอจะตามพี่ชาย ถึงจะได้เรียนรู้อะไรอีกมากมาย

“หม่ามี๊กินเยอะแล้วอ้วนน่าเกลียด ต่อไปส่งพวกลูกไปโรงเรียน จะรังเกียจหม่ามี๊ไหม？”

เมื่อก่อนเธอเคยเห็นบทความหนึ่งเกี่ยวกับการเลี้ยงเด็กในนิตยสารเล่มหนึ่ง นิตยสารเล่มนั้นชื่ออะไรเธอก็จำไม่ค่อยได้แล้ว แต่ว่าหนึ่งในตั้วอย่างในนั้น ตอนนี้เธอยังจำได้อย่างดี ข้างในนั้นบอกเกี่ยวกับแม่ท่านหนึ่งที่ทำงาน เธอไม่ใช่คนที่ทำงานหนัก เพียงแต่ต้องไปในโรงงาน ปกติแม่สามีเป็นคนไปรับส่งเด็ก มีครั้งหนึ่งที่แม่สามีไม่ทันไปโรงเรียน เธอก็เลยต้องลาหยุดหนางชั่วโมงในการไปรับเด็ก เพราะว่ารีบ เธอใส่ชุดเครื่องแบบที่บริษัทกำหนดในตอนที่ลงโรงงาน โรงงานผลิตเครื่องจักร จะมีน้ำมัน เข้าไปมันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะโดนบนตัว

เธอก็เลยไปรับลูกชายทั้งสภาพแบบนั้นที่โรงเรียนอนุบาล

ตอนที่นั่งอยู่ในรถ ลูกชายบอกกับแม่ว่า “ต่อไปถ้ามารับผม ใส่ชุดที่สะอาดหน่อยได้ไหมครับ？”

มีคนบอกว่าเด็กคนนี้ไม่ชอบคนจนรักคนรวย แต่ไม่ใช่เลย