กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 509

เขายืนมองอยู่อย่างนั้นจนเข้าภวังค์ มองจนรู้สึกหลงใหลและเคิบเคลิ้ม จนอยากจะพุ่งตัวเข้าไปแล้วก็เธอไว้ แล้วบอกกับเธอว่า " ผมคิดถึงคุณ "

พวกเขายิ่งเดินยิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เพียงแค่เขาพูดออกมาเบาๆ พวกเขาก็คงได้ยินเสียงตัวเอง เขามากะทันหันเกินไป รีบมาอย่างรีบร้อน เลยไม่ทันได้คิดว่าจะไปเชิญหน้ากับเธออย่างไร

ก่อนที่พวกเขาจะเจอ ตัวเขาก็เลยยืนหลบอยู่ตรงซอกๆ หนึ่ง

ชีวิตนี้ นี่เป็นครั้งที่เขาขี้ขลาดที่สุดแล้ว เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนที่ตัวเองรัก เผชิญหน้ากับลูก เขาดันถอยออกมาเสียได้

" หม่ามี๊ คืนนี้หนูทำเกี๊ยวน้ำด้วยได้ไหม " เมื่อเดินมาถึงทางเข้าแคบคอนโด จงเหยียนซีก็ดึงแขนของหลินซินเหยียนแล้วถาม

หลินซินเหยียนก้มหน้าลงไปมองลูกสาว ก่อนจะขำแล้วถามออกมา " ลูกทำเป็นด้วยเหรอจ๊ะ "

" ไม่เป็นหรอก แต่หนูก็เรียนรู้ได้นะคะ "

เมื่อน้องสาวพูดออกมา จงเหยียนเฉินก็พูดต่อ " อันที่เธอบ้านก็กินเองแล้วกันนะ "

" หนูทำเอง ก็กินเองสิ เหอะ พี่อยากกินหนูก็ไม่ให้พี่กินหรอก " จงเหยียนซีเชิดหน้าขึ้น แล้วพูดอย่างอวดดี

จงเหยียนเฉินพูดเหมือนจะเป็นห่วง " แล้วถ้าเธอห่อเกี๊ยวออกมา แล้วมันไม่มีไส้มีแต่แป้งจะทำยังไง "

" เป็นไปไม่ได้ พี่ต้องเชื่อใจกันสิ " จงเหยียนซีลากมือพี่ชายไปมา " หนูไม่ได้ไม่เคยห่อเกี๊ยวเสียหน่อย อย่าลืมสิ ว่าเมื่อก่อนหนูก็เคยห่อเกี๊ยวแห้งนะ หนูมีประสบการณ์นะ จะบอกให้ "

ครั้งนี้จงเหยียนซีพูดดาวกับตัวเองเป็นผู้ใหญ่ พูดจบ เจ้าตัวร้ายก็เอามือตบไปที่ไหล่ของพี่ชาย " วางใจเถอะหน่า "

" ที่ฉันจำได้คือพวกแป้งหรือเปล่า ครั้งนี้พ่อไม่อยู่ ไม่มีใครกินที่เธอห่อหรอก ' มีลูกชิ้นระเบิด'ละสิไม่ว่า

" พี่..... " จงเหยียนซีรู้สึกตัวเองถูกทำร้าย ก็ปล่อยมือจากพี่ชาย เปลี่ยนไปจูงมือกับหลินซินเหยียนแทน ให้เธออยู่ฝ่ายเดียวกับตัวเอง " หม่ามี๊ หม่ามี๊ดูสิ พี่ชายนิสัยไม่ดีอ่ะ ชอบไม่ไว้ใจหนู เรายังพูดทำลายกำลังใจหนูอีก คุณครูก็บอกแล้ว ว่าเด็กต้องการกำลังใจและคำชมถึงจะก้าวหน้าได้ พี่ชอบทำลายกำลังใจหนู หนูจะฉลาดน้อยลงไหมเนี่ย "

หลินซินเหยียนอดไม่ได้ที่จะขำออกมา อืม หรือว่าต้องชมมีสักที ไม่งั้น ถ้าความฉลาดลดลงจะทำยังไงล่ะเนี่ย

" เหยียนซีเก่งที่สุดเลยจ้ะ ลูกต้องห่อออกมาได้ดีแน่ "

" ถ้างั้นหม่ามี๊ ผมจะห่อเกี๊ยวด้วย " จงเหยียนเฉินก็พูดขึ้นมา เพราะทั้งหม่ามี๊ทั้งน้องสาวต่างก็ห่อเกี๊ยวกัน แล้วเขาจะทำอะไรล่ะ เขาก็คงต้องร่วมแจมด้วย ไม่ยอมถูกกีดกันให้ออกข้างนอกหรอก

หลินซินเหยียนรู้สึกเอ็นดูเรายิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ " จ้ะๆ ตามใจพวกลูกเลย เพราะหนูอยากทำอะไรก็ทำกันนะ โอเคมั้ยจ๊ะ "

เด็กทั้งสองคำคิกคัก เหมือนจะได้ยินคำพูดที่เอือมระอาออกมาจากปากของหลินซินเหยียน แล้วคิดเรื่องแผงๆ ได้ จึงขำออกมา

เพราะพวกเขาเดินเข้ามาถึงเทพคอนโด เสียงก็เบาลงเรื่อยๆ จนกระทั่งไปไกลไม่ได้ยินเสียงอีก

จงจิ่งห้าวยังคงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ขยับไปไหน จากที่ฟังบทสนทนาของพวกเขาแล้ว ทำให้เขานึกถึงหลินซินเหยียนที่กำลังโกรธ ในขณะที่ลูกทั้งสองกำลังห่อ ' ลูกชิ้น ' แล้วให้เขากินทั้งหมด จุกจนทำให้เขาหลับไม่ได้ทั้งคืน

ตอนนี้คิดถึงมันแล้ว ก็ทำให้นึกถึงความรู้สึกในวินาทีนั้น และเขาก็ยิ้มออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว

ความสุขที่แท้จริง มันง่ายดายเช่นนี้นี่เอง ไม่ต้องมีคำพูดที่ดูสวยรู้ ไม่ต้องมีทิวทัศน์ที่งดงามจนต้องลืมหายใจ แค่ความง่ายดายเช่นนี้ที่คนในครอบครัวได้อยู่ด้วยกัน

เขายืนอยู่ริมถนนมองตึกที่หลินซินเหยียนอาศัยอยู่ ตั้งแต่ฟ้ายังสว่างจนเริ่มมืด เห็นชั้นของตึกนั้นค่อยๆ มีไฟสว่างขึ้นมา

เขาหาที่นั่งแล้วนั่งลง จากนั้นก็ทิ้งสูทไว้บนพื้นข้างๆ แล้วเงยหน้าขึ้น มองอยู่อย่างนั้นเงียบๆ กำลังคิดจินตนาการว่าตอนนี้คนที่อยู่ในนั้นกำลังทำอะไรอยู่ บางทีก็มีเสียงหัวเราะตลกขบขันดังออกมา สงสัยคงจะคิดเรื่องตลกอะไรบางอย่างออกมาได้