กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 510

เมื่อจงเหยียนเฉินกำลังจะเดินไป หลินซินเหยียนที่อยู่ในครัวก็ตะโกนเรียกเขา " เหยียนเฉิน ลูกมาช่วยหม่ามี๊หน่อยได้ไหมจ๊ะ "

" ได้ครับ " จงเหยียนเฉินเดินเข้าไปในครัว หลินซินเหยียนจึงชี้ไปยังหอมเล็กที่อยู่ในตะกร้าจ่ายตลาด " ลูกช่วยหม่ามี๊ ปอกหอมเล็กหน่อยได้ไหมจ๊ะ "

จงเหยียนเฉินหยิบพร้อมๆ ขึ้นมา แล้วใช้ท่าทางตอบกลับหลินซินเหยียน

รอจนจงเหยียนเฉินปอกหอมเล็กเสร็จ หลินซินเหยียนก็ต้มเกี๊ยวสุกแล้ว เธอจึงหยิบหอมเล็กที่ลูกชายบอกเรียบร้อยแล้ว น้ำมาล้าง จากนั้นก็หั่นเป็นชิ้นๆ แล้วก็วางไว้ในชาม จากนั้นก็เอาน้ำซุปของเกี๊ยวเทลงใส่ชามโดยตรง จากนั้นเธอก็ใส่กุ้งแห้งและน้ำมันหมูพร้อมกับหอมเล็กที่หันเป็นชิ้นเล็กเมื่อกี้ลงไป จากนั้นก็ตักน้ำซุป ไปผ่านน้ำร้อนสักพัก แล้วค่อยตักเกี๊ยวใส่ชาม แค่นี้เกี๊ยวน้ำก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย

" ไปล้างมือแล้วมากินข้าวจ้ะ " หลินซินเหยียนพูดกับลูกชาย เธอหยิบชามที่ตัดเกี๊ยวน้ำใส่ลงไปแล้ววางบนจานรอง เวลายกจะได้ไม่ลวกมือ

จงเหยียนเฉินทำจมูกฟุดฟิด ก็ได้กลิ่นหอม แล้วก็ลืมเรื่องที่จะไปดู ' คนบ้า ' ที่ว่านั่นแล้ว เด็กน้อยเดินไปล้างมือแล้วนั่งบนเก้าอี้ที่โต๊ะอาหาร รอที่จะกิน

เป็นเพราะว่าใส่น้ำมันหมูเลยทำให้น้ำซุปหอมขึ้น อีกทั้งใส่กุ้งแห้งลงไปจึงเพิ่มรสชาติเหมือนอาหารทะเลเข้าไปด้วย และแผ่นเกี๊ยวที่ใช้โซดาช่วยจึงทำให้มีความนุ่มเด้ง หลินซินเหยียนตักเกี๊ยวให้ลูกของเธอทั้งสองก่อน จากนั้นที่เหลืออีกชามก็ปากแล้วยกไปให้ช่าวหยุน " ถ้าไม่พอกินก็บอกนะคะ เดี๋ยวฉันจะทำให้คุณต่างหาก "

หลินซินเหยียนเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาเร็วขนาดนี้ ตอนแรกคิดว่าจะกลับมาพร้อมฉินยา ดังนั้นก็เลยไม่ได้เตรียมไว้เยอะ แต่ก็ยังกลัวว่าชามเดียวเขาจะกินไม่อิ่ม

ช่าวหยุนโบกไม้โบกมือ ยิ้มแล้วพูดว่า " ไม่ต้องหรอกไม่ต้อง บนเครื่องบินฉันก็กินมานิดหน่อยแล้ว แค่นี้ก็พอแล้วแหละ แต่เป็นฉันต่างหากที่มาแย่งพวกเธอกินน่ะ "

แล้วเขาก็มองไปที่เด็กน้อยทั้งสองแล้วถามขึ้นมา " พวกเธอกินพอหรือเปล่า "

จงเหยียนซีทำท่าเลียปาก ในใจเกิดความคิดบางอย่าง เด็กน้อยยิ้มหวานหยาดเยิ้มแล้วมองไปที่ช่าวหยุน พูดจาปากหวานราวกับน้ำผึ้ง " คุณปู่ช่าว อีกสักพักหนูกินเกี๊ยวเสร็จแล้ว ถ้าหนูไปเดินเล่นหน่อยได้ไหมคะ "

เด็กน้อยอยากกินไอติม แต่หลินซินเหยียนไม่ยอมซื้อให้เธอกิน เพราะว่ามันเย็นเกินไปไม่ดีต่อระบบย่อยอาหาร แต่ยังไงเด็กน้อยก็ยังอยากกินอยู่ดี

จงเหยียนเฉินมองปร๊าดเดียวก็รู้ทันว่าน้องสาวตัวเองคิดจะทำอะไร ก็เลยพูดขึ้นมาว่า " ผมก็อยากไปเหมือนกัน พาผมไปด้วยนะครับ "

เด็กชายก็อยากกิน โดยเฉพาะกินของร้อนเข้าไปแบบนี้ ก็ยิ่งอยากกินไอติมเข้าไปใหญ่

หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว " พวกลูกแต่ละคนนี่อยากจะทำอะไรกันอีกล่ะ หืม "

" ไอ้หยา กินเข้าไปตั้งเยอะก็อยากไปเดินย่อยข้างนอกนี่คะ " จงเหยียนซีทำปากจู๋ หันไปมองจงเหยียนเฉินแล้วพูดต่อ " ใช่ไหมคะพี่ชาย "

จงเหยียนเฉินสนับสนุนทันควัน " ใช่แล้วครับ กินข้าวเสร็จแล้วไปเดินย่อยมันดีต่อสุขภาพมากเลยนะครับ "

หลินซินเหยียนเหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่ก็ถูกช่าวหยุนสกัดเอาไว้ " ไอ้หยา เด็กสองคนก็อยากออกไป ก็ไปเถอะหน่า มีฉันทั้งคนเธอไม่วางใจหรือไง "

ช่าวหยุนพูดออกมาขนาดนี้แล้ว เธอคงพูดอะไรต่อไม่ได้ เมื่อกินข้าวกันเสร็จแล้ว หลินซินเหยียนเก็บกวาดโต๊ะอาหารชามและตะเกียบ ช่าวหยุนก็เอายูเอสบีอันหนึ่งวางไว้บนโต๊ะ " ฉันให้คุณบันทึกบรรยากาศในงานมา เธอว่างก็ลองดูแล้วกัน บรรยากาศวันงานคึกคักมาก เธอไม่ไปมันน่าเสียดายจริงๆ นะ "

ที่เขามาก็เพื่อจะส่งของชิ้นนี้ให้กับหลินซินเหยียน พอคิดก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ " ไม่เข้าใจเลยจริงๆ เธอลำบากตรากตรำทำงานนี้มาตั้งสองเดือนเต็มๆ จนสุดท้ายมันก็สำเร็จ ทำไมไม่ยอมเปิดเผยหน้าตาสักหน่อยล่ะ "

หลินซินเหยียนก้มหน้า ไม่ได้อธิบายอะไรต่อแค่ตอบเสียงเนิบๆ " อย่าพาเด็กๆออกไปนานนักล่ะ รีบกลับมานะคะ "

ช่าวหยุนตอบรับ " ได้เลย "

หลินซินเหยียนยกชามไปไว้ในครัว เด็กทั้งสองก็ใส่รองเท้าด้วยตัวเอง ตอนนี้ไม่ต้องให้ใครช่วยเหลือแล้ว เพราะต่างคนต่างดูแลตัวเองได้

ช่าวหยุนพาพวกเขาไปข้างนอก ตอนที่ลงลิฟต์ก็พูดขึ้นมาว่า " พวกเธอจะขายยาอะไรในน้ำเต้าอีกล่ะ (คิดจะทำอะไรกันแน่) "

เมื่อเห็นว่าคนขับรถไม่แสดงท่าทีใดๆ ช่าวหยุนก็ถีบลงไปอีกหนึ่งที จนประตูรถยุบลงไปเป็นหลุม " ถ้าไม่อยากตาย ก็ลงมาจากรถเสียดีๆ "

คนขับรถตกใจจนหน้าซีดปากสั่น เปิดประตูรถลงมาด้วยสีหน้าซีดเผือด

ช่าวหยุนปกติเป็นคนที่ยิ้มแย้มแจ่มใส ดูไม่มีนิสัยดุดันแต่อย่างใด แต่พอโกรธขึ้นมาก็เป็นระเบิดได้เช่นเดียวกัน ประเด็นก็คือใครคนนั้นได้เหยียบเส้นที่เขาขีดเอาไว้แล้ว

จงเหยียนซีคือใครอะ นั่นเป็นลูกของหลินซินเหยียน แล้วหลินซินเหยียนคือใคร เธอคนนั้นก็คือลูกสาวของพี่ชายที่เขาเคารพมาโดยตลอด อีกนิดเดียวเพราะไอ้คนคนนี้ ทำให้ต้องเกิดเรื่องอันตรายขึ้น ทำไมเขาถึงจะโกรธไม่ได้ล่ะ

ถ้ามีอันตรายขึ้นมาจริงๆ เขานี่จะรับผิดชอบยังไง

ส่วนทางนี้ จงจิ่งห้าวก็อุ้มจงเหยียนซีที่ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อมาไว้ในอ้อมอก ผ่านไปพักใหญ่เด็กน้อยก็ยังไม่หายตกใจ ยังคงตาค้างปากค้างอยู่อย่างนั้น เห็นได้ชัดว่าคงตกใจอยู่ไม่น้อย

จงจิ่งห้าวหนูไปที่แผ่นหลังของเด็กน้อย แล้วพูดปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน " ไม่เป็นไรนะลูก ไม่เป็นไร แด๊ดดี้อยู่ตรงนี้ ไม่ต้องกลัว "

เสียงร้องของจงเหยียนซี ทำให้ช่าวหยุนที่กำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟดึงสติกลับมาได้ แล้วมองไปที่คนขับรถด้วยสายตาดุดัน " ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉันคงปล่อยแกปางปางตายไปแล้ว ฉันสั่งให้แกยืนอยู่ตรงนี้ แล้วอย่าหนีไปไหน เพราะหน้าคอนโดที่นี่มีกล้องวงจรปิด "

พูดจบช่าวหยุนก็รีบวิ่งมาดูจงเหยียนซี เวลานี้เธอทิ้งตัวอยู่ในอ้อมกอดของจงจิ่งห้าวแล้วร้องไห้เสียงดัง เอาแต่ร้องวอแวว่า " แด๊ดดี้หนูกลัว "

จงจิ่งห้าวจุ๊บไปที่แก้มของเด็กน้อย เพราะเธอร้องไห้จนหน้าอาบไปด้วยน้ำตา รสชาติที่ติดอยู่ที่ปากก็จะออกเค็มๆ หน่อย เขาไม่ได้รังเกียจแต่อย่างใด แต่กลับเต็มไปด้วยความปวดใจ จึงเอาริมฝีปากแนบไปที่ห่างตาของเด็กน้อย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงปลอบใจว่า " ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัวนะ แด๊ดดี้อยู่ตรงนี้ "

เมื่อได้ยินคำว่าแด๊ดดี้สองคำนี้ จงเหยียนซีก็ร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิม ในใจเต็มไปด้วยความสะเทือนใจ