กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 516

ตอนนี้เรื่องที่จะทำให้ทุกคนซุบซิบกัน ไม่มีอะไรจะมากไปกว่าเรื่อง ‘Romantic’ระหว่างซางหยูกับเสิ่นเผยซวน

ซูจ้านเอามือล้วงกระเป๋า แล้วก็ทักเด็กนักเรียนที่กำลังจะเดินสวนกัน “ขอถามหน่อยครับ ห้องครูประจำชั้นเด็กนักเรียนปี 1 อยู่ที่ไหนเหรอครับ？”

เด็กนักเรียนที่กระตือรือร้นชี้ไปที่อาคารสำนักงานที่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก “ตรงนั้นค่ะ ชั้น 3 เดี๋ยวพอขึ้นไปแล้วก็จะเห็นเลย ตรงหน้าประตูมีป้ายเขียนอยู่”

“อ้อ ขอบคุณนะครับ”เขายิ้มและพูดคุยกับนักศึกษาคนนั้น “เมื่อกี้เหมือนกับว่าผมได้ยินพวกเรากำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่ กำลังพูดถึงเรื่องนักเรียนกับเจ้าหน้าที่ตำรวจคนนั้นใช่ไหม? ”

“ใช่ค่ะๆ คุณเองก็ได้ยินมาเหมือนกันใช่ไหม？” เด็กศึกษาผมสั้นคนหนึ่งพูดขึ้นมา และรีบพูดต่อทันที พอพูดถึงเรื่องซุบซิบเธอก็เต็มไปด้วยชีวิตชีวา “ตอนนี้เรื่องนี้มันแพร่ไปทั่วทั้งมหาลัยแล้ว ส่งผลกระทบอย่างมาก ไม่แน่ว่านักศึกษาคนนั้นอาจจะโดนไล่ออกก็ได้”

“ตอนนี้คนทั้งมหาลัยรู้แล้วเหรอ？”ซูจ้านยิ้ม “มันกลายเป็นงานอดิเรกหลังอาหารเย็นไปแล้วใช่ไหม？”

คำพูดของซูจ้านมันแฝงไปด้วยความหมายบางอย่าง นักศึกษาพวกนี้ฟังออกว่ามีความถากถางอยู่ในคำพูดของเขา รอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเธอนั้นก็หุบลงในทันที

ซูจ้านแหงนหน้าขึ้นมองอาคารเรียนที่สง่างาม สภาพแวดล้อมที่หรูหรา มีชื่อเสียง แล้วเขาก็หัวเราะเยาะ “มหาลัยนี้ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษเท่าไหร่นะ ดูเหมือนกับว่าจะสอนนักศึกษาไม่ค่อยดี ในฐานะเป็นมหาลัยตัวเองยังไม่รู้จักปกป้อง ละอยากจะให้คนอื่นมาปกป้องอย่างนั้นเหรอ? ตลกสิ้นดี”

พอพูดจบซูจ้านก็ก้าวเดินไปยังอาคารนั้น

นักศึกษาพวกนั้นหน้าแดงด้วยความอับอาย ความหมายของเขาก็คือ พวกเธอเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ แต่ว่าพอเห็นเรื่องตลกที่เกิดขึ้นในมหาลัยกลับเห็นตัวเองเป็นคนนอก

ท่าทางการมองดูเรื่องตลกของพวกเขา มันดูไม่มีความรับผิดชอบจริงๆ

นักศึกษาผมสั้นพูดอย่างดูถูก “ต่อให้พวกเราอยากจะปกป้องและบำรุงมหาลัยของเราขนาดไหน แต่ว่าในมหาลัยก็ต้องมีปลาเน่าอยู่ดี ที่ทำให้เหม็นไปทั้งบ่อ ถ้าเกิดว่าเป็นฉัน ฉันจะไล่ออก เชือดไก่ให้ลิงดู ดูซิว่าใครจะกล้าทำลายชื่อเสียงของมหาลัยอีก”

บางคนก็รู้สึกว่าเธอพูดถูก แต่บางคนก็คิดว่าพวกเขาเอาตัวเองเป็นใหญ่เกินไป ยังไงมันก็แค่รูปเพียงรูปเดียว ไม่แน่ว่ามันอาจจะมีความในใจซ่อนอยู่ในนั้นก็ได้?

“ไปกันเถอะ”นักศึกษาคนหนึ่งกลัวว่าจะเกิดเรื่องขึ้น ก็เลยออกปากเร่ง แล้วคนกลุ่มนั้นก็เงียบเชียบพร้อมกับเดินออกไปจากพื้นที่มหาลัย

ในตอนนี้เองซูจ้านก็หาห้องครูประจำชั้นนักศึกษาปี 1 เขายกมือขึ้นเคาะประตู แล้วก็มีเสียงดังขึ้นมาจากด้านในอย่างรวดเร็ว “เข้ามา”

ซูจ้านผลักประตูเข้าไป มีโต๊ะทำงานหลายตัว แต่ว่ามีเพียงโต๊ะทำงานโต๊ะหลังสุดเท่านั้นที่มีคนอยู่ ชายวัยกลางคนคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ เขาใส่แว่น แม้ว่าจะนั่งอยู่ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเขาตัวไม่ค่อยสูงเท่าไหร่ ใบหน้าของเขาดูเข้มงวดเป็นพิเศษ ส่วนซางหยูก็ยืนก้มหน้าอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขา

ซูจ้านเดินเข้ามา ครูประจำชั้นก็มองหน้าเขา “คุณเป็นใคร? ”

เขาชี้ไปที่ซางหยู “ผมมาหาเธอครับ”

พอได้ยินเสียงซางหยูก็เงยหน้าขึ้นมา พอเห็นซูจ้าน แววตาที่ไร้วิญญาณของเธอก็กลับมามีชีวิตชีวาในทันที เธอถูกครูประจำชั้นเรียกมาที่ห้องทำงาน แล้วก็ดุเธอมาทั้งเช้าแล้ว เดิมทีเธออยากติดต่อเสิ่นเผยซวน อยากรู้ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง

ซูจ้านคือเพื่อนของเขา เขาต้องดูอย่างแน่นอนว่าตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง ดังนั้นก็เห็นได้ชัดว่าเธอรีบร้อนมาก

ครูประจำชั้นขมวดคิ้วเข้าหากัน มองหน้าซางหยูด้วยสีหน้าที่แย่มาก “เธอไม่มีญาติอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ? แล้วเขาเป็นใครกัน? ”

“ผมเป็นญาติห่างๆ ของเธอครับ”ซูจ้านเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างๆ ซางหยู เขามองครูประจำชั้นแล้วถามว่า “มหาลัยมีแผนการจัดการยังไงกับเรื่องนี้ครับ？”

ครูประจำชั้นขยับแว่น “เรื่องนี้ต้องประชุมเพื่อปรึกษาหารือกัน ผมมีความหวังกับนักศึกษาซางหยูคนนี้มาก คะแนนของเธอยอดเยี่ยมมาโดยตลอด เธอดีในทุกๆ ด้าน เรื่องนี้มันทำให้ผมรู้สึกประหลาดใจ และก็ผิดหวังเป็นอย่างมาก”

ซูจ้านมีท่าทีจริงจังขึ้นมา ทำให้เกิดความรู้สึกน่าเชื่อถือ

“ได้ แต่ว่าต้องให้ผมติดต่อพวกคุณได้ตลอดเวลานะ”ถ้าเกิดว่าเจอเรื่องที่ต้องการพวกเขาขึ้นมา ติดต่อไม่ได้ก็จะเกิดเรื่องยุ่งยากอีก

“ถ้าอย่างนั้น ผมทิ้งเบอร์ผมไว้ให้แล้วกัน ถ้าเกิดว่าติดต่อซางหยูไม่ได้ก็โทรหาผมได้เลยครับ”ซูจ้านพูด

“ก็ได้”คุณครูส่งกระดาษและปากกาให้เขา ตอนที่ซูจ้านกำลังเขียนเบอร์ให้อยู่นั้น คุณครูก็พูดขึ้นมาว่า “ในเมื่อคุณคือญาติของเธอ ผมคิดว่าคุณต้องใส่ใจกับเธอมากขึ้น ถึงแม้ว่านักศึกษามหาลัยจะถือว่าเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่ว่าประสบการณ์ในสังคมอย่างน้อย อาจจะโดนหลอกได้ง่าย”

“ผมจะระวังครับ”ตอนนี้ซูจ้านทำท่าทางเหมือนผู้ปกครอง “ขอบคุณคุณครูที่เป็นห่วงเธอนะครับ”

คุณครูโบกมือ “มันเป็นเรื่องที่ผมควรทำอยู่แล้ว”

“ผมขอเสนอความคิดเห็นอย่างหนึ่งได้ไหมครับ? ”พอซูจ้านเขียนเบอร์เสร็จแล้ว ก็ส่งกระดาษให้คุณครูและอธิบายว่า “คือว่าแบบนี้ครับ เมื่อกี้ตอนที่ผมกำลังเดินมาหาคุณ ได้ยินนักศึกษากลุ่มหนึ่งของมหาลัยกำลังพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมคิดว่า ก่อนที่จะหยุดคนนอกนั้น ควรเริ่มที่ตัวเองก่อน ถ้าเกิดว่าพวกของเราเองยังเห็นว่ามันเป็นเรื่องสนุก แล้วพวกเราจะไปห้ามคนอื่นได้ยังไงกันครับ？”

คุณครูมองหน้าซูจ้าน แววตาของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชม รู้สึกว่าเขาคือคนที่พึ่งพาได้ สิ่งที่เขาพูดมันตรงประเด็นและมีเหตุผล

“ผมจะรีบรายงาน ไม่อนุญาตให้นักศึกษาคุยถึงเรื่องนี้อีก”

ซูจ้านพยักหน้าให้คุณครู แล้วก็พาซางหยูออกไป พอเดินออกมาจากห้องทำงาน ซางหยูก็ถามอย่างร้อนใจ “เขาเป็นยังไงบ้างคะ? ฉันได้สร้างความเดือดร้อนให้เขาไหม? ”

“เธอยังมีเวลาไปเป็นห่วงเขาอีกเหรอ? ไม่ได้คิดเลยเหรอว่าจะทำยังไงกับตัวเองต่อ ？”ซูจ้านรู้สึกประทับใจกับท่าทางของซางหยูในตอนนี้มาก