กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 532

ผ้าม่านสีขาวเผยให้เห็นแสงอ่อนๆ แต่กลับไม่เห็นสายตาที่กำลังมองมาที่ตัวเอง เขาเม้มปากแน่น นี่มันเป็นแค่ภาพลวงตายังงั้นเหรอ?

ตอนนี้เธอน่าจะช็อกกับการปรากฏตัวของซูจ้านอยู่ใช่มั้ย?

แผ่นหลังของหลินซินเหยียนพิงกำแพงข้างหน้าต่าง เธอหยุดสั่นไม่ได้ มือทั้งสองกุมหัวใจของตัวเองไว้ เหมือนกับว่ามีก้อนหินก้อนใหญ่อยู่ในนั้น ทำให้เธอหายใจไม่ออก

เธอพยายามสูดหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่ ถึงได้ไม่ขาดอากาศหายใจ แต่ว่าเธอไม่สามารถห้ามความรู้สึกเป็นร้อยเป็นพันที่ผสมปนเปอยู่ในหัวใจของตัวเองได้เลย

วินาทีที่เห็นเขา มันเป็นความสุข และก็ซับซ้อน

เธอหลับตาลง ตัวสั่นอยู่นานกว่าจะสงบลงได้

ที่เขาไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเธออย่างชัดเจน น่าจะเพราะว่ายังจัดการเรื่องของเหวินชิงได้ไม่เรียบร้อยสินะ

เธอลืมตาขึ้น ยื่นมือออกไปอยากจะเปิดผ้าม่านเพื่อมองเขาต่ออีกหน่อย แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม มือของเธอกลับหยุดนิ่ง

มือของเธอค้างอยู่กลางอากาศ สุดท้ายก็เก็บมือกลับไป

เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองลังเลเรื่องอะไร หรือว่ากำลังหวาดกลัว กลัวว่าตัวเองจะคิดฟุ้งซ่าน

เธอค่อยๆ เก็บมือกลับมาช้าๆ

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามรวบรวมอารมณ์แล้วก็ไปเก็บเสื้อผ้าให้ลูกทั้งสองคนต่อ

เสื้อผ้าสำหรับหน้าร้อนนั้นไม่ค่อยกินพื้นที่ในกระเป๋าเท่าไหร่นัก หลังจากมาที่เมือง C เธอก็ไม่ได้พาลูกๆ ไปที่ไหนเลย เพราะฉะนั้นที่บ้านก็เลยไม่ได้มีกระเป๋าเดินทาง เธอก็เลยใช้กระเป๋าถือแทน

พอเก็บข้าวของเสร็จแล้วเธอก็เดินออกมา ซูจ้านกำลังพูดคุยกับเด็กทั้งสองคนอยู่

พอเห็นว่าเธอออกมา ซูจ้านก็ยืนขึ้น

หลินซินเหยียนยื่นกระเป๋าให้เขา

“สองสามวันก็พาพวกเขากลับมาแล้วล่ะ” ซูจ้านพูด เพราะว่าจะไปเยี่ยมจงฉีเฟิงที่ไป๋เฉิง ตอนนี้เขาถึงได้พาเด็กสองคนไป

จงจิ่งห้าวให้ซูจ้านบอกเธอว่าแค่ไม่กี่วันเท่านั้น

เพราะจงจิ่งห้าวรู้ดีว่า ถ้าเทียบกับเขาแล้ว หลินซินเหยียนจำเป็นต้องมีลูกอยู่ข้างๆ มากกว่า ตอนที่เธอยังไม่รู้ว่าพ่อของเด็กทั้งสองคนเป็นใครนั้น ก็ยอมที่จะเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวแล้วคลอดพวกเขาออกมา ก็สามารถพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเธอรักพวกเขามากแค่ไหน แล้วยิ่งไปกว่านั้นหลังจากที่คลอดพวกเขาออกมาแล้ว เธอก็ไม่เคยแยกจากพวกเขาเลยสักครั้ง

ความรู้สึกของเธอต้องมากกว่าของเขาอยู่แล้ว

“จะมากกว่าสองสามวันก็ไม่เป็นไรหรอก พวกเขาสองคนน่าจะคิดถึงพ่อเขาเหมือนกัน” หลินซินเหยียนยิ้ม “วันนี้รีบไปใช่มั้ย? ”

ซูจ้านพยักหน้า “อืม”

เธอมองไปที่ลูกทั้งสองคน “ลูกๆ มานี่หน่อย”

“หม่ามี๊” เด็กทั้งสองคนพุ่งเข้ามา แล้วก็กอดขาข้างซ้ายและขวาของเธอ

หลินซินเหยียนลูบหัวเด็กน้อยทั้งสอง “บอกว่าคิดถึงพ่อกันไม่ใช่เหรอ ตอนนี้จะได้ไปเจอแล้ว ดีใจมั้ย? ”

“อืมๆ ” จงเหยียนซีพยักหน้าหลายครั้ง

“แต่ว่าผมก็ไม่อยากแยกกับหม่ามี๊” จงเหยียนเฉินเอาหน้าถูขาเธอ

ซูจ้านเห็นว่าเด็กทั้งสองคนไม่อยากแยกจากหลินซินเหยียน ก็ปลอบใจว่า “อีกไม่กี่วันเดี๋ยวอาก็พาพวกหนูมาส่งแล้ว ตอนนี้พวกเราไปกันเถอะ พ่อของพวกหนูคงอยากจะเจอพวกหนูจะแย่แล้ว”

“หม่ามี๊” จงเหยียนเฉินยังคงไม่อยากแยกกับแม่ของตัวเอง ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะว่าต้องไปหาคุณปู่ เขาก็จะไม่มีทางแยกกับหม่ามี๊อย่างแน่นอน และก็ไม่ปล่อยให้หม่ามี๊ต้องอยู่คนเดียวด้วย”

“พอแล้ว รีบไปกันได้แล้ว ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้กลับมากันสักหน่อย” หลินซินเหยียนส่งพวกเขาให้กับซูจ้าน “รบกวนนายช่วยดูแลพวกเขาทั้งสองคนด้วยนะ”

“ไม่ได้รบกวนเลย” ซูจ้านจับมือจงเหยียนซี แล้วก็มองหน้าหลินซินเหยียน “พี่สะใภ้ พวกเราไปก่อนนะ”

หลินซินเหยียนตอบรับเบาๆ ตอนที่พวกเขาเดินไปถึงหน้าประตูนั้น หลินซินเหยียนก็นึกถึงฉินยาที่กลับไปที่ห้องของตัวเอง แล้วก็เรียกเขาไว้ “ซูจ้าน”

“หืม? ” ซูจ้านหันกลับมา

แต่ว่าหลินซินเหยียนก็ส่ายหน่าอย่างรวดเร็ว “ไม่มีอะไรหรอก เดินทางดีๆ นะ”

เดิมทีเธออยากจะบอกซูจ้านเกี่ยวกับเรื่องของฉินยา แต่ว่าก็รู้สึกว่ามันไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่

ซูจ้านตอบว่าโอเค แล้วก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกว่าเขาควรจะพูดอะไรกับเธอหน่อย “เหวินชิงเข้ามอบตัว……”

“ฉันไม่อยากรู้เรื่องพวกนี้” ซูจ้านยังพูดไม่ทันจบ หลินซินเหยียนก็ตัดบทเขาซะก่อน

ตอนนี้เธอแค่อยากใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างสงบๆ ทำเรื่องที่เธออยากจะทำให้มันดี

หัวใจเธอหนักอึ้งไปหมด

เธอได้แต่นั่งเงียบๆ อยู่แบบนั้น

นาฬิกาบอกเวลาบนผนังผ่านไปเรื่อยๆ เวลาก็ค่อยๆ ผ่านไปทีละนิด

ฉินยาเดินออกมาจากห้องนอน เห็นหลินซินเหยียนนั่งอยู่ตรงนั้น เธอไม่ได้พูดอะไรได้แต่เปิดตู้เย็นแล้วหยิบน้ำเปล่าออกมา ดึงเก้าอี้ออกและนั่งลงไป

เธอคิดว่าถึงแม้ว่าเธอจะไม่พูดอะไร หลินซินเหยียนก็คงจะค้นพบอยู่แล้ว

การปรากฏตัวของซูจ้าน พิสูจน์ให้เห็นว่าจงจิ่งห้าวรู้สถานที่แห่งนี้

“ทำใจไม่ได้สินะ？”ฉินยาถาม

“นิดหน่อย ยังไม่เคยห่างกันเลย แต่ว่าเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ยังไงพวกเขาก็เป็นลูกของเขาเหมือนกัน แค่การที่ฉันพาพวกเขาออกมาก็ถือว่าเป็นการเห็นแก่ตัวมากแล้ว”

ตอนที่เขาต้องการคนอยู่ข้างๆ มากที่สุด เธอไม่แม้แต่ทิ้งลูกไว้ให้เขาเลยด้วยซ้ำ

“ไม่นานก็กลับมาแล้ว แล้วอีกอย่างตอนนี้เธอก็ไม่ได้ตัวคนเดียวซะหน่อย”ฉินยามองไปที่ท้องของเธอ

หลินซินเหยียนก้มหน้า พยายามฝืนยิ้ม “ใช่ ฉันไม่ได้ตัวคนเดียว ฉันยังมีเขาอยู่”

มีเรื่องบางอย่างอยู่ในใจ เธอไม่ค่อยมีอารมณ์อยากจะพูดคุยเท่าไหร่ หลังจากนั้นหลินซินเหยียนก็กลับไปที่ห้องนอน เธอนั่งอยู่ข้างเตียงแล้วก็มองออกไปที่หน้าต่าง

เขารู้จักที่นี่ แสดงว่าคืนนั้นอาจจะไม่ใช่ความฝัน แต่ว่ามันเคยมีอยู่จริงๆ

เธอหันกลับไปมองเตียงที่ยุ่งเหยิง เอนตัวลงนอน แต่ว่าทำยังไงก็นอนไม่หลับ

ความเหงาที่ไม่เคยมีมาก่อนถูกปกคลุมไปด้วยค่ำคืนที่มืดมิด

ลูกๆ ไม่อยู่ข้างๆ เธอ เธอก็ทุ่มเททั้งตัวและหัวใจให้กับงาน เพราะว่าได้รับออเดอร์ผ้าไหมกวางตุ้งมาเยอะมาก โรงงานเดิมก็ไม่สามารถจัดหาให้ได้แล้ว ภายใต้การช่วยเหลือจากช่าวหยุน เธอก็สามารถขยายขอบข่ายได้

ตอนกลางวัน ฉินยาเอาพัสดุมาให้หลินซินเหยียนจากบ้าน

เธอออกแบบชุดแต่งงานสไตล์จีนให้กับลูกค้า เธอทิ้งแบบไว้ที่บ้าน ตอนกลับไปเอารปภก็บอกว่ามีพัสดุส่งถึงพวกเธอ เธอลองอ่านดูก็พบว่ามันเป็นของหลินซินเหยียนก็เลยหยิบมาให้

“ช่วงนี้ฉันไม่ได้ซื้ออะไรเลยนะ” แล้วใครส่งพัสดุมาให้เธอกัน?