กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 573

รถของไป๋ยิ่นหนิงถูกผ่านการดัดแปลงมาแล้ว ดังนั้นแค่เห็นเพียงแวบเดียวพวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร

หลินซินเหยียนรู้ตัวดีเธอหันไปมองจงจิ่งห้าว เมื่อเห็นว่ารถของไป๋ยิ่นหนิงจอดอยู่สีหน้าของเขาก็นิ่งสุขุมลงอย่างที่คิดไว้จริงๆ

เธอยื่นมือไปจับมือเขาไว้“พวกเราลงไปพร้อมกันนะ”

จงจิ่งห้าวหันมาสบตาเธอ หลินซินเหยียนฝืนยิ้มให้เขา“เดี๋ยวฉันจะไปพูดกับเขาให้รู้เรื่อง”

“เขาจะฟังหรอ？”จงจิ่งห้าวแค่นเสียงหึออกมาก“เขามันคนปลิ้นปล้อน”

เธอหลุดขำออกมานิดหน่อยเพราะรู้สึกว่าเวลาที่จงจิ่งห้าวโกรธแล้วพ่นคำหยาบออกมานั้นน่ารักมาก

เธอจับมือจงจิ่งห้าวไว้แน่นแล้วพูดด้วยท่าทางจริงจัง“เชื่อฉันสิ”

จงจิ่งห้าวมองเธอโดยไม่พูดอะไรออกมา นี่ถือเป็นการยอมรับเป็นนัยๆแล้ว

เขาเปิดประตูลงรถไปก่อน จากนั้นก็เดินมาเปิดประตูให้เธอ หลินซินเหยียนก้มหัวลงแล้วคว้าแขนเขาไว้

“พวกเขากลับมาแล้ว”โจวฉุนฉุนยืนอยู่ข้างหลังไป๋ยิ่นหนิง พอเธอเห็นพวกเขาลงรถก็เลยพูดขึ้น

ไป๋ยิ่นหนิงเห็นอยู่ ที่จริงในใจเขาก็รู้สึกหวั่นไหวแต่ทว่าใบหน้าของกลับนิ่งสงบ และมักจะมีรอยยิ้มบางๆอยู่บนใบหน้าเสมอ“ฉุนฉุนเข็นผมไปหน่อย”

โจวฉุนฉุนเข็นไป๋ยิ่นหนิงไปอย่างว่านอนสอนง่าย

“พวกเรามาขอโทษ”เมื่อมาถึงตรงหน้าของพวกเขาไป๋ยิ่นหนิงก็เอ่ยปากพูดก่อน

ไม่มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าของหลินซินเหยียนเลย แถมเธอยังดูโกรธมากๆด้วย“ที่จริงคุณก็ควรขอโทษ คุณสร้างปัญหาให้ฉันมากมาย และวันนี้คุณก็ทำให้ฉันอับอายขายหน้าจนถึงที่สุด ถูกคนเข้าใจว่าเป็นมือที่สาม ความรู้สึกแบบนี้มันแย่เป็นบ้าเลย”

“ขอโทษ……”

“ถ้าเกิดว่าอยากจะขอโทษที่สร้างปัญหาให้กับฉันจริงๆล่ะก็ คุณก็ไม่ควรจะมาให้ฉันเห็นหน้าอีก”หลินซินเหยียนพูดอย่างชัดเจน ถึงแม้จะดูไม่ไว้หน้าไปหน่อย แต่แบบนี้แหละมันถึงจะดีต่อทั้งสองฝ่าย

ยังไงต่างคนก็ต่างแต่งงานแล้ว เพราะงั้นทุกคนจำเป็นต้องให้เกียรติกับคู่ของตัวเอง！

ไป๋ยิ่นหนิงก็แต่งงานแล้ว เขาควรจะดูแลและทำตัวดีๆกับภรรยา ไม่ใช่ว่ามาคิดเรื่องอื่นอยู่ในใจ เธอไม่ชอบไป๋ยิ่นหนิงที่เป็นแบบนี้เลย

ไป๋ยิ่นหนิงรู้ตั้งแต่ตอนที่เธอกดวางสายแล้วว่าครั้งนี้เธอคงโกรธจริงๆ“ผมสัญญาว่าจะไม่มีครั้งหน้าอีก ที่ผมกับฉุนฉุนมาก็เพราะตั้งใจจะมาขอโทษเรื่องที่เกิดขึ้นในห้างวันนี้”

ท่าทางและคำพูดของหลินซินเหยียนเด็ดขาดมาก“ฉันรับคำขอโทษแล้ว และเรื่องในวันนี้ก็ถือเป็นสัญญาณเตือนอย่างหนึ่งสำหรับพวกเราว่าพวกเราต่างก็แต่งงานแล้ว ต่างคนต่างก็มีครอบครัวของตัวเอง และเพื่อคู่ของเรา พวกเราจำเป็นต้องมีเส้นแบ่ง ถือว่านี่เป็นบทเรียนเตือนใจของทุกคนนะ”

พูดจบเธอก็เงยหน้ามองจงจิ่งห้าว ใบหน้าที่เคร่งขรึมเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนลงทันที“พวกเราเข้าไปข้างในกันเถอะ”

จงจิ่งห้าวโอบเอวเธอไว้พลางพูดเสียงหวาน“ได้เลยครับ”

เขาไม่แม้แต่จะมองไป๋ยิ่นหนิงเลยด้วยซ้ำ ทำเหมือนกับว่าไป๋ยิ่นหนิงเป็นเพียงแค่อากาศ

“เดี๋ยวก่อน”

ขณะที่พวกเขากำลังจะเดินออกไป โจวฉุนฉุนก็เรียกพวกเขาไว้ เธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหลินซินเหยียน“แม่ของฉันทำโทรศัพท์ของคุณพัง เพื่อเป็นการขอโทษฉันเอามาคืนค่ะ หวังว่าคุณจะรับคำขอโทษของพวกเราไว้และรับโทรศัพท์เครื่องนี้ไป”

เธอกะพริบตาปริบปริบมองมาที่หลินซินเหยียน“วันนี้ต้องขอโทษจริงๆนะคะ แม่ของฉันคงรักฉันมากเกินไปถึงได้ทำตัวไร้เหตุผลแบบนั้น และตอนนี้หล่อนก็รู้แล้วว่าตัวเองใจร้อนเกินไป”

เธอถือถุงโทรศัพท์ยื่นให้หลินซินเหยียน“ได้โปรดรับไว้เถอะนะคะ”

หลินซินเหยียนไม่ได้รับมาในทันที อันที่จริงเธอไม่อยากรับไว้

เพราะว่าเธอต้องแบ่งเส้นระหว่างตัวเองกับไป๋ยิ่นหนิง เพื่อที่ทุกคนจะได้สบายใจ

“พี่คะรับไว้เถอะนะ ไม่งั้นฉันคงไม่สบายใจแน่ๆ”โจวฉุนฉุนพูดด้วยความจริงใจ“ใครๆก็ว่าฉันโง่ ไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนกับฉันเลย แต่ว่าพี่เป็นเพื่อนของไป๋ยิ่นหนิง เพาะงั้นก็เลยถือว่าเป็นเพื่อนฉันด้วย หวังว่าพี่จะยกโทษให้พวกเรานะคะ”

ถึงหลินซินเหยียนจะใจร้ายกับไป๋ยิ่นหนิง แต่เธอก็ไม่อาจใจร้ายกับโจวฉุนฉุนได้ เธอยื่นมือออกไปรับโทรศัพท์มา“ฉันบอกว่าฉันรับคำขอโทษแล้ว”

โจวฉุนฉุนยิ้มออกมา“ขอบคุณค่ะพี่”

“พวกเรายังไม่ได้ทานข้าวเลย ขออยู่ทานข้าวกับพี่ที่นี่ได้ไหมคะ？”โจวฉุนฉุนพูดตามที่ไป๋ยิ่นหนิงเคยสอนไว้ว่าให้พูดยังไงกับหลินซินหยียน

จงจิ่งห้าวโอบเอวหลินซินเหยียนแน่นขึ้น เขารู้ว่าเธอใจดี เพราะงั้นจึงกลัวว่าจะปฏิเสธเด็กผู้หญิงที่ไร้เดียงสาคนนี้ไม่ได้ ขณะที่กำลังจะเอ่ยปากปฏิเสธหล่อน หลินซินเหยียนก็พูดขึ้น“ได้สิ อยู่กินข้าวก่อนก็ได้”

หลินซินเหยียนรู้ว่าเด็กผู้หญิงไร้เดียงสาคนนี้คงไม่คิดจะขออะไรแบบนี้เองได้หรอก ต้องมีคนอื่นสอนเธอแน่ๆ และในเมื่อเธอพูดอย่างชัดเจนว่าเธอคนเดียว

“ไป๋ยิ่นหนิงก็ยังไม่ได้ทานข้าวเย็นเหมือนกัน”โจวฉุนฉุนหันไปมองเขา

หลินซินเหยียนพูดโดยไม่หันไปมองไป๋ยิ่นหนิง“พื้นที่บ้านเราค่อนข้างเล็ก จุคนได้ไม่มาก ถ้าเธอไม่คิดอะไรฉันก็จะให้เธออยู่ทานข้าวที่นี่ แต่ว่าต้องเธอคนเดียวนะ โต๊ะทานข้าวที่บ้านของเราไม่มีที่ว่างแล้ว”